Jaarboek De Fonteine. Jaargang 1943

[p. 3]

Een woord ter inleiding.

In de geschiedenis der Souvereine Fonteyne, moet het verschijnen van dit eerste Letterkundig en Geschiedkundig Jaarboek, een keerpunt beduiden.

Daar ik het opzet tot deze uitgave aan het initiatief van den archivaris mocht overlaten, kan ik er des te vrijer enkele woorden als toelichting aan wijden.

Met het verschijnen van dit Jaarboek, moge voortaan openbaar blijken dat een jonger streven, dat sedert jaren een nieuwen koers van werking wou inzetten, voor goed heeft baan gebroken.

Het tooneeldilettantisme waaraan de Souvereine Kamer tot in den vorigen wereldoorlog vastzat en waarvan de jongere bestuursleden in de vijf en twintig laatste jaren zich wilden losmaken, mag voortaan niet meer de werksfeer blijven van een Kamer, voor wie, om haar Souvereiniteit over de andere Kamers, een algemeene coordineerende en leidende rol moet voorbehouden zijn.

Een laatste, en wellicht schoonste verschijning, van den edelmoedigen en begaafden rederijker tijdens de 40 jaren van zijn werking - laten we zeggen van het in leven houden der Fonteyne! - was zeker wijlen Adolf Woedstad.

Bij zijn verscheiden verdween in onze Kamer de oude opvatting van de rederijkerij, die Adolf Woedstad trouw heeft gediend, zoodat er een soort wijding uitstraalde waar het om ‘De Fonteyne’ van Gent ging, of waar Adolf Woedstad verscheen.

Reeds bij mijn eerste kennismaking kwam een soort vereering mij treffen, én voor de oude traditie der Souvereine Kamer, én voor den man die het archief der Fonteyne, zijn levenlang meetroonde als een balast bij zijn huisgerief, maar vooral als een geliefkoosd stuk van Vlaanderens oude glorie, dat hij ergens in een edel schrijn ter bestemming en ter beveiliging moest brengen.

Het was toen ook oorlog in 1916. De vele wederwaardigheden sindsdien, hooren in dit voorwoord niet thuis, maar wel de opsomming van enkele feiten die er een bewijs van mogen blijven, dat tijdens het

[p. 4]

Hoofdmanschap van mijn vriend Gaston Martens en nadien van mijzelf, niet alléén de beste bedoelingen van Adolf Woedstad, maar vooral de hoogere zending van de Fonteyne werden gediend:

1^o	Het oud archief werd aangevuld en opgetuigd; Prins Karel-Theodoor, graaf van Vlaanderen wordt Prins der Fonteyne;
2^o	als bij het bezoek van ‘Philips den Goeden’ te Gent in 1458, werd in 1930 een groot spektakel opgevoerd: Elckerlijk - Lam Godsspel vóór de St. Baafskathedraal;
3^o	het altaar in de oudste Gentsche Kerk: St. Niklaas, werd weer opgesmukt en het oud blazoen er in eere hersteld;
4^o	een eigen gilde- en archiefkamer werd in het prachtig Bijlokemuseum ingericht;
5^o	een nieuwe vlag kenmerkt de souvereiniteit van de Fonteyne;
6^o	vele oude Kamers verkregen plechtig van de Souvereine Kamer hun charter tot erkenning en bekrachtiging.
7^o	de heropleving der Gentsche Rederijkerskamers: Mariën Theeren, Sinte Agneete, Sinte Barbara en Jhesus met de Balsembloem, groeiden tot een verbond;
8^o	het definitieve toekenningstornooi om den IV^e Koninklijken Landjuweelbeker werd voor 1940 - ter herinnering aan het Landjuweel van 1539 - aan De Fonteyne toevertrouwd en wacht op betere tijden;
9^o	een openbare verbintenis werd aangegaan door de Gentsche Kamers, om in den Koninklijken Nederlandschen Schouwburg aan Adolf Woedstad een huldegedenkteeken op te richten, ter illustratie van de geschiedenis der rederijkers;
10^o	het verschijnen van dit Jaarboek, dat een gids wordt voor nieuwere en algemeene werking.

Boven de verrichting van elken dag, rijzen deze feiten, bij een terugblik op het verleden van de laatste 25 jaren, hoog op als zoovele getuigenissen van het streven, om los te raken uit den ouden sleur, maar ook als zoovele waarborgen voor de verwezenlijkingen van morgen.

En verder wete men dat er meer dan 100 rederijkersblazoenen op te frisschen zijn, dat over 5 jaar de 500^e verjaardag der Souvereine Kamer moet herdacht en gevierd worden; dit weze bij wijze van inleiding, aan dit Jaarboek hier vooruitgezet, met een oproep tot medewerking, naast dezen die thans reeds het voorbeeld gaven en waarom wij hun dank weten en volharding toewenschen.

De Hoofdman,

Dr. Herman Van Overbeke.