|
| |
| |
| |
Echt-gedicht Ter eeren van den Heer C. Huygens, Ridder, Secretaris van mijn Heere den Prince van Oranje. En Me-joffrouw Susanna van Baerle.
ALdefierste van de Steden,
Wien de heele wereldt schat
Hallif wereldt, hallif stadt,
Die met onbedwongen schreden
Stapten om het groote rondt,
En vermande wat ghy vondt.
Staeckt uw pracht 't is omgekomen,
Al uw luyster raeckje quijt;
Amstel lust u noch te stroomen
Nu van Baerl' u is ontvrijt?
Dat voor Sneeu werdt aengetast,
Moght het by haar glans niet houwen;
En uw Peerlen wierden root
Doen sys' om haer armen schoot.
Nu verliesje 't puyck der Vrouwen,
Dat den Hemel gaf te leen.
Hadj' 'er hart doch meê doen houwen
Uyt een harder Marbersteen.
| |
| |
Huygens had haar noyt bewoogen,
Noch met smeeckelijcke reên,
Noch met sprekelijcke zeên,
Oyt gedrongen tot meêdoogen.
Nu ontvoert men u den lof
Van uw trotse Maeghdenhof:
Doch de liefd' heeft willen voegen
Zielen die de deught maeckt een.
Amstel wilt u meê vernoegen,
Nu den Heemel is te vreên.
En gy maecksels van Albast,
Die op Sneeu noch Swanen past,
Weest verheught in haer verreysen,
Sy verdoofden al uw glans,
In haer afzijn hebje kans.
En gy Nimphen die dit scheyen
Klaeght aen d' oevers van het Y,
Die 't weêrgalmen op uw schreyen,
Spaert die vloedt van tranen vry.
Wilt haer t' samen gaen geleyen,
By hem, die gy waerdighst acht
Onder 't menschelijck geslacht,
Nimmermeer van haar te scheyen;
Leydt haer by de grootste ziel
Die den Hemel best beviel;
Om de weerelt eens te toonen,
Onder menschelijcken schijn,
Wat voor luy hier boven woonen,
En dat wy nau menschen zijn.
Al die deughden die 'er schuylen
Op de klippen, daer de hoef
't Eerste Hemels-nat ontgroef,
Wou ik nau de sijn om ruylen:
| |
| |
'k Wedje Huygens niet en mist
Sooje op de teyckens gist.
Nymphen komt dan aengetreden,
Steröoght op sijn fraeyigheden,
Siet hoe spoedight hy sijn gangen,
En houdt op sijn leyd-ster aen;
Sterre blijfje langer staen,
'k Sie hem sterven van verlangen.
Neen, uw straf heydt heeft gedaen,
En ick sie u tot hem gaen;
Al de paden waer u treden
Sien ick flucx met kruyt bekleden,
En 't is groen tot op het bedt.
't Aerdtrijck nu te langh geslooten,
Past niet meer op Noorder koelt,
Nu het deese warmte voelt;
'k Sie alreê de bloemtjes looten
Wie 'er eerst sal bersten uyt,
Om aen 't kransje van de Bruyt
Sijn borduursel te besteden,
d' Een die dringht voor d' ander spruyt;
En de Roos die is t' onvreden,
Dat m' hem noch in d' aerd' besluyt.
Saligh Paer wat kan u schaden?
Locht en aerde zijn verblijdt
Dat gy 't eens geworden zijt.
En de voorspoedt was beladen,
Mits sy u geluck aensagh,
Daer sy 't niet by halen magh.
Al uw dagen zijn gesponnen
Van de aldersachtste zy',
| |
| |
Die ter weerelt werdt gewonnen,
En van alle rouheydt vry.
'k Sie het Vaderlandt verlangen
Naer de vruchten van uw bedt,
'k Sie de Guytery ontset,
Sy mistrouwt haer slimme gangen,
'k Sie 't Bedrogh en bleecke Nijdt
Schricken voor een vroomer tijdt,
Nu de Deught weêr is aen 't groeyen,
Dit 's den ingangh van haer Lent.
En de Wijsheydt is aen 't bloeyen'
Daer ghy bey' de Son af bent.
'k Sie de gulde Sonne-wagen,
Die noch flus soo helder scheen,
Duycken snellijck naar beneên,
En hy gaet de boodtschap dragen
Die hy huyden heeft gesien.
Al sijn tintelende stralen
Dalen snelder noch voor uyt,
Mits sy 't niet en mogen halen
By een lonckje van de Bruyt.
Stil, de nacht die is gebooren
Wie sach ooyt beleefder Maen,
Siet sy vreest schier voor te gaen,
En dit Paer haer rust te stooren.
't Kruydt dat laet sijn wassen staen,
Of het meê geluydt moght slaen.
Al de windt die sich laet voelen,
Dreef geen veertjen van sijn steê.
't minste diertjen laet sijn woelen,
En daerom soo swijgh ik meê.
J. vander Burgh.
|
|
Auteursrechtvrij