|
| |
Op de doodt Van den Godtvruchtigen Assuerus Matthisius.
ICk sal ô Hollandt uw verlossingh nu niet singen,
Al bleef uw vreught oock stom voor uw nakomelingen:
Uw blyschap past my niet. Ick swijgh nu van de nacht
En duystre regen die u blyde dagen braght:
Om dat uw droeve Maes mijn tranen sal verwachten.
De Droefheydt parst mijn ziel en pen om lijck-gedachten
| |
| |
Te suchten. Ick betreur met haer Matthisius
Op dat geen doodt, noch tijt mijn plicht en vriendtschap blusch.
Ick schrey met Rotterdam, met kercken en gemeente,
En al wat sucht en sorght op 't vaderlijck gebeente.
Ick volgh de lijckvaert naer daer d' ouderdom en jeught
De schuldige uytvaert houdt, daer d' onbesproke Deught
In tranen smelt, terwijl sy 't Lijck naer 't graf siet dragen.
Hier sucht Godtvruchtigheyt de Hooftdeught, onder 't klagen;
Al wordt de rouw beklemt, de tranen barsten uyt,
Sy stort sich neêr by 't graf, en eyndlijck dit geluyt:
In dat geraemt' heb ick noch onlanghs Godt beleden,
En d' oorsaeck van mijn heyl, en soo veel saligheden,
Die wiegh, en 't heylsaem graf des grooten Soons gelooft,
En Christus maght erkent: in dit sachtmoedigh hooft
Heb ick de leeringen der zalicheydt begreepen,
En het verdruckt Geloof de boeyens naer sien sleepen.
Toen wierd hem door de haet van d' Ongodvruchtigheyt
Met my de vryheyt, recht, en kerck, en 't landt ontseyt.
Toen heb ick oock met hem mijn ballingschap verdragen,
Vol hoops in soo veel strijdts, gerust in soo veel lagen;
Met Uytenbogaerden, en Bischoppen verselt,
En Grevinkhovien, en Rykwaerts, een gewelt
Daer Dordrecht noch af schrickt, wanneer 't bewust geweeten
Belijdt, dat list, noch maght, noch geen Geneefsche keeten
De Waerheydt dwingen kan. Toen was het dat dees man
Al d' onverdiende wrock, en wat my haten kan
En tegen was, bewoogh door kracht van sachte zeden.
Dit lichaem was een kerck voor d' alvoldoende Vrede,
Die 't al verdragen kon. Hier heeft de Lijdtsaemheydt,
Die naeuwlijcks lijden kan dat hier dit lichaem leydt,
Een soete schuylplaets, en een ware rust genooten.
In deese borst had sich d' oprechte Trouw beslooten:
Hier stondt de rotssteen daer de deught standtvastigh was,
En voor d' ondanckbaerheydt getrouwe lessen las,
Maer tot uw leedt, ô Liefde, is hier wel 't meest verlooren;
Hier leyt uw rustvertreck: dees was voor u gebooren.
Ghy waert de gesellin van sijn verlichte geest.
Bedanck dit hart, dat uw verblijfplaets is geweest.
| |
| |
Hier kon het vast Geloof sich aen uw wet verbinden,
En troost, vertrouwen, hoop, en blyschap in u vinden,
Doch ghy, ô Wijsheydt, hebt aen dit begaefde Lijck
Geen kleener deel gehadt, met wien ghy 't Koninckrijck
Der eeuwigheden socht: bedanck nu sijn gedachten,
Waer door ghy d' ydelheydt der werelt kondt verachten;
Sijn oogen, daer men 't goet van 't eeuwig heyl door sagh:
Sijn tongh, daer geen bedrogh maer 't Christlijck hart op lagh:
Sijn mondt; de troosteres der aengevochte sponden,
Die hier d' ellendigen verlossingh kon verkonden,
Die door haer kracht de sucht van het geraeckt gemoedt
Het sondigen verboodt, en leerde door wat bloedt
De mensch 't besmette kleedt der sonden wit kan maken,
Wat Godt begeert, en wat sich self hier moet versaken.
