|
| |
Blijde Inkomste Van Koninginne Christina Maria Alexandra te Rome
Zy quam van het einde der aerde om Salomons wijsheit te hooren, en ziet hier is meer dan Salomon.
NU zing ick van geen Noorlantsche Amazoone,
Die Thetis zoon, den dappren oorloghshelt,
In zijnen schilt durf vaeren, op het velt
Voor Troje, om d'eer van een verwelckbre kroone:
| |
| |
Die zich gewende in sneeuw op 't ys te draven,
De stroomen op te bijten met de bijl,
De borst afzette, en speer en boogh en pijl
Hanteeren kon, ten trots van alle braven:
Het lust me nu CHRISTINE na te stappen,
Van daer de kou den steilen Noortbeer terght,
Te treên door't sneeuw van't Italjaensch geberght,
Tot Rome toe, en voor Sint Peters trappen.
Eêlmoedigheit van't goede noit veraerde:
Wat in zijn' bloey en groeizaemheit bezwijck',
Deze is zich zelve alom doorgaens gelijck.
Een eedle vrucht getuight wat telgh heur baerde.
De leeuwskracht kan men uit zijn klaeuwen mercken.
De treck getuight des zeilsteens geest en aert,
De proef de deught van't ridderlijcke zwaert:
Elcke oirzaeck wort ons kenbaer door haer wercken.
Maer als Natuur, waerze uitmunt, wort bejegent
Van Godts Gena, den oirsprongk van het goet,
Dat zy bezit, dan springtze in overvloet,
Gelijck een bron, die heele landen zegent.
Indien men hier zit om bewijs verlegen,
CHRISTINE alleen zet dezen grontslag vast,
En wijst ons wat een Christverlichte past,
Die verder ziet, en oogen heeft gekreegen.
De hemel had haer tot de kroon gekoren,
Geschapen tot het erf van 's vaders Rijck,
Of liever tot dry scepters te gelijck,
En zulck een bergh van lauren haer beschoren.
Vernuft en geest van jongs op in haer bloncken.
De lust tot kunst en letterwetenschap
En wijsheit holp haer aen den smack van 't sap,
Door Plato milt den leerling toegeschoncken.
De Wijsheit, van Egypters en Chaldeeuwen
Aen't grijze Athene, en van Athene weêr
| |
| |
Gereickt aen Rome, ontstack haer meer en meer,
Om ga te slaen het spoor van 's weerelts eeuwen.
De Wijsheit leert haer elck tot nut te leven,
Hoe 't vreedzaemst Rijck geen bloedig oorlog past,
Waerop zy heir op heir ontharrenast,
Belust Europe en elck den pais te geven.
Toen sloot de kroon van Sweden om haer vlechten,
En blonk, gelijck de Noortstar, op dit hooft,
Met eenen glans, die diamant verdooft.
Men leerde uit haer den onderzaet berechten.
Men leerde uit haer de Majesteit bewaren
In eere, ontzag, en aenzien, te gelijck
Gevreest, bemint, en aengebeên in 't Rijck,
En buiten 't Rijck, zoo wijt haer zeilen vaeren.
Noch kan zoo veel gelucks haer niet vernoegen.
Zy voelt den slag der onruste in 't gemoedt
Die, nacht en dag, heur jaeght naer 't hooghste goet,
Dat 's menschen hart beschut voor't eeuwig wroegen.
Wat goedt is dit? bestaet dit goet in schatten,
Of weetenschap, of Staet, en heerschappy,
Of eere en faeme, of lichaems leckerny,
En wellusten, en wat de zinnen vatten?
Neen zeker, neen: de goedren zijn vervangbaer,
Verwelcken, als de bloem, door hitte en rijp,
Vergaen, als roock: een goet voor aertsch begrijp
En zinlijcheên bekoorlijck, en onfangbaer.
Het hooghste goet, dat weinigen ontfingen,
Bestaet in niet geschapens, maer alleen
In 't kennen van 't oneindigh eenigh Een,
Begin en eint van ons bespiegelingen.
De weetenschap, gevat by d' eerste kloecken,
Bereickte dit, als met een vergezicht,
En zagh 't, gelijck een vonck, gespat van 't licht,
Geholpen door natuur, en d' outste boecken:
| |
| |
Maer dieper dringt het oogh in deze waerheit,
Als Godt van Godt, bekleet met sterflijckheit,
Gods Zoon den mensch naer 'smenschen oirsprong leit,
En voorlicht met zijn heiligheit, en klaerheit.
