Jong Dietschland. Jaargang 14

[p. 203]

Voorjaarsnevel

't Zijn ongehoorde zuchten die de velden langs
In wazigwitte nevelsluiers ommezweven...
't Zijn ongehoorde zuchten van die 't laaiend leven
Een morgenstond maar in een verren zonneglans
Ontwaren mochten eer ze in donkren nacht verdwenen...
En ongezien, weemoedig hier nu ommedwalen...
't Zijn zuchten van de velen, die de roos'ge stralen
Der liefde in blijden morgen, hoopvol, heeft beschenen
Maar - hoe zij ook beloften eeuwigschittrend waanden -
Des avonds voor hun traangevoolde blikken taanden...
't Zijn zuchten om het oogenluiken van die velen
Waarrond de droefste 'erinneringen bleven kwelen...
...Vergaan, gelijk in zonvergulde herfstlandouwen
Toen plots de bleeke zon verdween, de boome-schaûwen...
't Zijn zuchten om de smarten die geen mond zal spreken
Maar uit doffe oogen, lijk uit dorre bloemen, leken...
't Zijn zuchten om den tijd die ruischloos henenschrijdt,
Om zooveel dagen, die nooit weder zullen komen,
't Zijn zuchten om de zorgen die mijn hart omzoomen,
't Zijn zuchten om mijn langvervlogen kindertijd...

1907.
Joris Eeckhout.