Dat nu het heylig Recht, 't welck hier haer voorspraeck vondt,
Oock herwaerts koom, en klaeg en kus dees bleke mondt,
Die d'ongehoorzaamheydt haer vonnis kon trompetten,
En in 't geweeten sloegh: daer 't al de doodtverf sette,
En schrickte voor de doodt, of voor de jonghste dagh,
Wat schelmsch van aert en slincx geen Godt, noch recht ontsag.
Dit sprack de Koningin der Christelijcxste zeden,
En wenschte 't Lichaem rust, en naer den geeste vrede.
Dit graf begrijpt nu (voer sy voort) het minste deel
Van mijn Matthisius, den Hemel het geheel.
Daer is d' ontbonde ziel de nevelen ontvloogen:
Daar singht sy sonder tongh: Daer siet sy sonder oogen:
Daer leertse 't geen haer vlijt op d' aerd niet leeren kon:
Daer vindt sy in het licht van d' ongeschape Son
De wijsheyt, die de tijdt, nae soo veel anghstigh sorgen,
Bekennen moet dat voor de werelt blijft verborgen:
Hoe dat het niet is, 't geen de mensch hier Wetten noemt,
Waer op hy trots is en sijn broederen verdoemt,
En van hun werdt verdoemt. Dit heet daer eendracht steuren,
Daer siet sy nu geen twist die werelden betreuren,
Die Turck en Jood beschempt terwijl men Christus kruyst:
Daer hoort sy 't onweêr niet dat hier op 't aerdtrijck ruyscht:
Daer siet sy 't vyer niet dat de Nederlandtsche Staten
En Steden dreyght, en raest om bloedige plackaten:
| |
| |
Daer weet sy van geen wrock, daer hoort sy niet wat haet
Tot Uytrecht woedt, en van vervolgingh swanger gaet:
Daer sorght sy voor geen Kerck, noch kruys, noch Loevestijnen,
Om dat de sorgen in de Hemelen verdwijnen.
Terwijl hier d' oude Nijdt haer valsche rollen speelt,
En soo veel grouwelen en lasteringen teelt;
Jae dat de Predickstoel de Vrede derft belagen,
(Die hier den bynaem van Verderffelijck moet dragen,)
Geniet sy nu vol vreughts dit onverderflijck goedt,
Dat al de bitterheydt der aerdsche sorgh versoet.
Nu sweeft sy opwaerts daer de Vaders haer ontmoeten:
En d' eedle zielen der Basiliën begroeten:
Daer sy Ambrosiën, en Ireneën vindt.
Hier werdt sy nu omhelst van dien beminden Vrindt,
Die eertijdts op de borst des Heylandts was gelegen:
Hier hebt ghy, roept dees', nu in 't eynd uw loon verkregen:
Ghy hebt op 't aerdrijck oock uw Patmos al besuurt,
En in uw ballinghschap uw vyanden verduurt,
En door uw deught de Nijdt, en Haet, en Hel bestreden.
Ghy hebt mijn lessen van de liefde en vriendlijckheden
Gevolght, gelooft, geleert, beleden, en beleeft.
Bewoon nu 't Koninckrijck dat eynd noch palen heeft;
Daer 't recht geen sonden siet, en geen geweten wroegen,
Daer uw begeerten zijn verandert in genoegen.
Dit hoorde Rotterdam, op 't ondergaen van 't licht
Dat opgingh in den geest, om Godt van aengesicht
Tot aengesicht te sien: terwijl mijn plicht haer klaghten
Vast af brack, toen mijn hart met vrolijcker gedachten
Sijn opgangh had gehoort; dies breeckt mijn droefheydt af,
En houwt ten roem des mans dees lettren op sijn graf:
‘DE Wijsheyt die ons riep: Op doen komt alles aen,
Gaet hier te rust, en heeft sijn werck nu afgedaen:
Hier slaept Matthisius, en 't lichaem dat hier leyt
Verwacht sijn ziel, sijn loon, sijn Godt in d'eeuwigheyt.’
|
|
Auteursrechtvrij