Klioos kraam. Deel 2

De nachtegael van Amisfort.

Hic ver assiduum, atque alienis mensibus astas.

SChoon Uitrecht eertijts praelde op 's Bisschops staf en myter

En stoel en hoogen Dom, noch wil ick AMISFORT,

Van grooter waert benijt, verheffen op mijn cyter,

Als rechte hant van't Sticht, in zegen noit verkort.

Wie haeren oirsprong zoeckt, spring' zevenhondert jaeren,

Min vijftigh jaer, te rugge, en kuss' den eer[s]ten steen,

Daer veele steenen tot een stadt en muur vergaêren,

Op 't Nachtegaels gezangk, het welck de bouwheer scheen:

Natuur verkoos den gront in liefelijcke streecken.

Dat Griecken Tempelove, en d'oude Hengstebron:

Ick loof dit lantprieel, op 't ruischen van de beecken,

Ick loof den Heilgen Bergh, den Duitschen Helikon.

De pijnboom, en cypres, en eicken, koel van lommer,

Beschaduwen haer velt. De wackre honighby

De geesten aest met dauw, en nektar, vry van kommer.

Natuur vereert den disch met ooft, en leckerny.

[p. 255]

 

Zy schenckt u honigh, meede, en sap van muskadellen.

 

Hier loeit het weeligh vee u uit de beemden toe.

 

Men jaeght'er 't Wilt, en hoort de bijl de boomen vellen.

 

De wagen voert het graen ter korenmerckt, noit moe.

 

Het lakenschietspoel ruischt door d'aengespanne keten.

 

Zy kemt, en spint en breit, en weeft de schaepevacht.

 

Hier wort den vreemde, van den gastvrye ingezeten,

 

Gewelkomt, slecht en recht, en zonder dwaze pracht.

 

Hoe rustigh heeft dees Stadt van outs verdreve Heeren

 

Geberght in haeren schoot! hoe ridderlijck herstelt

 

In hunnen eersten Staet! zy dorst Borgonje keeren

 

Wel tweewerf op haer' veste, en vreesde geen gewelt.

 

Zy levert mannen uit, de bloem der ruiteryen,

 

En draeght noch moedt op 't bloet van Oldenbarnevelt,

 

Wiens glori blincken zal, ten trots van die 't benyen,

 

Zoo lang voorzichtigheit en trouw op d'aerde gelt.

 

Haer godtshuis troost de krancke en wees, en afgeleefden.

 

Zy koesterde in haer school de letterhelden aen,

 

Die naer den eedlen palm in deze renbaen streefden,

 

En leven door de Faem, nu 't lichaem is vergaen.

 

De Helt van Randebroeck, de bouwheer van de Vorsten

 

En 't Raethuis t'Amsterdam, verheerlijckt haeren lof:

 

Want zy hem baerde en zooghde aen haer getrouwe borsten,

 

Om bouw-en tekenkonst te heffen uit het stof.

 

Godts hant beproeft de Bruit van d'Eem, als Godts verkoren,

 

Door 't water van den Rijn, als 't sneeuw te snel ontdoit;

 

Hy treft door 't vier de kroon van haeren schoonen toren,

 

Nu heerelijck herbouwt, en in den top voltoit.

 

De hemel wil haer lang voor vier en vloet beschutten.

 

Zy sta, en help' den Staet der goude vryheit stutten.

J. v. Vondel.