Klimop. Deel 5

[p. 73]

12. Lentesprookje.

Lang, heel lang geleden, leefde te midden van sneeuw en ijsvelden een koning met langen witten baard en sneeuwwitte haren. Zijn paleis stond op een hoogen ijsberg en schitterde als het helderste kristal. Zware, kunstig gebeeldhouwde zuilen droegen het met sneeuwbedekte dak, en op alle vensters bloeiden de fijnste en zeldzaamste bloemen.

Aan den voet van den berg strekten zich onafzienbare sneeuwvelden uit; de boomen in het park, rondom het paleis, waren wit, evenals de bloemen op de vensters. Wit waren ook de twee groote beren, die den ingang van het paleis bewaakten en die, als waren zij uit marmer gehouwen, aan weerszijden van de groote, door ijspilaren gesteunde poort stonden.

Omdat alles wit was, zoover het oog kon zien, heette dit land het Witte Rijk, en de koning met den langen baard was koning Winter.

Heel stil was het in het paleis op den ijsberg, want Koning Winter leefde daar alleen en duldde er geen levend wezen, behalve zijn twee beren. Door deze liet hij zich iederen morgen in een kunstig uit ijs vervaardigde slede door zijn land rijden. Hoog door het luchtruim joeg hij voort, over steden en dorpen en wijde vlakten, genietend van zijn onbeperkte macht, als alles onder zijn ijzigen adem verstijfde en beefde.

Doch er kwam een morgen, dat koning Winter gewekt werd door de stralen der zon, die op haar reis naar het zonneland het Witte Rijk passeerde. Toen werden de toppen der bergen door een gouden schijnsel verlicht, en het paleis op den hoogen ijsberg schitterde in al zijn pracht.

[p. 74]

[p. 75]

Dien avond kwam er een klein meisje op gouden wiekjes de woning van den witten koning binnenzweven; het was heel teer en fijn en droeg een lichtgroen kleedje. Goudblonde lokken omkransten het blanke gezichtje, en een paar stralend blauwe kijkers lachten vroolijk de wereld in. Hoe het hier kwam, wist niemand, doch de koning wierp booze blikken op de bergen, waarachter de zon verdwenen was, en een stevigen ruk aan zijn langen baard gevend, blies hij met volle wangen zijn killen adem uit.

Het kind met de gouden lokken stoorde zich niet aan zijn boosheid, doch vermaakte zich er mede, de sneeuw uit den witten pels der beren te kloppen en op haar gouden vleugeltjes door het paleis te zweven. Tenslotte schikte de koning zich in den toestand en gewende aan haar gezelschap, en ook de beren lieten met zich stoeien, alsof zij het nooit anders gekend hadden.

Zoo groeide het kleine meisje op, en haar oogen en lokken werden steeds stralender en haar kleedje groener.

Eens stemde de koning er in toe, dat het in zijn slede zou meerijden door het luchtruim, om zijn land te zien. Door de witte beren getrokken, ging het in razende vaart over steden en dorpen, en terwijl het blonde kind vol blijdschap in haar handjes klapte, over alles wat het zag, en een vroolijk liedje zong, blies koning Winter zijn verstijvenden adem uit over zijn rijk.

Doch hoe hij zijn best ook deed, heden miste hij zijn kracht, en door de stralende oogen van het kleine meisje verwarmd, streek zijn adem slechts als een zoel windje door de witte boomen.

De menschen zagen naar de lucht en vertelden elkander,

[p. 76]

dat prinses Lente in aantocht was, en ook de vogels luisterden naar het blonde kind, dat met een fijn stemmetje zong:

Bij het eerste zonnekrieken
Zweef ik op mijn vlinderwieken
Uit het ijspaleis;
Kus de knopjes in de boomen,
Die van lenteleven droomen,
Onder sneeuw en ijs.

En zij leerden het wijsje en zongen het haar na, over bergen en dalen, juichend, dat prinses Lente gekomen was.

Toen koning Winter dit alles hoorde, werd hij geweldig boos en beval het kleine meisje te zwijgen, want hij was zeer bevreesd, zijn macht te verliezen.

Weer blies hij zijn wangen bol, doch zoo hevig was hij geschrokken van alles, wat de menschen en vogels vertelden, dat zijn adem stokte en hij de kracht miste, zijn dagelijksch werk te doen.

Ook de beren voor de slede werden loom en vermoeid en keerden stapvoets naar het paleis op den ijsberg terug.

Dien nacht sliep de koning niet, uit vrees voor het kleine meisje met de gouden lokken. En omdat hij niet wist, wat met haar te beginnen, zuchtte hij zoo geweldig, dat het stormde door het geheele land.

Den volgenden morgen verzocht het blonde kind weer mee te mogen rijden, doch de koning sloot het op in zijn paleis en schoof een zwaar ijsblok voor de poort, uit vrees, dat het op haar gouden wiekjes zou ontsnappen.

Weer draafden de beren met de slede door het luchtruim, en als koning Winter zag, welk een verwoesting er den

[p. 77]

vorigen dag in zijn rijk was aangericht, blies hij uit boosheid zoo snerpend, dat de menschen huiverend verklaarden, dat het toch nog verre van lente was. Dien avond schitterde dan ook het Witte Rijk wéér in volle pracht en keerde koning Winter voldaan en gerustgesteld naar den ijsberg terug.

Doch zoodra hij de treden voor de groote ijspoort opsteeg, schrok hij zoo hevig, dat zijn lange witte haren te berge rezen. Van alle vensters waren de fijne, kunstige planten verdwenen, en op een der vensterbanken zat het kind met de stralende oogen en speelde met de zeldzaamste bloemen in haar schoot.

Weer werd de Witte Koning zeer bevreesd en zuchtte geweldig, drie lange dagen en drie nachten, omdat hij niet wist, wat met het kleine meisje te beginnen. Hij gevoelde zich zwak en machteloos, en zijn adem werd tot een zoel windje, dat de sneeuw in de steden en dorpen deed smelten. Den vierden dag, vroeg 's morgens, sliep de koning in, moe van het zuchten, en op haar gouden wiekjes zweefde het blonde kind om hem heen en zong op zoeten toon:

Slaap nu, oud Vadertje, slaap maar gerust,
'k Zal voor de bloemkens wel zorgen;
't Zonnetje heeft ze van 't venster gekust
Op stralenden lentedags-morgen.
En zijt ge van 't slapen weer krachtig en vlug,
Dan, Vadertje, krijgt ge ze alle terug!

Toen strekten zich ook de twee wittte beren aan de voeten van den koning uit en sliepen in.

Als nu alles heel stil was, snelde het kleine meisje naar den tuin rondom het palies en riep met haar helder stem-

[p. 78]

metje,dat als het luiden van een zilveren klokje klonk:

Komt nu allen, groot en klein,
Bloemkens uit mijn gaarde,
Heden zal het lente zijn
Op de blijde aarde;
Koning Winter slaapt gerust,
Door een zonnestraal gekust!

En vele bloemen, witte sneeuwklokjes en crocussen van alle kleuren, hieven haar kopjes uit de sneeuw en lieten zich door het kind plukken. Het versierde er haar lichtgroen kleedje mee en haar gouden lokken en zweefde op haar glanzende wiekjes uit den tuin van het ijspaleis door het luchtruim voort. Vele vogels volgen haar en vertelden in steden en dorpen, aan een ieder, die het hooren wilde:

Daar is met bloemkens in de hand het lentekindje klein, Geboren in het Winterland, uit morgen-zonneschijn.

Het heeft een lichtgroen kleedje aan, van blaadjes fijn en teer, En zendt uit gouden zonnebaan, haar blijde lachjes neer!

Zoo hield prinsesje Lente haar intocht in het land, dat voortaan het Bloemen-rijk genoemd werd, en zij regeerde lang en gelukkig, bemind door ieder, die haar kende.

Betty Schutte.

Uit: ‘Kindercourant’ - Telegraaf.