|
| |
| |
| |
Op het ooverlyden Van Mevrouw Hylk Boner, Weduw-vrouwe van den Heere Johan van Saakma, Raad in 't Opperhof van Friesland en Curator der Universiteyt tot Franeker:
IK wee-klaagh oover 't lot de Leaas-Wier beschooren:
Mijn naare rouw-galm dreun in aller menschen ooren,
Terwyl, 'k al zuchtende, op haar spitzen rys, uyt 't oog,
De Rouw stapt aan mijn zy, met spoorelooze schreeden.
Hoor! hoeze klaaght; Ik kan niet luysteren naa reden.
Ik ben mijn zelven quyt. De rampen gaan te hoogh!
Op! op! ô Leeuwe-stad! 't Geluk wil u verlaaten.
Gaa! pleng een traane-beek, en dompel uwe straaten
In eenen zund-vloed. Ween, tot dat het naaste land
Staa in een barre zee, en storrem op uw vesten.
Geef al wat tegen-streef op dezen dagh ten beste
Aan 't wankelbaar Geval en haar ontstierbare hand.
O zuyverlykke Ziel, ten heemel op gevloogen!
Deugd, zonder wedergaâ, aan 't sterfelyk ontoogen!
Doorlughte Moeder van zoo heerelyk een kroost!
Wy zien vol droefeniss uw dood-bus. De gemeente
Bedouwt met eenen vloed van traanen uw gebeente,
En eenen weereld vol van jammer-toonen loost.
'k Zie Oost- en Wester-goo, de Wouden en de Steeden,
De handen slaan in 't hair. en 't hair op 't lykhoudt spreeden,
En met'er nagelen de wangen krabben op.
Hoe plettert hunne vuyst de borsten! Wat zijn 't zuchten
Die uyt benaauder krop naa 't blaauwe welfzel vluchten!
Nu is de droef heyt eens geraakt ter hoogster top.
| |
| |
Zij zijn zulkx schuldig, op het meeste. Steede en Landen
En konnen, naa waardij, niet lossen al de banden
Met welke zy aan U en d' uwen zijn verplicht.
Door wel-daân, die Gy hen quaamt zonder tal verleenen.
Zoo gaat de Dankbaarheyt heur staâg met deugd vereenen.
Zoo strektze een paarel, aan de krans, die eeuwigh licht.
d'Heylzaame helle plek des Heemels, fel gebeeten
Op 't aardrijk, hadd' het, al voorheene, lang gespeeten,
Dat in het Vrie-land zoo held're een starre scheen:
De eenigst', zonder gaâ, haar zelfs gelijk in allen.
De grooste, die oyt was in deeze Neder-dallen;
Dies het heur reyne geest, om hoogh, haalt van beneên.
Daar praalt ze in 't by zijn van de lichaamlooze beelden,
In 't eeuwigh-duyrend' hof, vol waare en heyl'ghe weelden,
Die, nemmer, sterflyk mensch, in leven, heeft gezien.
Hier is 't behouden land, dat, voor veel hondert jaaren,
d' Eyrts-Vaad'ren was belooft. Hier kan men vaylig vaaren,
Uyt onweêr, aan die streek, die zaaligheyt koomt biên.
Grootachtbare Mevrouw, hoe zal'k uw lof best zingen?
Mijn yver is wel groot? mijn krachten maar geringe.
Dat g'and'ren oovertroft, dat waar uw Need'righeyt,
En goude Goodes-vrucht, en Meededoogentheeden,
En Deftigheyt, gevoegt by uw' vergoode Zeeden
En heuschen Ommegangk met Eerbaarheyt beleyt.
Men roept wel, dat Gy sterft. 'k onken het. want uw leeven.
Dat sterflyk was hebt Gy, om 't eeuwige, gegeeven.
Ook leeft Gy in het Uw' en uwer Kind'ren Kroost:
Dier ongekreukte Deugd en Trouw zal eeuwig praalen.
Men maal Uw schilderij met glans van zonne-straalen,
En stel 't voor elk ten toon in 't Westen en in 't Oost.
Men recht'U zuylen van door-zaaghde sprokkel-steenen,
En stell'er 't beeld'nis op. Men stelle, daar, met eenen,
Aan Uwe rechte zij, uw waardigsten Gemaal,
| |
| |
Te vroegh (ô laas!) voor 't Recht en Vaderland verscheyden.
Ach! Kon het Noodlot niet een ruymen tijd noch beyden,
Of most hem off'ren aan haar wreevelmoedig staal!
Men zuchten onder 't juk noch vreemde Heerschappyen,
Zoo Hy noch leevend waar. Men zach d'herboore tyên
In Hem van Regulus en 's Roomschen Cincinnaat.
De moed'ge Thrasea met beeldenaars Hem stiefde
Van rechte Onnoozelheyt en waare Burger-liefde:
Zoo ving HY d'harten van de Hooge- en laage-staat.
Zoo groeyden in zijn lof, de Fransche en Duytsche kroonen
Door hun Du Thou, Petit, en groote Casaubonen,
Door Lectien en 't pronk van hunne Moogenheyt
De Emmen, Hommingaan, de Grooten en Gruteren.
De Drieschen, Amemaan, en 't meerder deel der Heeren,
Die hebben 's Wijsheydts zaad in 's menschen breyn gespreyt.
'k Beween mijn Vaders-Staat, dat die deez' Heer moest derven.
Men kan by vroomen Recht en Reed'lykheyt verwerven.
'k Beklaag mijn Vaders-Land, dat die deez' pyler miss.
'k Treur om de sterrif-dag van deez' doorluchte Vrouwe.
'k Zal Haar ter eere, 's jaars haars naams gedacht'nis houwe.
Doe 'k 't niet; men straffe in my, hier mijn gedachteniss.
O! puyk-staal zonder vlek, en uyt de Deughd gebooren,
'k Zal met geen breede zang uw vayligh rust-bedd' stooren!
Ay! gunme sleghts, dat ik uw' deughd een graf-schrift snij.
Dat ik, alwaar ik nu niet anders als een tonge,
Naa uw verdienst, en naa mijn schuld'ge plight niet zonge.
Mijn wil braveert mijn maght; men roeme die in my.
Geen dulle boosheyt ofte een harts-toght van de roeden,
Verbastert, opgestooft in woende beestigheeden,
En woele te vergeefs dit graf te rooyen uit.
Hier rust een Raads-heers Vrouw, de Zuster en de Moeder,
De deugd zeeg met'er neêr; dies strekt zy 't tot behoeder
Geen vrouw liefkoosde haar meer. Een deugd die selde spruit.
| |
| |
Daar gaan mijn kraghten af. Daar zyght mijn penne needer.
Daar gaan mijn oogen toe in 't nokken. Vat mijn veder
Doordeugdlijkke Klement, mijn halsvriend. Onderschoor,
Door uw Toskaansche zangh en Romelijnsche vaarssen,
Mijn wee-zangh. Want ik schoey in t' ongeziene laarssen.
Ay! disch ons yetwes aan voor 't Roomsche of Griekxze oor.
Simon Abbes Gabbema.
|
|
Auteursrechtvrij