Jong Dietschland. Jaargang 9

[p. 137]

[Paaschaflevering]

Boomen.

Waar blinkend stonden zij aan zij
de hooge fijne boomen,
waar weg en weer het windgeweld
àl-langzaam heeft genomen
goudblad na blad, dat heeft gezweefd
nog even langs de boomen,
zoo luchtekens en moe van 't gaan
zal rusten op de paân....

Daar was 't dat ik de schoonheid zag
van die verheven boomen,
't was àl zoo schoon, zoo goud en licht
en als in droom gekomen,
blad viel na blad, alhier, aldaar,
en beefde langs de boomen,
gewiegd, gewaagd, gewenteld òm
en òm in 't heiligdom.

't Is winter nu, door de' avond gaat
een langzaam langs de boomen
die rillen in hun schamelheid,
daar 't goudkleed is genomen,
dat schuttend was voor wind en weer ...
O tooverkleed dier boomen
wat blonkt gij schoon dien eenen dag,
zoo dankbaar ik aanzag.

J. Reddingius

Uit: ‘Johanneskind’.