Klioos kraam. Deel 1

[p. 179]

Jaargetyde Van haar Doorluchtighste Majesteyt Van Zweeden.

SChoon of, by alle Grooten,

De Vreê niet is beslooten;

Zoo houdtmen hier alreê

Voor 't heilig vreê besluit, het voorspel van de Vreê.

Men laat nu, onder 't krygen,

Trompet en Trommel zwygen,

Om wel vernoeght en bly

Te vieren ongesteurt Kristinaas Jaargety.

De Blyschap boven maten

Schynt lustigh uitgelaten.

De keurige Natuur

Deez' dagh heeft uitgekipt; om daar op, in een uur,

Meer wonderen te baaren

Dan eer in duizent jaren.

De Zon wenscht dat ze magh.

Besluiten op dit Feest twee dagen in een dagh.

Het licht hier opgevaren,

In driemaal zeven jaren,

Geklommen is om hoogh,

Soo ver in 't oor bekent gelyk de zon in 't oogh,

Haar Faam wort omgedragen

Op Febus zonnewagen;

[p. 180]

 

't Zy dat hy daelt of ryst,

 

En met zyn goudt vergult de blaauwe waterlyst,

 

Zy zou alleen verdooven

 

De glans van alle hoven;

 

Indien de Hemel schonk

 

Dat aen de wereldkroon maar slechs een perel blonk.

 

De dagh nu opgerezen

 

Moet eeuwig heilig wezen,

 

Dat die met blyder geest

 

In Zweeden werdt geviert dan eer 't Olimpisch feest.

 

Apollo, bron der lichten,

 

Help my nu zoo in 't dichten,

 

Dat ick na waarde sier

 

Kristiins geboortekroon, met pronklof van papier.

 

Zal ik de lof beginnen

 

Van 't puik der Koninginnen,

 

Die in myn Pallas vandt

 

Geen wysheit die zy had, maar slechs myn slecht verstandt?

 

Wat zal het nu beschieten

 

Schoon ik besta te gieten

 

Een druppel in een bron?

 

Wat toon ik met een kaars de stralen van de zon?

 

Jupyn om hoog gezeten

 

Gebruikt Ambroos in 't eten;

 

Maar plaght noch bly te zyn

 

Met offer ingewandt, beplenght met slechte wyn,

 

Zy, die hem na wil trachten,

 

Zal dit ook niet verachten;

 

Dien hy het alles geeft

 

Die kryght geen meerder lof dan zy alreede heeft.

 

Natuur is self bezweken

 

Toen zy haar lof zou spreken;

 

Door dien ze ons niemandt wyst

 

Ten zy 't Kristine was, die recht Kristine pryst.

[p. 181]

 

Die zal in 't hert begraven

 

Haar opgehoopte gaven;

 

Want zy, die ieder een

 

Door grootheidt overtreft, schynt by haar zelf noch kleen;

 

Zy, door de Deught gedreven,

 

Wist na 't geluk te streven,

 

Dat, al te wuft en blindt,

 

Haar niet heeft opgevoert in't Zweedsche rijxbewind:

 

Of zoo het heeft bedreven,

 

Dat zy zoo is verheven

 

Door gaven van haar geest,

 

Zoo is Kristinaas Deugt haar leitsvrouw dan geweest.

 

Die zou de Deught beminnen,

 

Al kon z' er niet meê winnen;

 

Om dat zy, groen in jeught,

 

Volwassen is in trou, en grys in witte deught.

 

Indien in 's werelts dalen

 

De Vredezon haar stralen

 

Nu schiet, tot Zwedens lof,

 

Zoo helpt gy my Kristiin aan heilge vredestof.

R. Anslo.