|
| |
Ter Bruilofte Van den E. Heere, Joan Huidekooper. Ridder, Jongkheere van Maerseveen, Schepen t' Amsterdam, En de E. Joffer Sofia Koeimans.
CONNUBIO JUNGAM STABILI.
MEn ziet zomtyts de zon des avonts treurigh daelen,
En, zonder vier en glans, bedrukt te water gaen,
Om 's morgens uit de kim, met levendiger straelen
En rycker glans en vlam, in 't Oosten op te staen.
| |
| |
De schade is menighmael om baet uit, om de schade
Met aenwinst te vergoên. de minnaer, na verdriet,
Valt met een' heeter gloet in d' armen der genade
Van zyn verkore lief, die hy met rouw verliet.
Zoo ging het Maerseveen, toen hy met's lants karrossen
Zyn' vader volgen most, ten dienst van lant en Stadt,
Naer 't Keurhof te Berlyn, door wildernis, en bossen,
En treurde op al dien toght, als hy te paerde zat.
De Minne dootverft bleeck zyn aengezicht, en wangen.
De zon, die 't al verquickt, verquickt geensins zyn hart.
Zoo laet 't gewonde hart het hooft swaermoedigh hangen,
En draeght den pyl met zich, een oirzaeck van zyn smart.
Hoe dickmael ziet hy om naer onzen Westertoren,
En mist met dat gezicht van Aemstels wapenkroon,
De kroon van 's levens lente, uit zyn gezicht verloren,
Een eêler hooftcieraet, en wenschelycker Schoon.
Hy komt, daer 't Keurhof ryst, de vrouwetimmers blaken
Van gout, en diamant, en schoonheit zonder ga:
Maer 't Keurhof noch zyn weelde en pracht kan hem vermaken
Hy mymert dagh op dagh, en 's nachts, en 's avonts spa.
De lust tot dans en jaght en ridderlijcke speelen,
Hanteeren van geweer en wapen, noch muzyck,
Dat tigers in het woudt kan ketelen, en streelen,
Bekoort zyn zinnen niet, in 't Vorstelijcke Rijck.
Vermoeit van wandelen in eenzaemheit, langs paden
Met eicken loof beplant, zat hy, van loof bedeckt,
Aen d' oevers van de Spree, daer zich twee zwaenen baden,
En domplen, d' een de pluim van d' andre pluist en net;
d' Een voorzwemt, d' andre zich in 't zogh der weêrga mengelt,
Haer trouwe gade volght, die blaeckende van lust,
By poozen hals om hals van d'allerliefste strengelt,
En kentze voor de liefste, en 't liefste dat men kust.
De droeve Ridder zucht, en, met de borst vol wonden,
Spreeckt droevigh by zich zelf: ô godtgezegent paer,
Geluckiger dan ick hebt ghy uw lief gevonden.
Ghy koelt in dezen stroom uw gloeden 't gantsche jaer:
Maer ick, rampzaligh mensch, rampsaliger dan zwaenen,
En stommen, mis myn lief, en lieven Keizers vliet,
| |
| |
Daer myn Sofia rust, dus lang door klaght noch traenen
Bewogen, schoonze kent myn afgepynt verdriet.
Indien ick hier van rouw veranderde in een eicken,
'k Zou deze vogels noch beschaduwen, en zien
Hoe zy elckandre om stryt believen, tot een teiken
Van onderlinge gunst, by niemant te verbiên.
Nu zal myn hart in asch door minnegloet verteeren,
Naerdien het d' ongena der Schoone dus behaeght:
Doch moet 'er over my een schoonheit triomfeeren,
Zoo gun ick d' eere liefst aen deze alwaerde Maeght.
Terwyl de Ridder hier zyn' noot klaeght aen de boomen,
En 't water, ziet hy neêr in 't klaere kristalyn,
En zyn Sofia blyde allengs ten oever koomen:
Of 't is zyn liefste zelf, of haer gedaente, en schyn.
Het water schynt verlieft haer in den arm te vatten,
t' Ontvoncken door den schyn des lichaems, schoon van leest.
Wat Stroomgodt in den stroom bezit zoo veele schatten
Van schoonheên, niet misdeelt van gunste, en ziele, en geest!
Haer oogen flonckeren in 't water, als twee steenen,
Op 't Indiaensche strant, door 't vloejende kristal.
Haer roode kaecken, als ontloocke roozen scheenen,
Als bloemen, in de bron van een gezegent dal.
De goedertieren aert, en voeghelycke zeden,
En heusche eerbiedigheit zien haer ten oogen uit',
Die, anders danze plagh, nu schynt naer zyn gebeden
Te luistren, als de galm naer een gestelde luit.
Zy lonckt hem minzaem toe, en schynt met opene armen
Te wenschen dat hy haer bejegene, en gemoet',
Geweckt door zyne klaght, bewogen door zyn kermen.
Hy ziet haer hooft bekranst met eenen roozenhoedt.
Hy rees, en stont gereet zich in den stroom te plompen,
Wanneer de schyn verdween, en uit zyne oogen doock',
Zyn hairen rezen, aêr en zenuwen verkrompen
Van schrick voor dit gezicht, dit vrolyck waterspoock.
Hy valt op zyne knien, en roept met luider keele:
O Godtheit van den stroom, ick neem het voorspoock aen,
Een teken van geluck. my viel het lot ten deele,
De Bruit, waer naer zyn trouw zoo vierigh heeft gestaen.
| |
| |
Met deze hoope reist hy vrolyck naer de paelen
Van 't waerde Vaderlant, ontmoet een zoeter lucht,
Daer zy hem wellekomt met aengename straelen,
En niet, gelyckze plagh, voor 's helts gebeden vlught.
De blyde Bruiloftsgodt genaeckt met zyn genooten,
Om dit geluckigh paer te leiden naer 't priëel,
Dat eeuwigh bloeit van myrte, en looten teelt by looten,
En stam in stamme vlecht, naer elx bescheiden deel.
De hemel zeegne en eer' dit lieve paer met spruiten,
Die d' eere van de Stadt bewaren op haer' tyt,
Zoo wyt de wateren op strant en duinen stuiten:
Zo wyt ons zeevaert zeilt, gezegent, en benyt.
De zon, eer zy de zes paer tekens heeft bescheenen,
En 't ronde jaer voltoit, zal, tot der oudren troost,
De Koeimans, op dien wensch, en 't bloet der Maerseveenen,
Gedommelt onder een, zien leven in hun kroost.
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij