Op het te paarde ryden Van Mejuffer Sibylla van Jongstal.
DE moed'ge klepper, die pleeg, na de wil, te draaven,
Van overharnast volk, en Mars gewijde Braaven,
Ontfangt, nu, op zen rug, de keur van 't Frye land,
De dappere SIBYLLE. Een Jufferlijke handt
Getemde woestheidt doet, nu rechts, nu slinkx om keeren.
Heur wenken is genoegh om alles hem te leeren.
't Zy Zy een rondte wil, of, met een losse toom,
Veel sneller als een wind, vliegt over bemd' en stroom.
Penthesilea blonk, niet anders, voor'er benden,
Als zy 't, vol moed, en kraft, rechts op den vyand wenden.
En geen gevaarlijkheên ontzagh, noch stof, noch zweet,
En 't Mirmidoonsche heyr, te rugg'waart deyzen deed',
d'Heldthafte Klelia, niet anders zat te paarde,
Als zy een Oorlooghs-kans op spietzen, schut en zwaarden,
Bestond', en, buytten vrees, den vyandt zat op d'hiel,
En, end'lijk, 't zeege-wit, bevoght, en 't veldt behiel.
Zoo zaghmen op 'er Ros, de strijdtbaare Kamille,
Die nooyt gezint was tijdt, aen naay-korf, te verspillen;
Maar voerdden ridderlijk de ruytter-orden aan.
De windt, als zy, te voet, maar liep, als stil, bleef staan.
't Eerwaarde Grieken, kan, alleene, nu, niet roemen
Op heure Maaghden, en die zonder gaade noemen;
En 't aadeloude Room 'er oogh vry werppe neêr,
Hier straalt een and're starr', daar helpt geen tegenweer:
| |
Auteursrechtvrij