|
| |
Scheeps-kroon Behaelt, in den Scheepstrijt, by Livorne, door den Doorluchtigen Zeeheldt Joan van Galen, Amirael der Hollantsche Vloote in de Middellantsche Zee.
Tempora navali fulgent rostrata corona.
ZOu de Leeuw van Hollant flaeuwen,
Na een zegevecht of twee?
Neen, hy slaet al weer sijn klaeuwen,
Onder het Tuskaensche strant,
In het hart van Engelant,
Ruckt en scheurt het voort aan slentren.
Schreuwt nu dat hy niet durf entren.
Kielen neemt [h]y op zijn tanden,
Steekt haer buskruitkamers aen,
Als zijn grimmige oogen branden,
Die gelijk twee lonten staen
In het hooft, wanneer hy raest,
Vier en rook ten neeus uit blaest,
| |
| |
En het zeeschuim komt gedropen
Uit zijn' muil, in bloet verzopen.
Om den Zeevloeck t' achterhalen
Past maetroos op zijn gety,
En de moedigheit van Galen
Daer hy vijftien roovers ziet,
Tuimelen op zoute gronden,
Als een jaght van waterhonden.
Val nu, riep hy, valt aen 't stroopen,
Dieven, tuk op scheeps verraet,
Die een' Fenix af kunt loopen,
Daer men zich op trouw verlaet,
En al stil, aen 's Hertogs kust,
Onder zijne vleugels rust,
In den schoot der vrye haven,
Daer men weet van gier, noch raven.
Zijtge krijgsmans, hael uw staerten
Niet verbaest, als rekels, in.
Nestelaers in zeegevaerten,
Geen patrys in Engelsch tin,
Geene saussen schaft men hier,
By het brandende oorloghsvier.
Hier beschoit men andre tonnen
Als de brouwer brouwt te Lonnen.
Hier gelt bulderen, noch stampen,
Noch geen borstweer van een mijl.
Rustigh boort aen boort te klampen,
| |
| |
Dus riep Galen; op dat woort
Klampt men moedig boort aen boort,
Dat de borst en ribben kraecken,
Onder het salpeter braecken.
Al de kusten van Tuskanen,
Gansch Livorne, op muur en tans,
Duizent duizent Italjanen
Zagen zeewaert wien de kans
Van dit onweêr in de lent,
Van dit dondrende element,
Zwavelvier en lucht en baren,
Eerst verslinden zoude, of sparen.
Galen, in zijn been geschoten,
Staet op 't ander eens zoo vast,
Even trots, en onverdroten,
Als een steenrots, voor de mast;
Onder d' yzers, in het vier;
Wel getroost zijn lijf en leven
Voor ons Vaderlant te geven.
Niemant schrikt'er aen te vallen,
Te bespringen 't godtloos hol;
En al stortmen, van de wallen
Overweldight men in 't lest
Het verdadight draeckenest,
In zijn eigen nest gegrepen,
Uitgespannen voor ons schepen.
Onder 't vliegen van de voncken,
Daer het oorlogs-onweêr ruischt,
| |
| |
Een gesprongen, twee gezoncken,
Drie veroverd voor de vuist,
Kiezen d' andere, op die lucht,
Liever een gewisse vlught,
Om in zee het lijf te bergen,
Dan den Waterleeuw te tergen.
Laet nu Livius vry pralen
Met zijn helden op papier:
Weeght hun deught op tegens Galen,
d' Eer van Hollants zeebanier;
Vraeght den Hertogh, die het zagh,
Wie zijn kusten met den dagh
Van dees glori quam beschijnen,
Daer de Pesten voor verdwijnen.
Dat heet eerst de Straet te vegen
Van dit heiloos schuim en slijk.
Smirne loopt ons vloten tegen,
En te streven herwaart aen;
In 't gezicht van 's Konings Vlegel,
Zonder Godt, en wet, en regel.
Dat heet nu de zee bevryen,
En den handel vol gevaer.
Zoo verwisselt men Turkyen,
En al d' Italjaensche waer,
Aen onze Indiaensche vracht,
En wat Neerlant, uit zijn kracht,
t' Zamen haelt, en kan verzinnen,
Om de Beurs vol gouts te winnen.
|
|
Auteursrechtvrij