|
| |
Op de Doodt van Sijn Exellentie Henric Casimier, Graef van Nassau, &c. Stadthouder van Vrieslandt, Groeningen, Omlanden, en Drente.
WAt koomt sich hier uyt Vlaendren openbaren,
Op 't onvoorsienst aen ons verbaesd gemoed?
Wie komt ons dus, in 's doots gestalt, vervaren?
Geverfd in Spaensch en in sijn eygen bloed?
Ach! al te veel word dit bekommerd vraghen,
Door 't oog te scherp, door 't oor te gauw, voldaen.
| |
| |
Och! hield hen soo 's ramps swalp end' galp beslagen,
Dat dat niet sien, end' dit niet kond' verstaen!
Ach! waerom werd ons niet dez' wensch gegeven,
Als op de vraeg, terstond soo net bescheyd?
Of moet men Henrics ondergang beleven,
Die 't heyr end' land ten opgang heeft geleyd?
Doch, 't is licht spoock, dat voor ons' sinnen wandert.
Maer neen; 't gerucht krijt Henric, voor end' naer.
't Is Henric dan! maer, ach! hoe seer verandert
Is Henric, van dien Henric die hy waer!
Is dit 't gesicht! dat met sijn rechter stralen
Verstreckt' aen 't heyr eerst recht Bellonaes toorts?
En met de lincker' deed op Spanjen dalen
Een huyverschrick, een ryelende koorts?
Is dit 't gehoor! dat onder d' oorlogswetten,
Schoon 's oorlogshoofd, tot voorgang willig stond,
En gaf gehoor aen Sinais tuchttrompetten,
En lust in Tzijons blijde tijding vond?
Is dit de mond! wiens soete prickelreden
De bloodste selv' ten vyandt heeft gehitst?
En, met verstand, welsprekenheyd, end' zeden,
Beyd' land' en ste'en, in raed en staet gespitst.
Is dit de hand! die 't sengroer plag te dringen
In 's vyands kop? die, klem in sich gekneld,
Hem gonsde toe gestroopte blixemklingen?
En spouwde 't spaensch dick-'t saem-gerot geweld?
Is dit de voet! die vesten kond' beklav'ren?
Die meermaels in ons' krijgstocht, door gestamp,
Gansch Braband soo vertsaegd en blood deed dav'ren,
Dat Spanjen selv' oock deelde van den ramp?
Ach! niet een lidt dat nu de kracht kan togen,
Waer door't lid hiet, waer door 't sich selv' gelijckt!
| |
| |
Of soo ons wat gelijckheyds swijmt voor ogen,
't Is yets dat ons den rouw vernieuwt, verrijckt.
'tAfsetsel is 't Eernests; die, uytgestreden,
In zulck een' schijn ons weerquam van Ruermond.
Doch, moet de soon sijns vaders doodpad treden?
Waerom geschied het niet op 't vaders stond?
Ach! jonge bloem! dien vier mael zeven jaren
Bekrulden nauw de kin met d' eerste wol.
Die, om uw' dood, niet droeft met rouwgebaren,
Is uyt 't gevoel, of van ondanckb'rheyd dol.
Hoe seer b'hoort dit verlies ons te bewegen!
Daer d' hemel selv', stracks naer u'ws stervens tijd,
Begint een ongemeen geween van regen,
En blixem dondrig huylt, en sich te rijt!
Almachtig schick! en stuyr van alle dinghen,
Gehengstu dat de dood, door nijds geweld,
Ons 't puyck ontrooft der braefste jongelingen,
Die waerd was dat hy duysent jaren teld?
Swijgt, vuyl gemor! laet Gods besluyt heen draven;
Want, 't is in sich, end' all' den sijnen goed:
Uw' Vorst bezeylt wel vroeg sijn eeuwig' haven;
Beklaegt ghy sijn voorwind end' goede spoed?
d'Aerd' kon hem doch geen krijgstof meer aen rocken,
Of hy en had gesponnen waerder af:
Dies quam, hoe jong, hem d'opperzeegkoets locken,
Daer stijgt hy op; end't lichaem glijdt nae 't graf.
Oock, die met hem, haer leven end' der Haren
Aen't heyrspits, vroom, uytgoten met haer bloed,
Zijn waerd, dats', als sijn' doorgevochte karen,
Hem in triomf verstrecken zael'ge stoet.
Draegt, Landen, uws Staethouders dood dan duldig;
Te meer, mits hy u noch sijn, broeder laet:
| |
| |
Wien elck, niet min, is te waerdeeren schuldig
Sijn' deugd, verstand, beleyd, end' heldendaed.
Die, hoop ick, sal allengs ons' tranen drogen,
Als Henric, schoon versturven, van nieuws aen,
Sich in Wilhelm gheheel aen ons sal togen:
Gelijck Ernest in Henric heeft gedaen.
P. Geestdorp.
|
|
Auteursrechtvrij