|
| |
| |
| |
Aen de Inwoonders van Hoorn, Over de Watervloedt, op Sondagh den 5. Maert 1651.
O Hoorn, waer over Godt den hoorn van over-vloedt
So goedigh heeft gestort, die gy in dertelheden
So qualick hebt mis-bruyckt, die gy, als met de voet,
In wulpsheyt, dronckenschap, broot-dronken hebt vertreden;
O Stadt, die midden sit; gelijck een Koningin,
Hier tusschen blaeuwe zee, daer tusschen groene weyden,
Bant eenmael ydelheyt, verkeertheyt uyt u zin,
Noch laet u op de wegh, die breedt is, meer verleyden:
O Stadt die van het Jaer niet dan een Sond-dagh maeckt,
Ontwaeckt uyt sonden-slaep in beterschap van leven.
Siet hoe de Sondagh u komt wecken! Stadt, ontwaeckt!
Siet hoe de slaende handt is tegen u verheven!
Siet hoe de water-vloedt dreyght dijck, en dam en sluys,
Dat d'aller-heyl'gen vloedt ons weder stae te vresen!
Rijst dese vloedt te hoogh? Gy haeltse selfs te huys.
Uw aller-sonden vloedt is ruym so hoogh geresen:
Geresen door de lucht, tot in de Hemel toe.
Ah! laet ons in berouw doch vierighlick ontvoncken!
Ah! laet ons onse Godt doch vallen in de roê,
Eer dat wy zijn in zee en on-berouw verdroncken.
Verdroncken waeren wy, met huys, en hof, en all',
Indien wy nae verdienst ontfingen vochte plaegen;
't Hieldt aen de Ooster-poort so wonderlijck geen stall,
't En waer niet so gesackt, gelijck wy alle saegen.
| |
| |
Godt goot maer een phiool van sijne gramchap uyt,
En seven waeren wy door onse boosheyt waerdigh;
Noch schijnt het, dat Hy ses in sijn genaede sluyt,
En sluyten sal, indien wy zijn in boete vaerdigh.
Tot noch toe swommen wy in soete weelden-zee;
Men swemme nu in zee van bitt're, waere traenen,
Op dat de Heer van ons af-weere 't naeckend' wee;
Men stort' een springh-vloedt uyt, uyt aller oogen-kraenen.
Godt sondt de springh-vloedt wel tot op ons lippen-boordt;
Maer heeft de mondt nochtans tot noch toe vry gehouden;
Op dat wy Hem, die geern 't oprecht gebedt verhoort,
Een-stemmigh om genaê, genaede bidden souden.
Een-stemmigh bidden wy, O goedertieren Heer,
Een-stemmigh bidden wy, O goedertieren Vader,
Her-roept het brack geweldt; seght met een wencken; Keer,
Seght, Keer; 't is nae genoegh; niet naeder, ah! niet naeder.
Wy hebben grotelicks, jae grotelicks misdaen:
Laet des te grooter zijn uw' ontfermhertigheden;
En wilt, en wilt met ons niet in 't gerechte gaen;
Wilt ons niet straffen, Heer, al is het meer dan reden.
Men kan in 't minste niet verbloemen onse schuldt,
Wy willen in het minst ons niet rechtvaerdigh noemen.
Maer eer Gy Israël ten grondt verdoemen sult,
Wilt Gy de Philisteen niet eer en meer verdoemen?
O Herder Israëls, en sijne ruytery,
Die door het roode Meer u volck de wegen baende,
Uw' vyanden zijn meer verdoemelijck dan wy:
En waerom is de straff' uw' vrienden naeder gaende?
Sy souden houden, Heer, met U en ons de spot;
Sy souden lacchen, Heer, met uyt-gelaten kelen.
| |
| |
Sy souden seggen, Heer, waer is, waer is, haer Godt,
Die desen in-breuck stuyt, die dese wondt kan helen?
Behoedt als noch u volck, als d'appel van u oogh:
Drijft 't waeter in de vlucht, en stopt die laster-monden:
Maeckt van de vloedt een ebb', en helpt ons op het droogh,
Gedenckt aen u verbondt; en niet aen onse sonden.
Gedenckt aen u verbondt, met Noach eens gemaeckt,
Nae dat Gy alles had door Sundt-vloedt doen verswelgen.
Denckt wat Gy hebt belooft, die noyt belofte braeckt,
Dat Gy niet meer door vloedt de wereldt sult verdelgen.
Hoorn is geen Sodoma; 't welck Gy nochtans om tien,
Die hadden vroom geweest, belooft had te verschonen.
O, so u van u throon belieft eens af te zien,
Tien vroome kan u Hoorn, en, hoop' ick, meerder tonen.
Verschoont on-vroome dan, om vroome die Gy vindt.
Bekeert door dese schrick ons altemael te samen;
Sendt uwen Geest, gelijck een sterck gedreven windt,
Op dat wy u voortaen in waerheydt dienen. Amen.
Henrick Bruno.
|
|
Auteursrechtvrij