|
| |
| |
| |
Op het regenen In 't vreedejaar.
BElloon', het hooft der krijgskrakkeelen,
Die, alsz' aan 't woede plagh te zijn,
Haar balg vol bloedt, in plaats van wijn,
Uit hellemen, uit bekkeneelen,
En menscheschonken plagh te zuipen,
En waarze tradt, belust op moordt,
In veldt, in hof, in kerk en poort,
Een beek van bloedt op d' aard' deê druipen;
Die Plaagh ontgespte naa 't verdelgen,
(Want Neêrlandt was het hart gedwee,)
Haar harnas naulijx voor de Vreê,
In d' eedle schaau der olytelgen;
Of godt Jupyn quam herwaarts ylen,
En spande, waar hy overvloogh,
Zijn nevelige regenboogh,
En trof ons met zijn waterpijlen.
Men zagh de versche golven bruizen;
Maar niet tot loon, gelijck men blaft,
Van onze Vreê, die't woên bestraft.
Hy opende zijn groote sluizen,
En dompeld' d' akkers in de plassen,
Om 't kleedt der aard', doorverft in bloedt,
En vet van brein, door overmoedt,
In zulke bronnen schoon te wassen.
| |
| |
Hy bluscht, door 't reegnen, d' oude vlammen,
Van 't alverteerend' oorloghsvuur.
Hy spoelt de moordtvlak van de muur,
En breekt de halfverrotte dammen,
Die Mars van lijken plagh te maaken,
In spijt der gladde watergoôn.
Noch geeft de tong in gal gezoôn,
Om 't heilige verbont te wraaken,
Het zijpelen der dikke wolken,
In Nederlandt, de Vreê de schuldt.
Vervloekte lippen hebt geduldt.
De hemel schrikt voor zulke tolken,
Die met de koude waterbeeken,
Gebooren uit de bruine lucht,
Het vuur des krijgs, daer 't Y om zucht,
In 't harssenlooze volk ontsteeken.
De legergruwlen zijn aan 't slapen,
En d' Overvloedt bewoont het landt;
Omhelst het eeuwige bestandt;
Of is de glans van 't scharpe wapen,
Dat niemant dan de Wraak bekoorde,
In Mavors yzre vuist gevat,
Van bloedt, van brein, en merg bekladt,
In 't veldtgeschrey, door't stadigh moorde,
U aangenamer dan het roesten?
Megere dreef nooit wreeder volk
Uit Plutoos duistere zwavelkolk,
Om landt en steden te verwoesten,
Met haer verwarde slangetrossen
In d' yzer' eeuwen in het licht.
Wy zijn aan 't natte weêr verplicht.
Quam Febus met zijn snelle rossen
| |
| |
In 't teeken van de Kreeft te stronkelen,
En wiert zijn fakkel uitgeblust?
Nu heeft hy zich weêr toegerust,
Om op zijn wagen, vol karbonkelen,
In d' overfiere Maaghdt te blaaken,
Als toen hy 't Tweelingx spoor bereê.
Hy borrelt vast uit d' oosterzee,
En schittert over onze daaken:
Dies dankt Jupijn voor zulk een regen,
Die 't bloedt, het puin, en gloeiend' asch,
Door 't zwalpen van haar waaterplas,
In Nederlandt, van d' aard komt veegen.
Jan Vos
|
|
Auteursrechtvrij