Klioos kraam. Deel 1
(1656)–Anoniem Klioos kraam–
Auteursrechtvrij
[pagina 122]
| |
Hoe langh sal ick nae u verlangen noch?
Och, och!
Ick hoop vergeefs dat ick met d' eerste post
Van Hamborgh, sal van wachten zijn verlost,
En dat ghy selfs sult zijn, ô waerde lief,
De brief.
Ick bid dat ghy haest hebben mooght verlof
Van Vrouw Christine en haer gezegent Hof,
En my, uw Vrouw, bedroeft, dan maken bly
Aen't Y.
Maer och de zee, die soo verbolgen raest,
Wanneer de windt daer tusschen ruyscht en blaest,
Belet dat ghy mijn flaeuwe stem in't Noordt
Niet hoort.
Ghy blijft wel by uw Leydtstar, wijdt beroemt,
By Oxenstern, die ghy uw Grootvaêr noemt;
Maer 't valt voor my, als vreesende gevaer,
Te swaer.
Ick sie hier wel uw schoone Schildery;
Maer vinde u niet; en wat is toch voor my
Te vinden in een schaduw, die wat meer
Begeer?
Mijn lieve ziel, ick ben niet eer vernoeght
Voor d' eene helft tot d' ander werdt gevoeght:
Vant hier voor my, als ick mijn Ega mis,
Niet is.
Ick neem somtijds, jae ben het veel gewoon,
Ons beyder Soon Cornelis, jonge Soon,
En sie oft ick kan vinden in sijn kroost
Mijn troost.
Maer ghy Mijn Man (dit spreeckende benam
De slaep, die haer in 't klagen over quam,
Haer spraeck, daer sy van vaeck verwonnen lagh
By dagh.)
| |
[pagina 123]
| |
Sy had een wijl gesluymert, vry verbaest,
Tot dat daer quam dees tijdingh in der haest:
Op Margareet, op, op, uw Man is veur
De deur.
Gelijck wanneer een stercke Sonneschijn
Een morgestrael schiet tusschen de gordijn,
Men schiet dan uyt sijn slaep, voor 't flauw gemoet
Soo soet.
Soo was 't met haer, die schielijck by haer hadt
Haer lieve Blon, waerom sy suchte en badt.
S' ontwaeckte van het licht dat haer voorheen
Bescheen.
Maer even als de droefheydt ons verstomt,
Wanneerse een mensch heel haestigh over komt:
Soo oock de vreught vermagh in 't tegendeel
Soo veel.
Sy sweegh een wijl, tot dat sy op het endt
Sprack, met een spraeck gelieven maer bekent,
Zijt wellekom, mijn hart, mijn ziel, le Blon
Mijn son.
R. Anslo. |
|