Dees Herder draeght het lam op hals en schouder
In zijnen stal, dat deerlijck liep verdwaelt:
En als hy vaert in 't licht, dat endtloos straelt,
Beveelt zijn mont dees zorgh Godts Stedehouder;
De Sleutelmaght, die zestienhondert jaeren
Den Hemel sloot, en wederom ontsloot,
Uit haren stoel, elx vryburgh, daer in noot
Alle afgedwaelde in veiligheit vergaêren.
CHRISTINE komt van boven dit te vatten:
Zy zweert terstont het rijck der weerelt af,
Verworpt heur zwaert, en purper, kroon, en staf,
En kiest voor'taertsch den grootsten schat der schatten.
De rustige aert en moedt, haer aengeboren,
Van 's hemels Geest gedreven, en verlicht,
Acht haet, noch smaet, en kiest, aen Godt verplicht,
Het beste deel, dat oit wert uitgekoren.
Gelijckze in 't eerst haer geesten wist te scherpen,
Om in den top der heerschappy te staen,
Zoo lust het haer zich stil en onderdaen
Den stoel van Godt en Christus t'onderwerpen.
Zy rukt hier op van 't Noorden naer de slooten
Van Rome, door haer Gotten omgewroet,
Op datze zelf die schennis decke, en boet',
Daer zoo veel bloets en traenen zijn vergoten:
Op datze zelf't onfaelbre Orakel spreecke,
Daer Godt door spreeckt, en levendig ontvouwt
De raetsels, aen zijn' tolck en tong betrouwt,
Op dat Gods volck geen raet noch troost ontbreecke.
Aldus vergeet de bruit, in Davids zangen,
Haer eigen volck, en vaders huis, en stam.
| |
| |
Zy smilt haer hart in 's bruigoms zuivre vlam,
Die haer verwacht, gereet Gods bruidt t'ontvangen.
Zoo quam voorheen de Koningin der Mooren
Te Sion, uit den Zuiden, en haer zon,
Om Davids zoon, den wijzen Salomon,
Met raetselen te toetsen, en te hooren.
De Koningin, die zich ontkroont, zoeckt d'ader,
Daer Salomon zijn wijsheit zelf uit haelt.
Zy zoeckt de Duif, die uit de wolcken daelt
Op God, den Zoon, en mont van God den Vader.
Zy zoeckt de Stadt, daer d'eerste Kruisgezanten,
Gemartelt, en begraven, 't hoog altaer
Door hun gebeent noch zeegnen, jaer opjaer,
En 't heilig Kruis, ten trots des afgronts, planten.
Zy zoeckt haer heil by geenen Roomschen stander,
Noch arent, maer by Godt aen't heilzaem hout,
Daer Vatikaen, tot aen de lucht gebouwt,
Haer welkomt door den Grootsten Alexander.
Hy zalft dit hooft, nu kroonloos, en bezegelt
Haer' nieuwen eedt, op 't juichen van de Faem,
Verrijckt met noch twee namen haeren naem,
Die nu, vol geurs, zoo veele hoven regelt.
Zy schept haer' naem uit Christus, den Behoeder,
Als een Gezalfde; uit die met hem regeert,
En zy haer kroon en schepter heeft vereert,
Maria zelf, de zuivre maeght, en moeder.
Haer slotnaem eert een grooter van vermogen
Dan hy, wiens zwaert het Oosten dwingen kon,
Dan Fabius, die Hannibal verwon;
Het hooft, waer voor zich 's werelts assen boogen.
Al wenschtze d'eer van staetsiën t' onbeeren,
En wellekomste, en ongemeene prael:
Haer ootmoet eischt een Koningklijck onthael
Op 't blijde feest, daer d' Englen triomfeeren.
| |
| |
Nadien de kroon in 't ende wordt gestreecken,
Zoo zeegne Godt haer endt, gelijck 't begin:
Zoo blinck' het spoor van deze Koningin;
Een heerlijck licht dat duizent kan ontsteecken.
J. v. Vondel.
|
|
Auteursrechtvrij