|
| |
Klachte Der Vrouwe van Mechlen, Over De Min des Princen van Oranje.
Num lachrymas victus dedit, aut miseratus amantem est?
VErslagen droevigh hart, dat in uw jonge jeught
Soo langh genooten hebt met lust des werelts vreught,
Begint, want het is tijdt, u daer van af te wennen,
| |
| |
De tranen die ick stort, en al mijn droeve suchten
Zijn van onrechte vreught nu leyder rechte vruchten,
En mijn ellende komt om dat ick, onbesint,
Met recht magh ick my dan beklagen van dien dagh,
Doen ick het doelwit eerst van mijne Minne sagh,
Den nacht vervloeck ick oock, dien my in 't lijden bracht,
Als ick het minst bedacht.
Och eertijdts vol geneuchts maer nu seer droevigh leven,
Dat toen my d'eer verliet, my noch is by gebleven,
Hoe raeckt ghy aen uw doodt, de waere medecijn
Dees wijtvermaerde plaets die soo veel vruchten geeft,
Daer nu soo menigh Paer in reyne liefde leeft,
Streckt my maer tot verdriet, en al wat ick aenschouw
Vermeerdert slechts mijn rouw.
Wie kan my verr' van hier in zee een eylandt toonen,
Daer ick magh gaen alleen met mijne droefheyt woonen,
Daer man noch vrouw en komt, en daer ick geen vermaen
Wegh Peerlen, en Gesteent, en al het Hoofs gelaet,
Wegh zijde vol van goudt, die my soo diere staet;
Want naer mijn eers verlies en kan mijn niet vereeren,
Als droeve swarte kleeren.
Mijn Heer, wiens grootheyts glans my soo verr' heeft beseten,
Dat ick om uwent wil mijn selve heb vergeten,
Verwondert u doch niet dat een bedroeft gemoedt
Geen liefde meer en voedt.
Ick dacht dat ghy soud zijn soodanigh 't mijnewaert.
Als ghy tot aen het end des werelts zijt vermaert;
En dat uw Edel hart en lichtgeraeckte sinnen
Die u den krijgh aendoen, en vyandtschap bewijsen,
Die moeten uwe trouw en uw genade prijsen.
Maer wat hebb' ick misdaen, die deught die hen geschiet
Gevoelt mijn liefde niet.
Wanneer daer yemandt is die uw triumphen telt,
Seght dat hy my daer by als een gevangen stelt:
| |
| |
Maer elck bedanckt hem seer die by u is gekomen,
Waer zijn de diensten nu die ick te hooren plachte,
Verr' boven mijnen staet, verr' buyten uw gedachten,
De woordekens die my gelooven deden ras,
Waer zijn de kusjes nu, waer is dat klare licht
Dat tot my straelde staegh van uw ontfonckt gesicht,
't Gebedt dat ghy my deed om over u t'ontfermen,
't Omhelsen, en 't omarmen?
Gelijck ghy my dus langh gesocht hebt sonder rusten,
Soo ben ick nu te veel voor uw versade lusten;
Jae d'eerste die ghy vindt, het zy wie dat het zy,
Die trekt uw hart van my.
Nochthans doet ghy my goet als ick het wel bedocht,
Meer nu gy my verlaet, als doe gy my besocht;
Want als men 't recht bedenckt, uw vrientschap is mijn schade,
Vaerwel dan Prins, vaer wel, ick wil u liefde dragen,
Maer liefde sonder vleck, de reste van mijn dagen.
Ick wensch voor my de doodt, en dat noch buyten my
Tot dat ghy eene vindt die van u zy geacht,
In liefde my gelijck, maar hooger van geslacht;
Die d' eere magh geschien van sonder schaemt of vresen
Ghy soete kinderkens uyt mijn onecht gebooren,
Het moeyt my dat gy staag mijn droef heydt aen moet hooren,
Besonder als ghy vraeght, wat Moeder is ontmoedt,
Dat haer soo treuren doet?
Uw Vader is 't alleen waar over dat ick klaegh,
Om dat hy is te hoogh, of dat ick ben te laegh:
Ghy zijt hem seer gelijck, behalven dat uw oogen
Jonckvrouwen, die my plaght, als u gelijck te eeren,
Laet ick uw spiegel zijn, om u een les te leeren:
Uw meerder eert altijdt, maer verre van hem wijckt,
En soeckt dat u gelijckt.
| |
| |
Denckt hoe dat Icarus dat vliegen heeft betaelt,
Die van des Hemels hoogt' in 't water is gedaeldt,
Door dien het vyer der Son, die hem te nae quam schijnen,
Sijn vlerken deed verdwijnen.
Wacht u voor 't eerst gespreck en 't heymelijck verkeeren,
Poogt niet alleen het quaedt, maer d'oorsaeck self te weeren;
En denckt dat die u mindt, die altijdts aldermeest
Hier voor uw oneer vreest.
Hugo de Groot.
|
|
Auteursrechtvrij