Klioos kraam. Deel 1

Nederlandtschen donder-slag, Gevallen onder de Spaansche Vloot.

GElijk het grof-gespiert gebroed,

In d' eersten tijdt,

Domsinnig heeft gedult, gewoedt,

Ten Goden-strijd:

En hóópte berg op berg; op hóóp

Van selfs de Goon

Te stooten door een over-loop,

Wt haren Throon:

En niet bedachte dat Jupijn,

In sulcken standt,

Sou vaardig met sijnn Donder zijn,

En Blixem-brant:

[p. 194]

 

Tot dat het, doch te laat, de kracht

 

Van 't Goden-vier

 

Gevoelde; en 't gebergt een gracht

 

Voor allen wier.

 

Soo quam het grove Spangjen aan,

 

Met Portugall;

 

Verselt met Duynkerks stoute vaan,

 

En Napels tal.

 

Het scheen den Hemel lé gevaar,

 

Neptuyn, verflout,

 

Wist nauw of hy in 't water waar,

 

Of in een woudt:

 

Soo krield' allom 't beschaeft geboomt:

 

Dat, voor hun blad

 

Nu groter tal (die denkt, die schroomt)

 

Van menschen hadd.

 

Maar Tromp, wien 't groote romp-getall

 

Noyt vreesen dé.

 

Stack aan 't trompet, en stelden all

 

Sijn trompen réé

 

Hy dondert reys op reyse los

 

En blixemt, dat

 

De kraken kraken, en het bos

 

De vlamme vatt.

 

Don Lopes, schoon hy moedig vocht,

 

Met sijn gedrocht,

 

En schieten op hem niet vermocht,

 

Most in de locht.

 

Want wat den donder niet en scheurt,

 

Den blixem schendt;

 

En 't geen door 't schieten niet gebeurt,

 

Een brand-schip end't.

 

Daar vloog de locht vol vleesch en vlamm;

 

En, soo het scheen,

[p. 195]

 

De Zee nauw al de lijcken nam,

 

Noch 't oor 't geween.

 

Hier onder klonck, door 't golven-reck,

 

Allarm, Allarm.

 

Wat was den weer-klank van den Speck?

 

Erbarm, Erbarm,

 

Leer, moedig Spangjen, dat 't getal

 

Geen Zegen baart:

 

Maar dat de deugd geeft dat 't Geval

 

De Krijgers spaart.

 

Gaat, geef den Golven-geesselaar

 

Nu vry de handt:

 

En stelt ons Nederlandsche Schaar

 

By 't Griecken-landt.

Dan. Jonctys.