Nienke van Hichtum-prijs 2015
Anna Woltz
Honderd uur nacht
Juryrapport
Tieners die uit schaamte voor een discutabele daad van hun vader stiekem een ticket naar New York boeken en daar in hun eentje heenreizen, om er midden in de orkaan Sandy terecht te komen: ze bestaan alleen in de literatuur. In de handen van de verkeerde schrijver leveren ze bovendien al snel stof tot een ontsporend verhaal. Zo niet bij Anna Woltz, die met Honderd uur nacht een voorlopig hoogtepunt in haar jonge oeuvre schreef. Zij is erin geslaagd een messcherpe, eigentijdse en psychologisch overtuigende jeugdroman af te leveren, die op subtiele wijze maatschappelijke en ethische kwesties aansnijdt zonder daarbij in moralisme te vervallen.
Zo leeg en verlaten het New York is dat Honderd uur nacht beschrijft, zo rijk is dit jeugdboek dat niet zozeer over de feitelijke orkaan handelt, maar over de symbolische storm in het leven van vier kinderen die haar doorstaan. De Nederlandse ik-verteller Emilia worstelt niet alleen met het incident rond haar vader, maar ook met de ongemakken van opgroeien in het algemeen en een dwangstoornis in het bijzonder. De twee Amerikaanse tienerjongens die in haar leven komen, kampen met de af- of juist aanwezigheid van hun vader, terwijl de onbevangen negenjarige Abby dit decor van schaamte en onzekerheid van een vrolijke noot voorziet. De vaart van het verhaal en de identificatiemogelijkheden die de personages bieden, zijn voldoende ingrediënten om menig lezer (jong én oud) aan de pagina's gekluisterd te houden. Tegelijkertijd wordt Woltz' werk nooit plot-driven. Op een toon die van alle opsmuk en pathetiek is ontdaan verweeft de auteur de geschiedenis van haar personages met delicate zaken als zelfdoding, de holheid van sociaal contact in digitale tijden en de wurggreep van het Amerikaanse kapitalisme. Aan die politieke en morele vraagstukken weigert Woltz echter de
Auteursrechtelijk beschermd