|
| |
Vrye Zeevaert, Onder de Vlagge Van den Doorluchtigen Zee-helt Marten Harpertsz Tromp, Ridder, L. Amirael van Hollant en Zeelant.
Pulchrumque mori succurrit in armis.
DE Plaegh van inheemsch en uitheemsch,
't Gedrocht, dat met zijn dolle Honden,
In 't bloedig moorthol, aen den Teems,
Den Grooten Harder had verslonden,
Zich droncken zoogh aen 's Konings strot,
En knaeghde, op 't Koninglijck geraemte,
Den romp van Hooft en Kroon geknot;
Die moortpest, zonder Godt en schaemte,
| |
| |
Nu vlammende op een' verschen buit
Van Fransch gewas, quam nederzacken,
En dreef voor stroom den bloetstroom uit,
Om balgh en buick met roof te packen:
Maer die den afgront palen stelt,
En ketent helsche monsterdieren,
Ontvonckte 't Hart van onzen Helt,
Tot voorstant van zijn Batavieren.
Dees zagh den gruwel in 't gezicht,
Die helsch met vijfmael veertien koppen
De Zon bedroefde, en 't hemelsch Licht,
En, om ons Zee haer keel te stoppen,
Zich dwers voor Hollants kielen smeet;
Waer op de Ridder, aen quam rennen
Op zijne Vleugels, vlugh en breet,
Voorzien met vijfmael veertien Pennen.
Hy voerde een Slaghzwaert in de vuist.
Het Monster braeckte donderklooten,
Granaten, blixems, baldert, bruischt;
Bedreef gewelt met staert en pooten;
Blies roock en smoock, en vlam en vier
Uit zijne kieuw, en koopre keelen:
Maer Hollants Perseus trof het Dier,
Dat zalf noch kruit de borst zal heelen.
Drie volle dagen hiel hy 't staen.
Hoe beet het op zijn ysre tanden!
Hoe schoot het toe! gelijck d' Orkaen
Op d' Indiaensche golf en zanden;
Tot dat het entlijck, afgemat,
Gescheurt, verminckt, begon te deizen,
En liet ons rijcke Vloot van schat
En rijckdom zwanger, henereizen:
Hoewel 't alree de vrucht vermant,
Verslonden had, ten roof geschoncken
| |
| |
Aen zijn alvratigh ingewant,
Van moort en diefstal dol en droncken.
Dus quam de Hollantsche Amirael,
Die voor geen' Zeehelt vlagh moet strijcken,
Een man, gelijck een punt van stael,
By geen Romainen te gelijcken,
Zijn' Maesstroom in, en wert begroet
Van 't Vaderlant, en Zeven Staten,
Die hem verschenen te gemoet,
Ten trots van all' die vroomheit haten.
Wie vreest nu schutgevaert, of scherp,
Of zeegevaerte, en water smetten?
O Harpertszoon, gy zijt ons Harp!
O Tromp, men zal uw deught trompetten,
Waer's Hemels gunst ons Zeevaert bouwt.
U komt een Scheepskroon toe van gout.
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij