Een jonkmans en jonge dogters vryagie

[p. 1]

Een jonkmans en jonge dogters vryagie.

Op een aangenaame wys.

t Was Nagt, 't Was midde in de Nagt,
Dat men geen sterre meer en zag!
En de Maen die scheen zoo duister, duister,
Dat men geen sterre meer en zag,
Zo laet al in der nagt.

Zoete lief ik ben hier maer allein,

Dat ik eens by uw mag zyn,
Komt van avont aen myn slaep venster; venster;
Dan zullen wy vrolyk zyn,
En leven buiten pyn.

't Was omtrent midder Nagt,

Op haer slaep kamer kwam een slag,
Haer Moeder die deed niet als vragen, Vragen,
Wie of kloppen mag,
En zy niemant en zag.

't Is ons Poesie al zo klyn,

't Speelt op zyn klyn moedelyn,
En 't Meisie is gevangen, Gevangen,
En met zoo liep het heen,
Zoo zoetjes van haer treen.

De Moeder sprak wel Dogter fyn,

Wat mag het voor een Poesie zijn,
De Dogter sprak heel gaeuwe, Heel gaeuwe,
't Is een aerdig Dier,
Betoond myn veel plyzier.

's Morgens 't wierd schoon dag,

Dat het Poesie by 't Meisje lag,
En de moeder hoorden 't maeuwe, Het maeuwe,
Zy sloeg hem op zyn Gat,
En weg liept daer de Kat.