Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 2015-2016
(2017)– [tijdschrift] Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde [2001- ]–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 64]
| ||||||||
Johannes Antonius Bornewasser
| ||||||||
[pagina 65]
| ||||||||
Deventer, een openbare school. Zo kon hij tenminste thuis blijven wonen. Na het behalen van zijn diploma gymnasium-alfa begon Bornewasser in september 1942 aan een studie geschiedenis aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Enkele maanden nadien al kwam een voorlopig einde aan die studie. In de weken rond de jaarwisseling ontstond in alle universiteitssteden beroering over vermeende plannen van de bezetter om studenten in te schakelen bij de Arbeitseinsatz. In het schimmenspel van dreigende razzia's en ander onheil gingen de colleges vaker niet dan wel door. In het voorjaar van 1943 dreven de nazi's de zaak op de spits met de introductie van de voor studenten verplichte ‘loyaliteitsverklaring’ jegens de bezetter. Bornewasser weigerde die te ondertekenen en dook aanvankelijk onder. Hij handelde uit overtuiging en wist zich moreel gesteund door de Katholieke Universiteit, die inzake de loyaliteitsverklaring op principiële gronden haar medewerking aan de bezetter weigerde en dientengevolge, met ingang van april 1943, haar deuren sloot. Kort daarop besloot Bornewasser zich alsnog te melden in een verzamelkamp in het Overijsselse Ommen, zoals door de bezetter van alle niet-tekenaars van de loyaliteitsverklaring was geëist. Van daaruit werd Bornewasser naar Duitsland gestuurd en kwam hij terecht in Berlijn, waar hij in een kabelfabriek werd aangesteld om draad te trekken. Ruim twee jaar verbleef hij als dwangarbeider in de Duitse hoofdstad, verstoken van enig nieuws over thuis. Het was een indringende tijd van ontberingen en van spanningen, compleet met een bijna geslaagde ontsnapping en vol van luchtalarmen, bombardementen, brand, vernietiging en andere oorlogskrankzinnigheid. Anderzijds deed Bornewasser er soms plezierige contacten op en zag hij in rustige tijden zelfs kans tot studie en operabezoek. Hij was getuige van de verovering van Berlijn door de Russen. Na de bevrijding werd hij zodanig ziek dat hij zijn Nijmeegse studie pas in januari 1946 kon hervatten. Aan de juistheid van zijn beslissing om in april 1943 de duik op te geven en zich bij de bezettingsautoriteiten te melden heeft Bornewasser soms getwijfeld, vooral toen in de eerste maanden na de bevrijding, gedurende de ‘studentenzuiveringen’, het gedrag van de ‘Omme(n)gangers’ algemeen werd gelaakt. Doorslaggevend voor de in 1943 achttienjarige Bornewasser was het dreigement van de bezetter geweest van represailles tegen zijn ouders, mocht hij in Ommen niet op het appèl verschijnen. Terug aan de universiteit kwam de student Bornewasser spoedig on- | ||||||||
[pagina 66]
| ||||||||
der de indruk van L.J. Rogier, de grote historicus van het Nederlands katholicisme, die in 1947 in Nijmegen werd benoemd tot hoogleraar vaderlandse en algemene geschiedenis der nieuwere tijden. Rogier, een katholiek voorman van formaat, fungeerde voor Bornewasser als inspirator en voorbeeld, mede door Rogiers voortdurende actualisering van het verleden, waaraan Bornewasser grote behoefte had. ‘Ik heb geschiedenis altijd in mijn leven gebruikt om plaats te kunnen bepalen voor mezelf, om inzicht te krijgen in de ontwikkeling van de wereld: waar gaat het heen, waar komt het vandaan? En wat zijn de filosofische achtergronden? Bij Rogier werd de geschiedenisstudie zinvol en een geestelijk avontuur. Vanaf dat moment heb ik me nooit meer afgevraagd of ik wel de goede studie had gekozen,’ aldus Bornewasser jaren later terugblikkend.Ga naar eindnoot1 Bornewasser studeerde in 1950 bij Rogier af op een doctoraalscriptie over de Loosduinense pastoor en schrijver Willem Imme (1762-1823), zes jaar later gevolgd door een promotie, als vanzelf wederom bij Rogier, op Kirche und Staat in Fulda unter Wilhelm Friedrich von Oranjen, 1802-1806. In deze cum laude bekroonde dissertatie onderzocht Bornewasser de kerkelijke politiek van de latere koning Willem 1, toen deze vorst was van het geseculariseerde bisdom Fulda. Nog voor zijn afstuderen in 1950 werd Bornewasser leraar geschiedenis (en staatsinrichting) aan het Canisiuscollege te Nijmegen; hij bleef dat tot 1967. In de periode na zijn promotie nam hij daarnaast nog een reeks andere docentschappen op zich: aan de Katholieke Leergangen te Tilburg gaf hij van 1956 tot 1980 didactiek van de geschiedenis, aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen van 1957 tot 1969 vakdidactiek van de geschiedenis en voorts van 1958 tot 1968 geschiedenis aan het eveneens aan de Nijmeegse universiteit verbonden Katholiek Instituut voor Journalistiek. Al met al bediende de geboren onderwijsman Bornewasser een uiterst gevarieerd publiek van leerlingen en studenten. Hij toonde zich een deskundig, bevlogen, maar ook veeleisend docent met een geduchte hekel aan vaagheid van weten. Ook als historisch onderzoeker liet hij zich gelden. Zo publiceerde hij in 1962 een monografie getiteld Vijftig jaar Katholieke Leergangen 1912-1962, een kritische, op bronnenonderzoek gebaseerde geschiedenis van deze belangrijke katholieke onderwijsinstelling (waaraan Bornewasser zelf verbonden was). Hij ontving er in 1963 de Struyckenprijs van het Thijmgenootschap voor. Zijn ster was rijzende en toen Rogier in 1965 met emeritaat ging, gold Bornewasser als een gedoodverfde opvolger. Sterker, zijn naam prijkte als eerste op de | ||||||||
[pagina 67]
| ||||||||
voordracht. Toch kreeg zijn benoeming geen beslag: hij werd door de Faculteit der Letteren op het nippertje gepasseerd ten gunste van de al even bekwame J.J. Poelhekke - een bijkans onverteerbare teleurstelling voor Bornewasser, die het als een enorme eer had beschouwd in de voetsporen van zijn leermeester Rogier te treden. Niet lang daarna, in 1967, werd Bornewasser hoogleraar aan de Theologische Faculteit Tilburg, gelieerd aan de Katholieke Hogeschool in die stad, met als leeropdracht geschiedenis van kerk en theologie. Sindsdien ging hij door het leven als kerkhistoricus, maar dat jasje zat hem te krap. Hij had in Tilburg betrekkelijk weinig studenten en greep de geboden ruimte aan tot het doen van veel en gevarieerd onderzoek. Een zwaartepunt lag bij de intellectuele geschiedenis van het twintigste-eeuwse Nederlandse katholicisme, waarover hij drie toonaangevende studies schreef: het reeds genoemde Vijftig jaar Katholieke Leergangen uit 1962 liet hij in 1978 volgen door Katholieke Hogeschool Tilburg, deel 1 1927-1954. Economie, ethiek en maatschappij. In deze geschiedenis over het ontstaan en de eerste kwarteeuw van de in 1927 als R.K. Handelshogeschool opgerichte instelling van wetenschappelijk onderwijs (het eindpunt 1954 viel samen met de dood van M.J.H. Cobbenhagen, de geestelijk vader en centrale figuur van de Handelshogeschool) zocht Bornewasser voortdurend naar de onderlinge wisselwerking tussen geloof, wetenschap, maatschappij, politiek en economie - begrippen die gedurig aan verandering onderhevig waren, elk voor zich en daarmee des te meer in relatie tot elkaar. Het resultaat oversteeg verre een institutionele geschiedenis en is wel beschouwd als een vroeg voorbeeld van moderne universiteitsgeschiedenis, geheel losgezongen als het was van het traditionele jubileumboek. Een decennium later bekroonde hij het drieluik met In de geest van Thijm, 1904-1984. Ontwikkelingen in de verhouding tussen wetenschap en geloof (Baarn 1985). Ook dit was veel meer dan een institutionele geschiedenis van het Thijmgenootschap, dat in 1904 was opgericht als ‘Vereeniging tot het bevorderen van de beoefening der wetenschap onder de Katholieken in Nederland’ en sinds 1946 werd vernoemd naar de negentiende-eeuwse Amsterdamse katholieke cultuurpaus J.A. Alberdingk Thijm. Met schijnbaar groot gemak ontleedde Bornewasser, op de toppen van zijn kunnen, de telkens schuivende relatie tussen geloof en wetenschap, tegen de achtergrond van verzuiling, oorlog, apostolaat, Vaticanum 11 en deconfessionalisering. In deze drie studies toonde hij zich voorts een scherpzinnig waarnemer van de deugden en de tekortkomin- | ||||||||
[pagina 68]
| ||||||||
gen van de menselijke natuur: zijn teksten waren doorspekt met rake persoonstyperingen van hoofd- en bijrolspelers in de geschiedenis van het Nederlandse katholicisme. Een ander thema in het oeuvre van Bornewasser was het huis Oranje-Nassau, met name dat van de negentiende eeuw. Van kindsbeen af koesterde Bornewasser een fascinatie voor het koningshuis, wellicht door het sacrale aspect ervan, veronderstelde hij zelf. Zijn portretten van de koningen Willem 11 en Willem 111 (in de bundel Nassau en Oranje in de Nederlandse geschiedenis uit 1979) behoorden volgens Joh. de Vries tot ‘de beste korte studies die wij van onze vorsten bezitten’.Ga naar eindnoot2 Voorts keerde Bornewasser bij herhaling terug naar het leven en de werken van de priester-politicus H.J.A.M. Schaepman, aan wie hij enkele belangwekkende studies wijdde. Daarnaast schreef Bornewasser talrijke artikelen over uiteenlopende onderwerpen, met als gemeenschappelijk kenmerk dat hij vrijwel altijd de politieke geschiedenis verbond met