|
| |
Gethsemani of Engeletroost.
DE Godtheit trock, in 't lichaem van Marye,
Het lichaem aen, op datze lijden zou,
Tot 't menschdoms heil, wat wet en profecye
Had afgebeelt, en voorgespelt zoo trou.
Dees uur ghenaeckte, als JESUS, met verlangen
Naer 't heilzaem Kruis, zijn lichaem en zijn bloet
Had uitgereickt, daer danckbaer met gezangen
Het twaleftal Godt looft voor 't hemelsch goet.
De leerling had den meester, hier in 't midden
Ter Paeschfeeste, al op snooden prijs geschat:
Nu gingenze uit met Godt, om Godt t' aenbidden.
De bidplaets was d' Olijfbergh, by de Stadt.
Messias scheit zich af van alle d' anderen,
Op dat hy zigh nu wapen' met gebeên.
Het treurtoneel zal draeien, en veranderen:
De bende komt, en Judas treet voorheen.
d'Aenstande schimp en smaet, de smert van't lijden
Ontvouwen zigh voor zijn alwetende oogh:
En schoon de Zoon dit flus zagh met verblijden,
Niet minder dan de Vader zelfs om hoogh;
| |
| |
De kranckheit der nature is niet gescheien
Van 't lichaem, daer de geest den strijt gevoelt,
En duizent ween, noit uitgebeelt met schreien;
Een' gloet van pijn, door tranen noit verkoelt.
Hy voelt alree de koorden, d' ysre vuisten,
En 't lastigh kruis. Hy hoort den smaet, en schimp.
Hy kent alree wat vyanden hem kruisten,
Met schijn van schrift, en Farizeeuschen glimp.
Het bloetgelt ziet hy zijn' scholier ontfangen,
En tegens Godt den Ouderling gekant;
Het purpren kleet om zijne schouders hangen,
Den rieten staf hem steecken in de handt.
Hy voelt de smart der doornekroone en roeden
En nagelen. hy proeft, gesmacht van dorst,
De gal en eeck der tygersche gemoeden.
Hy voelt de speer, den moortsteeck in zijn borst.
Hy worpt zich neêr wel driemael, schijnt te zincken
In't graf des doots, en bidt in dit geschil:
O Vader, laet my dezen kelck niet drincken;
Doch Vaders wil sta boven mijnen wil.
Hy worstelt met de doodt, in zijn gebeden.
Het dootzweet breeckt hem uit, zoo root als bloet.
Het bloet, uit angst, komt vloeien, langs zijn leden
Op d'aerde, daer gy neêrstort, flaeu van moedt.
Den Vader komt dit moortgeschrey ter ooren,
En zent ten troost, uit 's hemels hoogsten troon,
Een' Engel neêr aen zijnen eerstgeboren
En eenigen en troosteloozen Zoon.
Hoewel de naem des troosters wort gezwegen,
Het was misschien d' Aertsengel Gabriel,
Die voortijts broght de bootschap van Godts zegen
Aen Iosefs bruit, in d' onbesmette cel.
Hy vint hem op zijn aenschijn neêrgevallen
In stof en bloet, dat van dit aenschijn droop,
| |
| |
Daer Chreubijns om wenschen met hun allen.
Hy heft hem op, en heldert JESUS hoop.
Hy stut den hals en 't hooft, en streelt de kaecken
Met zijne hant, noch zachter dan fluweel.
Hy kust Godts mont, en schijnt hem aen te blaecken
En sterckt het hart, met geur uit Godts prieel.
Hy spreeckt ten leste: O eenige uitgekoren.
O erfgenaem van Godt en 't hemelsch Rijck!
Wat is uw hooft een kroon om hoogh beschooren!
Wat is die kroon uw schimpkroon ongelijck!
Hoe wil uw naem en tittel alle naemen
Verdooven, als de hemel aerde en hel,
Voor u geknielt, in JESUS Naem, te zamen
Zich buigen voor uw' troon, en voetschabel!
De heemlen en alle Engelen verlangen
Naer uwe komste, en blijde hemelvaert.
Ons Paradijs luickt op, van groot verlangen.
Alle oogen zien, vol hoops, benedenwaert.
Al wortghe in 't aertsch Jeruzalem verschoven,
Ter poorte uit naer den Kruisbergh toe geleit;
Een schooner stadt, Jeruzalem daer boven,
Ontsluit voor u haer' glans en heerlijckheit.
De mantel, uw triomf kleet, wort geschapen,
Vol zonnen en vol starren rijck gezaeit,
Vol fenixen. het Kruys, uw heerlijck wapen,
Zal glinstren, waer de zon haer oogen draeit.
Hoe kan 't geloey der Schriftgeleerde stieren,
Dat vloecken, dat verlastren uwe Faem
Verdooven! geen gebulck van tempelieren
Verdooft de loftrompet van JESUS Naem.
Dees druppels bloets verkeeren in robijnen,
In perlesnoer de tranen, hier gestort.
De zon en maen zich schamen meer te schijnen,
Als ghy uw kleet met diamant omgort.
| |
| |
Dat tittelschrift, ten schimpschrift van de waerheit,
Aen 't Kruis gehecht, eerlange der Hebreen
Schijnheiligheit, met goddelijcke klaerheit,
Verwijten zal dien hoon, by u geleên;
Wanneerge heerscht door nimmer eindende eeuwen,
In 't onbepaelt en eeuwigh erfgebiet,
Als Godts Gezalfde en Koningh der Hebreeuwen
En Onhebreen, waer 't licht zijn stralen schiet.
Verbergh uw' glans en Godtheit noch drie dagen,
Een oogenblick by d' aenstaende eeuwigheit;
Zoo ras de zon dan 's morgens stijght te wagen,
Zal 't licht u zien geweckt met majesteit.
Dan zullen Doot noch graf u langer houden;
Uw grafwacht, al verbaest op dat gerucht,
Zoo menige als op zichtbre maght betrouden,
Uit schaemte en angst, zich geven op de vlught.
Ten spiegel van de quaên, ten troost der vrome,
Zal Godt uw bloet hereischen van hun hant;
Wanneer de wraeck en roode Roe van Rome
Haer' standert hier op 's tempels puinhoop plant.
De Rechter, met de Wetgeleerde Vloecken,
Gedaghvaert voor uw' strengen rechterstoel,
Zal schaduwen in moortspeloncken zoecken,
Op hoop of eens uw grimmigheit verkoel'.
Terwijlwe noch dat hooghste Recht verbeien,
En ghy alleen de wijnpers treden moet,
Betrou dat wy uw smeecken en uw schreien
Den Vader biên, en voeren te gemoet.
Ghy kent zijn hart en gloeiendige liefde.
Heeft hy van zelf het menschdom zoo bemint,
Dat zijnen Zoon, zijn hart, zoo bitter griefde;
Wat liefde draeght hy zijn gehoorzaem kint!
Gezegent hooft der Serafijnsche Geesten,
Getroost u dan dit worstlen voor Godts eer.
| |
| |
Om Godt, om uw triomfen en uw feesten,
Aenvaert dien kelk, een' kruiskelk, dan geen' meer.
d' Aertsengel wascht het aenschijn met zijn slippen.
En JESUS niet zoo dra dien kelck ontfong,
Met eenen kus van troost voor mont en lippen,
Of mist hem, als een blixem, op een' sprong.
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij