D' Uyre der lyck-staetsi, vanden E. Godtsaligen Wesselus Emmius, In sijn leven, getrouwen Dienaer Jesu Christi Binnen Gronningen.
NU volgen Christus waere leeden,
In Rouw, haer Hoeder, paer by paer;
Die, inde wrangh' en Hagel-schreeden,
Soo rustigh vijf-mael negen jaer,
Op Sions bolwerck heeft doen waecken,
Tot spijt des Vyandts, en in 't oogh
Van hem, die wraeck, op stapels wraecken,
Den donder blies, en blixem spoogh.
Die met het woort, de spitse kimmen
Van Babels Hoer, ter neder troff,
Tot al den dwael-reij, spoock, en schimmen,
Verstoven als den wint, en 't stoff.
Die inden regel van Godts wetten,
In leer, en leven strengh geschoeyt,
Den hoogen baen soo laegh deed' setten,
Als die met kracht den woeder boeyt.
Soo hem sijn Vader vond' gedreven
Tot luyster, hel, en hoogh geschal,
Om ons onsterffelijck te geven
De gronden van den eer en bral.
So rusteloos dreef hem den yver
Om ijders ziel' onsterffelijck,
Te leyden, tot den klaren vijver
Voor 't Engel-rein en soet musijck:
| |
Die als een Samuel sijn daegen,
Tot op den Grijsen Nestors baen,
Ons ted're leden heeft gedragen
Daer Sestich Helden om ons staen;
Die effen voor sijn leger-quijnen,
Gelijck een Son na boven streeff,
Wiens glans, mijn zetel sal beschijnen,
Soo lang ick in dit dool-hof sweeff,
Hoe David, schier de slibber-kolcken
Van boven neer, hadd' ingegaen,
Toen hy de goddeloose Volcken
Soo dartel sach de weelde slaen;
Dat was de gront van sijn Verklaeringh,
Die noch mijn ziel soo vris verquickt,
En blijft ten troost, in mijn bewaeringh,
Tot eens den Adem is verstickt.
Dien is 't die dus sijn glori-stonden
In dese Eeuw heeft uyt gedruckt.
Tot dat hy aende doot gebonden
Hem langsaem, heeft int graf geruckt.
't Is Godts bestieringh' heyl en slagen
O! Emmius, getrouwe helt,
Wie sal op sulcken Ooghlicht klagen
Die al ons hayren heeft getelt.
Wy kussen dan dijn koude kaecken,
En scheyden truyrigh van het lijck,
O! Vader, tot des Hemels daecken
Ons vord'ren in dat eeuwigh rijk.
S. v. Griethuysen.
|
|
Auteursrechtvrij