|
| |
Op d' af-geleyde verschil-punten, Tusschen Stadt Gronningen en d' Ommelanden.
WIens hert in 't lijf en ziddert niet,
Diens oogh lang'st kronckel-heuvel schiet,
Daer Davidt met sijn Isreliten
Na Sauëls dolle moorder-doot,
Die door sijn blancke lemmer schoot,
Met vreemde ballen leerde smijten.
Doch Hy, die 't alles sijn hant
Na eygen wil ten rechten kant,
En laet geen lit sijn leeden scheuren,
Of sent veel eer een Abner uyt,
Die sulcke scheur-lits ballen stuyt,
En sluytse voor der Vreede deuren;
De helden vanden ouden dach,
Wat oyt op Griecse vleugels lach,
Den eygen haet en twist in Romen,
| |
| |
En duysent meer soo kort gedaen
Door Godts bestier, die laet ick staen
Maer 'k wil ons vry wat naeder koomen.
Ick koom, Ick koom, dan met een treedt
An 't stuck, daer jeders hooft van sweet,
Hoe dat ons Stadt en Ommelanden
Vast kampt' en kaetsten tegens een,
En soo 't voor al de weerelt scheen,
So moest het vuyr noch hooger branden.
Doen nu ons 't hayr op 't hooft bekromp,
En wy als met een dwarle slomp
Geknelt ter aerden needer storten;
En kroopen met geboogen knien
Daer 't Godts genadigh oogh kond sien;
Doen scheen dees oorlogh af te korten:
Doen schickt' den hemel Abners af
Van 't Haeghjen, an ons in-sichts graf.
Wiens, wiens, van Godt, vergode zielen
Wiens woort, wiens soete reedens kracht
De weersijds' harten kneeden sacht
Tot beyd' haer pijlen needer vielen:
Daer dese Eendracht, Rust en Vreed',
Ons warmer komt, alst winter-kleet,
Daer Stadts en Omlandts Hooft-penzieren
In Husais purper Karmosijn,
Gelijck den suyv'ren sonneschijn,
Des klaerheidts luyster luchtich swieren.
Daer nu Vulcani ambeelt breeckt,
Daer vreed' en heyl het hooft opsteeckt.
Daer Falius, daer nu Fabijnen
Al sacht op Vrouw Justina stoel
Met soetigheyt, met kleyn gewoel,
Als held're diamanten schijnen.
Daer nu den vroomen niet en schrickt,
| |
| |
Of Colchos, met sijn maeghschap wickt;
Daer Heraclijt verset sijn qualen,
En queelt en streelt met vrolijckheyt,
En in sijn hert en Ziele seydt,
Daer schiet een Groen-weyds-Son sijn stralen.
Daer is een zael der wetenschap
Daer Themis op den hooge Trap
Met kroon en krans, met Eg'lentieren
Soo vris, soo gaeuw, soo veerdigh staet
Ter boosen schande, straf en smaet,
Maer, om de waerheyt te Laurieren.
Wat wort dan nu, van ons vereyst
Ter wijlmen dit portael bereyst,
Sijn hert, en handen op te off'ren
Te smeulen so een danckbaer geur
Voor 't aenschijn Godts ten Hemel deur,
Daer selfs Jehova sal op koff'ren.
Mijn Heeren dan die ghy naest Godt
De oorsaeck zijt van dit genot,
Ha! Linteloe, van Swieten, Nisse,
Ha! Roorda, onser Friesen vaen,
Ha! Mulert, dit wil eeuwigh staen
Ons spruyten naemals ten gewisse.
Wel danckbaer hart, Ach! word' niet sadt
In ons, noch der Fabijnen Stadt?
Rept pen en breyn Parnasi spruyten,
Niet om Idaspis gront-sops brock
De konst is veel te sijnen klock,
Maer, om der Goden lof te fluyten.
Sibylle van Griethuysen.
|
|
Auteursrechtvrij