Klimop. Deel 5

[p. π1]

MET ROGGEVEEN DE WERELD OM. Blz. 48.

[p. 3]

1. De Examendag.

Op het groote schoolplein van een school in Den Haag was het spel in vollen gang. Doch lang zou het niet meer duren. De klok begon te spelen. 't Was negen uur, en de schoolbel luidde. Alle jongens en meisjes stapten binnen.

‘Ziezoo, kinderen,’ zei meester Tersteeg, toen alle leerlingen van zijn klasse op hun plaatsen zaten, ‘wij hebben van morgen schoolexamen. Straks komen de heeren van de schoolcommissie.’

De klasse van mijnheer Tersteeg was de hoogste, dus de klas, die de school ging verlaten. Van de zeventien leerlingen zouden slechts twee overblijven: Mina van Aalst en Bertha Kok.

't Was elf uur.

‘Ziezoo,’ zei Meester, ‘de heeren komen direct. Doet nu goed je best, hoor!’

Daar stapten de heeren binnen. Ze groetten den meester en ook de leerlingen, spraken toen nog eenige oogenblikken met 't schoolhoofd en mijnheer Tersteeg, en daar begon 't examen.

Newton, Karel de Groote, Prins Maurits, de Kruistochten, de Tiendaagsche Veldtocht, Van Speijk, 't Eeuwig Edict en Van Schaffelaar kwamen ten tooneele bij de geschiedenis-repetitie, terwijl Java, de Vaartsche Rijn, Finland, de Veenkoloniën, 't Gooiland en Rusland tijdens de aardrijkskunde werden behandeld.

't Ging alles voor den wind dien morgen, en even handig als de leerllngen de oude, doode helden wisten op te roepen, en

[p. 4]

even gemakkelijk als zij van 't Gooiland op Rusland overstapten, even vlot redeneerden zij over Soortelijk Gewicht, communiceerende vaten en electriciteit - tot een paar mooie, driestemmige liederen, zuiver gezongen, het gewichtige examen besloten.

‘Het zijn knappe jongens en meisjes,’ zei één der heeren, toen 't examen was afgeloopen, ‘'t zijn knappe kleine menschen.’

‘Ja, heeren,’ zei de meester toen, ‘'t zijn niet alleen knappe, kleine menschen, 't zijn ook knappe, kleine dichters.’

‘Dichters! Wel, wel,’ zei mijnheer Van Bergen, en zich tot de klasse wendende: ‘Wie is de knapste van de dichtersbent?’

‘Wouter Wegeriff!’ riepen allen, ‘hij is de dichter!’

[p. 5]

Wouter kleurde.

‘En heeft hij al proeven van bekwaamheid afgelegd?’

Meester ging naar de kast, en haalde er een portefeuille uit, die hij aan de commissieleden toereikte.

‘Als-'t-u-belieft, heeren.’

De heeren namen de portefeuille aan en lazen den titel:

VERSJES
door
de leerlingen der hoogste klasse van Meester Tersteeg.

Dat werd een vroolijk half uurtje, een half uurtje, zooals de deftige heeren commissieleden nog nooit in een klasse hadden gesleten. De kinderen, die gedicht hadden, moesten de producten hardop voorlezen. Wouter, die heel wat gefabriceerd had, kreeg heel wat te doen. Veel schik hadden de heeren in het vers, dat tot titel had: ‘Meester en zijn kroost.’

In dit gedicht had Wouter èn aan den meester, èn aan ieder der leerlingen een tweeregelig versje gewijd, welks inhoud dikwijls heel juist en waar was. Het begon met een vers op den meester:

Meester Tersteeg is een beste vent,
Die ons allemaal heel goed kent.

Deze twee regels werden gevolgd door een tweetal, gewijd aan den leerling Bertus de Haan, een klein, tenger mannetje, Wouters besten vriend in de klasse.

Dezen herdacht Wouter met de woorden:

Nu komt de kleine Haan;
Daar zal ik niet veel van vertellen, want
dat zou een te groot plaatsje beslaan.

En ieder keer, als Wouter de regels las, stond op verzoek

[p. 6]

van mijnheer Van Bergen, de leerling, aan wien de regels gewijd waren, op.

Koosje Kamsteeg is een aardige meid,

't Is jammer, dat ze zoo dikwijls aan haar keeltje lijdt.

Liesbeth, de Laarmans telg,
Wordt spoedig een Belg.

Liesbeth Laarman, wier ouders eerstdaags naar Brussel zouden verhuizen, waar haar vader een betrekking krijgen zou, hoorde de regels en begon te schreien.

Wouter, die door 't succes, dat hij inoogstte, alle bescheidenheid en vrees had afgelegd, riep eensklaps op komiekdroevigen toon:

‘Liesje, mijn kindje, schrei nu zoo niet,
Je doet mij daarmede zoo'n hevig verdriet.’

Nu kwam er aan 't lachen van de kinderen en van de heeren voor de klasse geen einde.

Wouter zelf lachte niet, doch met stralende oogen stond hij daar, - het beeld van een zegevierenden overwinnaar.

Simon van der Aa houd ik liefst afzijdig,
Want die wordt verbazend gauw nijdig.

Dat was nu volstrekt geen compliment voor den drager van dezen naam, en daarom stond Simon van der Aa ook niet op, maar bleef zitten en verborg zijn oogen achter zijn handen. ‘Ik zal hem om twaalf uur,’ zei hij zacht tot zijn buurman.

Mina Knoop, ging de dichter-declamator voort,

Mina Knoop had vroeger op haar neus een groote wrat;

Ze wordt toch niet boos, al vertel ik eens wat.

[p. 7]

Mina bloosde, maar lachte ook, en de heeren lachten met alle leerlingen mee.

De vreugde der kinderen en heeren was volkomen, en bleef volkomen tot het laatste vers:

Willem Haspels zou ik haast vergeten,
Maar die heeft zeker weer onder de bank gezeten.

Dat was 't einde van dien allergrappigsten examenmorgen, allergrappigst voor den meester, voor de heeren en voor de kinderen. Nu kwam 't uitreiken der getuigschriften en de cadeautjes aan hen, die de school verlieten, met een hartelijk woord van mijnheer Van Bergen, een hartelijk woord vooral aan den meester, voor zijn vele en goede zorgen en de lessen, aan de kinderen gegeven.

En de warme woorden van het commissielid troffen doel: er kwam iets vochtigs in de oogen van meester, en vele kinderen schreiden.

En toen de kleine plechtigheid was afgeloopen, gingen de kinderen stilletjes naar huis, en 't pak slaag van Simon van der Aa bleef achterwege.

Uit: Hollandsche Jongens.

Ch. Krienen.

Uitgave van A.W. Bruna & Zoon te Utrecht.