|
| |
Ter Bruilofte van den E. Heere Joan de Witt, Raet Pensionaris van den Lande van Hollant en Westvrieslandt, en de Ed. Joffer Wendela Bickers.
IN 't Haeghsche bosch verschynt de Vryheit van het Landt,
Die fiere en eedle Maeght. zy voert in d' eene handt
De goude speer, den hoedt om hoogh op 't spits gesteken,
Der steden hooftcieraet, dat triomfeerend teken,
En d' andre hant regeert den toom en 't montgebit
Van haeren wackren Leeuw, waer op die brave zit.
Aldus bejegent zy de Moeder van het minnen,
Die spreekt haer aen van zelf: ô Maeght, wat voert u zinnen
In 't bladelooze woudt, daer mirt noch eicke boeit,
Myn bloem, in haeren bol gedoken, bloost noch gloeit.
| |
| |
De Winter schent het al. de Vorst der Noortsche buien
Is vyant van de groente en levendige kruien,
Begraeft al 't veltcieraet in hagel ys en sneeuw:
En lust het u een lucht te scheppen met den Leeuw?
De Maeght begroetze heusch, en antwoort op dit vraegen:
Godin der weerelt, laet myn' toght u niet mishaegen;
Ick zocht en vinde u hier ter goeder tyt en uur,
O levenweckerin en voester van natuur,
By wie de weerelt leeft, en al wat schynt verloren
Zich kleet in versche verwe, en opstaet, als herboren,
Zoo ras de lentetyt uw vier en prickels voelt,
Waerop gedierte en vee en voglezang krioelt,
De leeurick uit den dauw, in vrolycke landouwen,
Met zang ten hemel vaert, om 't nieuwe licht t' aenschouwen,
Te groeten met den dagh, daer 't gras, dus lang verwelckt,
Vast aengroeit, dat het piept, en 't lantvolck koeien melckt:
O Moeder van de min, begunstigh myne beden.
De welvaert van myn' Staet bestaet alleen in steden
En maght van menschen niet, maar oock in eerlyck bloet,
Ter heerschappy geteelt, gequeeckt, en aengevoedt.
's Lants adeldom bestaet alleen in schilt noch wapen,
Maer oock in 't vroom gemoedt, ten dienst des volks geschapen;
En hierom heeft het lot De Witt, myn' trouwen helt,
Op Katoos ouden stoel, aen 't roer des lants gestelt,
En juist ter goeder tyt; toen d' eilanden der Heeren,
Die al den Oceaen en weerelden regeeren,
Geraeckten hantgemeen, en klampten boort aen boort,
Van hier tot Indus kust, en purperden met moort
De velden van Neptuin, die, op den helschen donder
En blixem der kortouw, met al zyn heir, van onder,
Den zeestorm roocken zagh, en branden, root van gloet,
Het vreeslyck kraecken hoorde, en 't scheuren van den vloet,
Het bersten van 't metael, 't geknars 't geschrey der mannen,
Als of de vrede was ter weerelt uitgebannen,
De grendel van de hel gesprongen uit zyn slot,
Al 't naere spoock ontboeit, de vyanden van Godt
En 't menschelyck geslacht. In 't midden van die baeren,
Dien zeebrant, stont De Witt, in 't opgaen van zyn jaeren,
| |
| |
Gelyck een rots, aen 't roer van mynen vryen Staet,
Bekoort door niemants gunst, verschrickt voor niemants haet.
Hy stack, door zyn beleit, de zwaerden in de scheede;
En holp de zee en 't lant aen dien gewenschten vrede,
Waer by de burgery van weêrzy zit ontlast,
De hulck den acker ploegt, daer gout en zilver wast,
D' eilanden onderling elckandren heusch bejegenen,
En minzaem, als voorheen, met eere en liefde zegenen.
Wat waer 't een jammer dat dees Staettelgh, zonder vrouw,
En af komst, afgeslaeft, in 't endt verdorren zou!
Het is uw eigen ampt myne uitgeleze stammen
En huizen onder een, door kracht van minnevlammen,
Te smilten, en de deught te queecken in haar kroost.
's Landts arbeit eischt een stut, en minnelycken troost.
Wanneer myn wachter zit beschanst in zyn papieren,
Of worstelt in den Raet, en nacht en dagh van stieren
Vermoeit wort, kan een vrouw door vriendelyck onthael
Verquicken 's man gemoedt, men ziet hoe steen en stael
En diamanten zelfs, door een geduurigh wryten
Verliezen en vergaen; en zou de borst niet slyten
Van dezen Herkules, die voor den vrydom waeckt?
Ghy, die met uwe torts en minnevieren blaeckt
De kilste harten, die noit gloet van minne voelden,
Of voelende, terstont door bezigheit verkoelden,
Tre toe, ontvonck De Witt, en Wendele, zyn ga,
Met uwe zuivre vlamme, op dat haer ongena
Verzachte, en zy dien Helt, haer trouwe toebeschoren,
Omhelze en wellekome. Ick zie den Helt herbooren,
En al het vrye Landt in deze twee vereent.
Zoo ga de bruiloft in, op 't juichen der gemeent'.
Zy zal hem afgeslaeft des middernachts verpoozen,
Daer ghy de ledekant bestroit met geur van roozen,
Die op haer kaecken reede ontluicken van de schaemt,
En 't schaemroot, eene verf die zulck een Bruidt betaemt.
Ick zie twee hooftsteên reede in deze beide paeren,
De Merwe en Aemstelstroom, gelyck in echt, vergaeren,
Den Haegh en Amsterdam elkandre wel verstaen,
Zoo wyt als Bickers vlagh den grooten Oceaen
| |
| |
Beschaduwde, en doorsnee met ryck gelade schepen,
Die 's weerelts gouden oegst in Hollants boezem slepen.
Ick hoor den ouden Graef, in top van Amsterdam,
Uit eene heldre wolck, met blyschap zynen stam
Begroeten in dees twee, die wy met wenschen paerden,
En vruchten gunden, die naer bey de Grootvaêrs aerden.
Behaeght u dit, voltreck myn be, tot Hollants heil,
Zoo vierigh dat geen twist hun minne scheide en deil'.
De moeder van de min bestemde deze bede.
De Leeuw des lants, ontvonckt van minne, scheen dit mede
Te stemmen. Venus zagh het vier in zijn gezicht,
Dat eerst te branden scheen van grimmigheit, gezwicht,
Als of hy om De Witt de Joffer scheen te vryen.
De hemel zeegne hen en 't lant met gulde tyen.
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij