Klimop. Deel 5

23. Nacht.

Muisstil daalt de nacht op aarde,
Dooft elk al te schel geluid,
Vlakt de lijnen, diept de schaduw,
Veegt de verven alle uit.

Schikt de starren aan den hemel,
Tot geen donker plekje rest;
Laat een scheemring op het water
En een glans in 't verre west.

[p. 142]

 

Dan rust ze uit en mijmert stille,

 

Zalig in haar zachten glans;

 

En hoe stiller 't wordt, te meerder

 

Schittert alles aan den trans.

 

 

 

En hoe stiller 't wordt, te dieper

 

Zinkt het dichte duister neer;

 

Zelfs de breed gebogen lijnen

 

Van de boomen zie 'k niet meer.

 

 

 

Eenzaam glijden bootje en schipper

 

Over donkren stroom, zoo ver,

 

En het lichtje, dat in top zit,

 

Is als een verdoolde ster.

 

Uit: Verzen, door Volker

 

Uitgave van P.N. v. Kampen en Zoon, Amsterdam.