Ter Bruilofte Van den hoogen edelen gestrengen Heere, Peter Nooms, Baron des H.R. Rijcks, Heere van Arelanderveen.
En de hooge edele Joffer, Beatrix Adriana Ram van Schalckwyck.
felices animae.
DE reislust, om te zien wat vreemt is en uitheemsch,
De zeden, en het volck, en tongen t' onderscheiden,
Had Nooms gevoert aen't hof en d'oevers van den Teems,
En daer de Seine vloeit door zegenrijcke weiden,
Hy keerde in 't vaderlant, vernoeght om 't geen hy zagh
En hoorde, en overwoegh by wijl zijn wedervaeren,
Niet zonder hoop om eens, op eenen hoogen dagh,
Zich wettigh met zijn ga voor 't hoogh altaer te paren.
De hemel wist wat lot zijn jeught beschoren was,
Hy niet, en wenschte dat zijn toelegh moght gelucken.
Hy minde alreede in 't hart, gereet, als zuiver was,
t' Ontfangen zulck een beelt als Godt hierin zou drucken
Met die gedachten spoeit hy vierigh naer de kerck,
En roept den hemel aen: O Godt, op uw behagen
Verwacht ick mijne Bruit te kennen door een merck,
Dat my gebiet mijn trouw en jeught haer op te draegen
Indien my dit geluck gebeuren magh, O Godt,
| |
'k Verbintme aen uwen dienst, te kleen voor zulck een waerde,
En wijde u d' eerste spruit, uit danck voor dit genot,
Den voorsmaeck van uw heil, een zaligheit op d' aerde.
Zoo bidt hy, en ziet om, vol yver, naer 't poortael,
Daer komt Beatrix met haer moeder aengetreden,
Gelijck een morgenstont, en voert den morgenstrael
In 't voorhooft, en een' glans van schoonheit en van zeden.
Het blonde hair om 't hooft, de lely en de roos,
Vol levens, en vol geurs, op lippen, mont en kaecken,
Getuigen hoe Natuur den morgenstont verkoos
Tot voorbeelt, om door deze een edel hart te blaecken.
Zy hoeft geen toisel, noch geene uiterlijcke pracht
Van rijck borduursel, noch gesteente, noch gewaeden:
Dees schoonheit, rijck genoegh, en in haer volle kracht,
Dit lichaem, schoon van leest, ontleent hier geen cieraden.
Maer als zy voor 't altaer godtvruchtigh nederknielt,
Zich zegent met Godts Kruis, en toegevouwe handen,
Haere oogen slaet op Godt, die al 't geschapen zielt,
En d'oogen schooner dan de zilvre lampen branden;
Dan schijntze hem geen mensch, maer eer een Serafijn,
Wiens gloet zijn hart ontvonckt. o sterfelijke menschen,
Waer ben ick? wie verschijnt my hier in dezen schijn,
Gewis een Zaligheit op d'aerde, om na te wenschen?
Zoo spreeckt hy, en een galm van 't heiligh kerckgewelf
Schijnt hem, alleen en stil, te luisteren in d' ooren:
Dat is uw halve ziel: dat is de liefste zelf,
Uw vryheerschap door 't lot des hemels toebeschoren.
Nu staet hy, als verrukt, vereenight zijn gebeên
Met haer gebedt, en zangk, en edele manieren.
Hy wieroockt Gode in 't harte, om dat hem dees verscheen,
Die alle harten treckt en ketent aen haer zwieren.
Zy rijst eerbiedighlijck ten leste, aen 's moeders zy,
En scheit van hier, en daelt van d' ingewijde trappen,
Vol aendachts, onverzaet van 't feest en jaergety,
Gevolght van 's Rijcks Baron, op 't spoor van haere stappen.
Wat diensten vallen hem te lastigh, om haer gunst
Te winnen, dagh op dagh, en d' ouders te beweegen?
De wackre Min is kloeck, en afgerecht op kunst
| |
Van vryen, daer men hoopt op dien gewenschten zegen:
Die valt hem in den schoot, op 't stemmen van haer' wil
Met zijnen wil en wensch: en d' onwerzierde Hymen
Geleit de bloode Bruit, nu root van schaemte, en stil,
Naer 't kuische bruiloftsbedde, op feestmuzijck en rijmen.
De speelnoots zingen: schep nu moedt, ô schoone Maeght:
Wy zien hoe d'Engelen uw ledekant bestrojen,
Hoe 't hooge bruiloftsbed de rijcksbaronnen draeght,
Waer voor d' erfvyanden van 't Roomsche Rijck verschojen,
Zoo Mengen Schalckwijck zich, en Arelanderveen,
De Leck en oude Rijn, als trouwe naegebuuren,
Outsthoren, Egmont, Nooms, en Rammen ondereen,
Zoo kan de stam en 't huis den grijzen tijt verduuren.
De Lente noopt uw Min, en lacht u weligh toe.
Terwijlze 't jaer belooft met vrucht en ooft te kroonen,
Uw liefde bloeje en groeje, en nimmer kussens moe,
Verbinde u met een' bant van dochteren en zoonen.
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij