Jong Dietschland. Jaargang 6

[p. 194]

Fides.

‘Mare vidit et fugit.’

Ik zeg U: Tart niet met uw lief gelonk
het strakke van m'n wijde blikken,
want palheid spreekt van vreugde die verzonk
en moê zijn van het snerpend snikken.

Ik sta bij U gelijk een vreemdeling
met anderdaagsche doelsgedachten
en, wat ik murmele U of wat ik luide zing,
't is aardig en betraand met klachten.

O, Vita, priem die spottensblikken niet
in dees m'n ziel en laat me lijden
om 't onbegrepen blijven van mijn lied,
mijn trillerslied voor 't lieve strijden.

Zie, gindsche duinen staan zóo prachtig trotsch,
met breeden monkel van verachting
voor 't rollensmoede nijdig baargeklots
verzot op dolle landsverkrachting.

Gelijk die duinen wil ik vóor u staan,
onwrikbaar, trots het wilde woeden
der zee van leed en wánhopig getraan,
en zal m'n ‘Houw en Trouw’ behoeden.

Want, Vita, droom er nimmer van dat ik
zou deinzen voor de lokkensbaren
der wonnezee die meit in uwen blik
in spottend en fluweelig staren.

[p. 195]

 

 

 

Ik wil die monkelende duine zijn:

 

- mijn fierheid is niet uitgetorden,

 

al ben ik droog geweend van zielepijn

 

en immer voort ontgoocheld worden. -

 

 

 

Want grooter blijft ons liefde dan ons smart

 

en ongekend het armenvouwen

 

en 't lijdzaam dragen met vergetershart

 

van schandevolle neêrlaagsrouwen.

 

 

 

Trots al het plichtenlood op mijnen wil

 

en 't ijs van mijne ontgoochelingen,

 

wil ik niet sterven met een' wanhoopsgil,

 

al zal ik nimmer zege zingen.

 

 

 

18/xi/03

 

 

 

Roel van Branden.