kerk- en godsdienstgeschiedenis. De bundel Kerkelijk verleden in een wereldlijke context, een selectie van eerder verschenen artikelen die verscheen bij gelegenheid van zijn aftreden als hoogleraar in 1989, vormt daarvan een afspiegeling. In het ‘Ten geleide’ van deze bundel vatte Th. Clemens Bornewassers belangstelling voor de historische wetenschap kordaat samen: ‘het kerkelijk verleden in een wereldlijke context, met bijzondere aandacht voor de wederkerige beïnvloeding van kerk en staat, godsdienst en samenleving, en met karakteristieke toespitsingen op de theorie en de historiografie, op de ideologische wortels van de bestudeerde historische ontwikkelingen en op de liefst in grotere kaders geplaatste vaderlandse geschiedenis van emancipatie en verzuiling in een lang door protestanten gedomineerde samenleving’.Ga naar eindnoot3 Mede op grond van zijn persoonlijk engagement met het onderzoeksobject, het Nederlandse katholicisme, kreeg Bornewasser een bijzondere plaats in de historiografie toebedeeld. A. van der Zeijden noemde Bornewasser de ‘belangrijkste leerling van Rogier’ en de ‘laatste grote katholieke emancipatiehistoricus’, maar ook een vertegenwoordiger bij uitstek van een kritische generatie katholieke historici, die in hun drang het Nederlandse katholicisme te ontmythologiseren, ‘een soms al te kritische afrekening met eigen verleden’ aan de dag legde.Ga naar eindnoot4 Een interessante vaststelling, die zeker hout snijdt, maar die wellicht lijdt aan eenzijdigheid. Niet de kritische inslag van Bornewassers werk springt als eerste in het oog. Veeleer was hij een breed geïnteresseerd onderzoeker (katholiek ge- | ||||||||
[pagina 69]
| ||||||||
schiedschrijver én kenner van het koningshuis) en bovendien een begenadigd auteur met een fijne, geciseleerde stijl, een oog voor de nuance en voor de pluriformiteit van de geschiedenis. Zijn methode was wetenschappelijk en dus kritisch, zijn oordelen vaak mild. Bornewasser is wel een historian's historian genoemd. Hij zocht niet het grote publiek, maar verrichtte onderzoek op hoog wetenschappelijk niveau en publiceerde voor zijn vakgenoten. Zijn aanzien in historisch Nederland kreeg bevestiging in zijn lidmaatschap, sinds 1980, van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. In de jaren rond 1970, niet lang na zijn benoeming in Tilburg, was hij decaan van de theologische faculteit. Soepel en begripvol, zij het niet als het ging om inspraak in het onderwijs - dat was het terrein van de deskundigen - loodste hij de faculteit door de stormen van de democratiseringsbeweging. Hij was tevens voorzitter van het (Koninklijk) Nederlands Historisch Genootschap (1969-1973) en voorzitter van de Stichting Historisch Onderzoek, een afdeling van de Nederlandse Organisatie van Zuiver-Wetenschappelijk Onderzoek (1985-1988). Overal toonde hij zich een kordaat, betrokken en aimabel voorzitter. Ook bekleedde hij redacteurschappen van enkele wetenschappelijke tijdschriften, bijvoorbeeld van het Tijdschrift voor Geschiedenis. In zijn functies, maar ook in de dagelijkse omgang, kon hij tegelijk uiterst formeel en vriendelijk zijn, ouderwets en buigzaam, sarcastisch en begripvol, afstandelijk en betrokken, autoritair en toegankelijk. Na zijn emeritaat in 1989 zette Bornewasser zich nog aan enkele grote projecten. Hij schreef het meest omvangrijke werk uit zijn bibliografie, een tweedelige geschiedenis van de kvp: Katholieke Volkspartij 1945-1980. Herkomst en groei (tot 1963) (1995) en Katholieke Volkspartij. Heroriëntatie en integratie (1963-1980) (2000). In deze geschiedenis van een van de belangrijkste politieke partijen sinds de Tweede Wereldoorlog kende Bornewasser de partij als organisatie een centrale plaats toe. Daardoor heeft deze studie, die algemeen beschouwd wordt als een standaardwerk, meer dan zijn eerder werk het karakter van een institutionele geschiedenis. Uiteraard strooide Bornewasser ook hier met fraaie schetsen van de hoofdpersonen en schonk hij ruim aandacht aan de eeuwigdurende tegenstellingen binnen de katholieke politiek tussen progressieve en conservatieve krachten en de resultaten van die tweestrijd voor de ideologie van de partij en voor de praktische politiek. Zijn geplande biografie van Rogier, waaraan hij in 2000 begon te wer- | ||||||||
[pagina 70]
| ||||||||
ken, kwam niet van de grond. Een langzaam verslechterende gezondheid, maar zeker ook de moeilijkheidsgraad van het onderzochte onderwerp (dat hem zo na stond), wierpen onoverkomelijke obstakels op, hoe hard en vastberaden Bornewasser ook aan zijn beoogde slotakkoord werkte.
jan brabers | ||||||||
Voornaamste geschriften
|
|
