Klioos kraam. Deel 1

Lauwren-krans Gevlochten om 't Schilderkunstigste hooft Van Juffrouw Margareta de Heer.

DE schoonheit gloort een lange tiit,

De glory overduurt de niit,

'k Me en schoonheit, wiens geboorte-stralen
Doorschem'ren 't dak van Phoebi zalen;

Niet die in 't klippich minnenmeer

Ontbortelt: Margareet de Heer

Toont die, wanneer haar slugge veder
Som's knelt een nieubejaarden Ceder

Op Idaas hemelneigend' hooft,

Som's weêr de forze ooren dooft

[p. 345]

 

Des Zegodts, door Vorst AEöls huilen,

 

Of lust haer lust aan maat te ruilen;

 

Sy toont waar Cypris aangestroomt

 

Van heiligh waternat, 't geboomt

 

Ontscheurt ziin heil'ge Tempelbouwen;

 

Of waar de kriitestrandt 't berouwen

 

De boezem niipt, van 't koningschap

 

Geplompt van dolle moortlusts trap;

 

Of waar de zuiderstromen woelen,

 

En 't lage zuiderlant bespoelen,

 

Of lokt ons domme ogenstraal

 

Op Pirineeze toppunt, paal

 

Van 't leliriik, langs schorre duinen,

 

En neêrgestorte berrigpuinen:

 

En toont daar 't riik der Moreman,

 

En hoe de felle Ottoman

 

Dolt, trappelt op de Christevanen,

 

En bloetverft al des wereltsbanen.

 

Of tokt de zinneliike lent

 

Haar spits pençeel, zy overrent

 

Met sneegheyt al wat adem swelgen

 

En braken kan, 't zy 't in de telgen

 

Of gilpt, of tilpt, of giert, of tiert,

 

Of tokt, of nokt, of tiereliert;

 

Of langs de boort der zilte stromen

 

Toont op haar uitgehakte zomen

 

Wat queekt, of reekt, of graast of raast

 

Of na ziin dart'le terger blaast.

 

Of loopt de tiit: haar pen doet struiken

 

In 't flokkich wintersneeu verduiken

 

En niet met kladdich olinat,

 

Sy stipt in 't slechte watervat.

 

En schoon, het watert, 't moet flux stremmen

 

En levend', dode gront beklemmen.

[p. 346]

 

Wie is verbaast? 't is 't rechte vocht

 

Uit d' Hippocreenze waterbocht,

 

Daar vrouw de Heer zo schoon me schildert,

 

Schoon dichters maar de droom verwildert.

S. Brunsvelt.