Aan Juffrouw Tesselschade Krombalk.
'T Vertaelde scheelt zoo veel van 't onvertaelde dicht
Als lijf en schaduwen: En schaduwen zijn nachten.
Maar u bescheidenheit en machse niet verachten:
't Zijn edel Jufferen, 't zijn dochters van het licht.
En schaduwen zijn scheef als 't aanzicht inde Maan.
Zoo deze dichten ook: Maar, mach ik 't zelver zeggen,
Gelyk aan schaduwen die lam ter aarde leggen,
Men siet'er noch wat treks van 't rechte wezen aan.
En schaduwen zijn swart en duyster in te sien
Zoo deze dichten ook: Maar 't zyn gemeene oogen
Die door het swakke swart van schad'wen niet en mogen:
Wat schaduw' zou den dagh aan Tessels oog verbien!
En schaduwen sijn koel, en op haar heetste laauw:
Zoo dese dichten ook: Maar 't koel en is maar korst-koelt:
't Vier schuilt'er in, gelyk 't in 's minnaars koele borst woelt,
En peper is niet heet voor dat m'er vier uit knaauw.
En schaduwen zyn niet: dat 's droomen by den dagh:
Zoo deze dichten ook: Maar 't zyn gelyfde nieten.
En slaat gy 't voedsel gae, daer uit mijn droomen schieten,
'k Had pit en merg geslokt eer ikze droomd' en zagh.
| |
Koomt, koele Tesselscha, wel eer mijn gast op iet:
Ziet waer mijn schaemte gaat: ik derf u koelte tergen,
En u langhmoedigheidt by my ter maeltijdt vergen
Op schaduwen, op scheef, op swart, op koel, op niet.
Hoelijvigh, en hoe recht, hoe wit, hoe heet, hoeswaer,
Waer 't Engelsche gerecht, als u vernuft kon daelen
Tot overzeesch gekook in Neederland te halen,
En al dit laf gedroom een Tesselschaduw waer!
Maar 't zuidelijker zoet van Romens schaduw-tael
Bezit u bezigh hert: Jerusalem langhs Roomen
Op Tassoos lauwerkoets met Nederlandtsche toomen
Te voeren daar gy woont: bewoont u altemael.
Hoe lange loopt die huer! wanneer wil 't bezigh hert
Geleggen van die draght, en 't machtige bekeeren
Dat Circe niet en kost den Alkemaerder leeren,
(Daar door de schaduw 't lijf, en 't lijf de schaduw wert?)
Zo viel mijn taek noordwest, die gaf my u bevel:
Mijn onmacht beefd'er voor. en 't kon mijn hant ontroeren,
En, meend ik, 't was zo zoet als qualik uit te voeren;
Maar 't qualijk dat gy wilt, wort van u willen, wel.
Nu poch ik tegen my, en vley myn zelven blindt,
En zegh my, dat de handt die Tessels heeft getoogen
Geen misslagh machtigh was; en wentel in de loogen,
En vind my sonder feil, mids gy my sonder vindt.
Is 't lydelijk gefeilt, trekt d'oudegoedtheidt aen,
En van de dweege handt, die noyt en konde strijden,
In Tessels wederwil, verdraegt in medelyden –
't Onweerdige bedrijf om 't willige bestaen.
Constanter.
|
|
Auteursrechtvrij