|
| |
| |
| |
Eer-spore, Of Moedigende Aansprake van 't Vrye Nederland Aen zijne zeehelden.
Vitamque volunt pro laude pacisci.
INdien ghy streeft na Palmen en Laurieren,
Die stael en steen verduuren ongeschend;
Mijn' Zeeuwen op; op, op, mijn' Batavieren,
Ick toon u 't pad, waer langs men die berent.
Indien 't u lust de zee van water-vloecken,
Van schuymeren en rooveren t' ontslaen;
Ghy hoeft Algier of Tunis niet te soecken,
Mijn' Helden, op, ick weet u nader baen.
Ja soo 't u lust (ick wil noch hooger spreken)
Alcides spoor te volgen onvermoeyt,
En 't ongediert bey neck en beck te breken,
Waer toe na Nijl of Libien gespoeyt;
Slaet van mijn strand uw oog maer eens ten Westen,
En, Sonen, siet hoe eng een Watergracht
Uw' Moeder scheyd van die verwoede pesten,
Die vyanden van 't menschelijck geslacht,
Die onlangs noch hunn' Wettige Overhoofden
Den Vader en sijn' wettelijcken Zoon
| |
| |
(ô Grouwelstuck!) soo wreedelijck beroofden
Dien van zijn Hoofd, den desen van de Kroon:
Die onder zich soo diefsch ten buyt verdeelden
Den hoofschen boêl, ja tot het minste stuck:
Die vol en dol van ongewoone weelden,
En droncken van hun binnenlandsch geluck
Nu buyt en oock versnorcken en versnaeuwen
All' wat quansuys hunn' wetten niet en hoort,
Ja hunnen muyl en nimmer zatte klaeuwen
Noch druypende, noch klam van Vader-moord,
Soo greetig slaan in mijn' oegstrijcke Schepen,
In mijn besweet en eerelijck gewin;
Schoon ik my noyt aen 't hun en heb vergrepen,
Maer oyt my droeg als Brittenlands vriendin:
Die eindelijck na zoo veel schelmeryen
Als 't Noord-sout zant aen hunnen oever zend,
Sich niet ontsien den naem sich toe te wyen
Van vryen Staet, van achtbaer Parlement.
Ha blind gebroed! onschamele Barbaren!
Soo zulck een naem recht op uw daden staet,
Een heylloos rot van felle Moordenaren
Voer dan oock vry den naem van vryen Staet.
Nu Zeeuwen, zegt, zegt eens, mijn' Batavieren,
Wat dunckt u doch? en is dit boos gedrocht
Niet ruim soo boos als d' Hydren, Swijnen, Stieren,
Die Herkules wel eer tijdts t' onderbrocht?
En die door zucht tot waren roem ontsteken
Sijn' pesen rekt, en inspant all' zijn' kracht,
Om sulck gedrocht te stuiten of te breken,
Verdient die min als Herkules geacht?
Op, Helden, dan, valt aen op die verwoede,
Legt wacker toe op stuyten, sluyten, slaen,
En veegt en schuimt met mannelijcken moede
Dat schuim uit Straet, Canael en Oceaen.
| |
| |
Ghy denkt misschien dat schuimen en dat vegen
Heeft vry wat in, ick ken het, en 't is waer:
Maer noyt word Eer gemackelijck verkregen,
Die Rooze groeit aen Doornen van gevaer.
En wat gemack heeft doch een schandig leven?
Geen zachter Bed voor 't eerelijck gemoed
Als 't bed van Eer; te strijden, ja te sneven
Voor 't Vaderland is (leert ons Flakkus) zoet.
Uw' goede zaek zal u den moed verhoogen,
Hunn' quade zaek de schelmen maken schuw:
Noyt is'er stael, noyt kling van leer getogen
Voor zaek zoo goed zoo eerelijck als d' uw';
Gaet daer op aen, en stelt u in Gods hoede;
God is 't, 't is God, die dezen handel stiert.
En uwen arm bevolen heeft de Roede
Ter straffe van dat bloedig ongediert.
O! Hoe zou korts hun 't bloed sijn afgevloten
Van rug en staert op dat verstaelt Banket,
Waer 't dat mijn Tromp de Leids-man van mijn Vloten
Sijn' handen slechs gehad had onverlet!
Maer (ô wat spijt) die Zee-leeuw voelt zich dringen
Van dubbel wee; moet voor, moet achter aen,
Hier zijn en gins, beschermen en bespringen,
De Kudde voor, de Wolven tegenstaen.
Noch even wel weet hy zoo gaeu te waken,
Dat hy den vloed doet strecken veler graf:
Het ongediert bijt stout met ope kaken
Tot driemael aen, en driemael bijt hy 't af.
Wat doet hy vlijts met zijne met-gezellen
Met Ruiter die zoo ruiterlijck sich queet,
Op dat hy mag zijn' Schapen veilig stellen,
En hoeden voor dier dulle Wolven beet!
Maer luistert, stil, wat komt de Faem verhalen?
Wat bly geroep is 't dat mijn' ooren raekt?
| |
| |
Soo, dat gaet wel, zoo moedige van Galen,
Soo, beuckt'er in, zoo, lustig, dat het kraekt.
Gelijck mijn Tromp in 't Noorden met de Roede
't Fel ongediert vast rug en lenden tout,
Verst oock alzoo in 't Zuiden met den Bloede
Der Tygeren het Middellandsche sout.
Livorne ziet van schrick om 't hert benepen
In vlam en roock zijn water staen en strand,
En flux daer aen de vijftien Britsche Schepen
Gevlucht, gevat, versoncken en verbrand.
'tSiet mijnen Held noyt sijnen Mast verlaten;
Schoon hem 't geschut afsmijt den eenen Voet,
Maer sittende bestieren sijn' Soldaten,
En schoon hy sit, noch pal staen met den moed.
Waer zijnze nu, die zouden derven wanen
Dat d' oude deugd in my beswijckt en wijckt?
Ick hebbe noch Heemskercken, Heinen, Hanen,
Als aen dit stael voor al de wereld blijckt:
Ick hebbe noch rechtschape vrome Borsten,
Noch liên van raed, noch Mannen van bedrijf,
Die niet zoo zeer na goud als glory dorsten,
Ja d' eere verr' waerderen boven 't lijf.
En zulcke zijn 't daer ik naest God op hope;
Die zullen eens 't verdruckte Brittenland
Tot heil van my ja van geheel Europe,
Ontweldigen der wreede dieven hand.
Maer 't is genoeg: waer word ick heen gedreven?
Mijn' Helden, waer, waer of mijn' reden loopt?
Ick was verruckt, ghy moet'et my vergeven;
't Is al te lang het willig Ros genoopt.
J. de Decker.
|
|
Auteursrechtvrij