Jong Dietschland. Jaargang 6

[p. 88]

op 't Hof.

Met de blauwe helderheid van den morgen die de vale donkerte van den zomernacht kwam uitlichten, begon op 't hof de alledaagsche bedrijvigheid. Boven op de lichtdoorzakte veurste van 't strooien schuurdak zat de haan te klapwieken en de komste van den nieuwen dag uit te kraaien. Welhaast krioelde 't op de werf van trappelende hennen, die kakelend van den polder vlogen en scharrelend alenthenen rondwandelden. Daartusschen slenterde ‘Duk’, de bandhond, al snuffelend aan de staldeuren, waar de beesten ontwaakten, en in zijne verveling bijwijlen vermaak zoekende in 't verjagen dier rustig krabbende kiekens.

Langshenen de muren, kwamen de katten trage afgepooteld van hunne strooptochten, en gingen d'eene na d'andere zitten wachten aan d'achterdeur totdat ze zoûn binnengeraken. En diep onder de bloemende botten van 't geboomte dat boven 't stallenrek uitstak, waren de vooglen aan 't schetteren en aan 't schuifelen, en wiekten snel achtereen, of rolden al raasbollend overhoop beneden 't groenbemoste dak.

Binnen in huis repte nu 't gewoon geslof der meiden en 't helderklinkend klabbetteren der kloefen van zonen en knechten. Ras spoog de schouwe

[p. 89]

donkere rookdrendels die warrelend opklauwierden in den opklarenden hemel. De mannen kwamen al geeuwend buiten en keken toch zoo suffig naar 't opkomende weder en over d'ontwakende werf.

Ze rukten met'nen gejaagden snok denpomparm op en neer, en lieten 't gutsend water vrij neerzabberen over hun bruingebrande handen en wezen. Na een haastig gewrijf en gepeuter deên zo al koppeschuddend 't biggelend water van hun hoofd wegsprietelen, en hun halzen roodstriemen door den ruigen drollen handdoek.

De meiden liepen gestadig overendweer op de werf; trage stapten ze met gekromden lijve en de vrije hand zijlings opgetrokken onder den last der zware dampende ketels naar de voederij om de beesten te bestellen. ‘Duk’ was er de eerste; hij wrong zich vòòr hen door d'halfgeopende deur en schoot al snuivend over de afgestorte klaveren en ledige drenkbakken den stal rond. Dààr stonden ze de koeien met langgerekte nekken en lekkende tongen door hunne krebbeholten te staren; ze neunden eens zacht bij 't intreden der meiden en bekeken gretig 't gemengde eten en trappelden ongedurig binnen en buiten hun krebbe dat hun ketens er van rinkelden. Een jonge stier klaverde ijlings met beide voorpoot in zijn krebbe dat 't berdelen beschot onder zijn geweld dreunde, en beurelde met forsche keel zijne hongerigheid uit. Nauw waren de bakken door de meiden in hun

[p. 90]

bereik gegooid of de breede muilen plonsden er woest in, en zochten in 't zwalpende water 't geen hunne ledige magen paste. Ze stonden dik gezopen algauw en dan begon er een overdanig geschuif en gebons der ledige bakken in de steenen krebben.

Middelerwijl zaten de meiden onder hun groeiende balgen neergehurkt, en deden de melk ruischend neerstroelen in hunne blinkende eemers. In'nen hoek tenden de lange reke koeien stak boven eene stapeling van thoopgewrongen strooibussels de kroezelige kop van 't laatstgeboren kalfken, dat bedeesd in zijne nauwe vereenzaming 't driest drentelende vee bestaarde. De zwaluwen kwamen al kwetterend binnengevlogen en wemelden langshenen de vermolmde zolderribben naar hunne piepende jongen. Dààrboven schuifelde Jan zijn duiven binnen.

De tarwe ruischte en tikkelde op de zoldering en daartusschen groeide stilaan een haastig gepootel en 't gepik der gulzige bekken met het aanhoudend gevleugel en geronk der bijkomende duiven.

't Minderde allengskens... 't stierf weg en 't verging in eene plotselinge snelwiekende vlucht naar buiten de lucht in.

In den peerdenstal daverde 't van 't gedurig gesloot en gestamp der onrustige peerden en helmde de krachtvolle stemme van Stien. In zijn wijden vloeren broek en breedvlottend blauw gestreept hemd met opgesloofde mouwen, drumde hij tusschen hunne keerende lijven en trappelende pooten

[p. 91]

en gooide met zijnen drietand ieder rasteel vol jonge klaveren. Hij vleide in 't voorbijgaan hun opgestoken koppen, en liet zijn vingeren glijden door hunne lange neergestreken manen. Dan begon hij krachtdadig hunne mollige achterlijven te roskammen en te overborstelen dat 't stof en 't uitgeroven haar spelend opdeinden in 't zonnelicht dat door de deur in den stal viel. Haast was hun lijf glimmig, verfrischt en werkensgereed.

Stien zeulde de logge drijwielkar uit 't wagenhuis en kwam er twee 't gareel over den nek steken, 't Koppel drumde door de staldeure en kwam met fiere benieuwdheid onder Stiens geleide de werf opgetrappeld. Stien haakte de zwengels in hunne haken en met'nen snok aan 't leizeel draafden de peerden in hunne gejaagdheid al dansend door 't breede hofgat den kasseiweg op.

Frans De Hovre.

Audegem, 10 Oktober '03.