Den Italiaenschen quacksalver, ofte de nieuwe Amsterdamsche Jan Potazy

Een samen-spraeck tusschen een Ionckman en een dogter, en hoe de Ionckman naer Oost-Indien ging, en onderwegen sturf, daer haer de Dogter om betreurt.

Op de stemme: Bedroefde hert hoe bent gy verstagen.

Adieu schoon Lief nu moet ick gaen varen,
Al naer Oost-Indien voor seven Iaren,
Marietje lief u soet aenschijn,
Dat staet geschreven in ‘t hertje van mijn,
‘k sal op de reyse,
Meenigmael peynsen,
Och waer ick by de liefste van mijn.

Iongman sult gy mijn nu begeven,

Nu ick in ‘t bloeyen ben van mijn leven,
Daer toe ben ick van u bevrucht,
En moeter laten so menigen sucht,
Mijn hert sal scheuren,
Door ‘t stadig treuren,
Dat ick moet leven in ongeneugt.

Och Lief en wilt daerom niet treuren,

Men siet het hedendaegs gebeuren,
Dat ‘er veel Meysjens in ons Landt,
Door de beloften raecken in schant,
Maer lief gepresen.
En wilt niet vreesen,
Daer is tot trouw een diamant.

Ionckvrou ick sal u trouw ontfangen,

Maer denckt eens hoe ick sal verlangen,
Eer dat de seven Iaer sijn om,
Dat ick verwagt mijn bruydegom,
Hoe sou gy mijn haten,
En konnen verlaten,
Daer ick noch ben so jonge bloem.

Lief eer ick u sal laten in schanden,

‘k Wensch dat ik noyt mogt komen te Landen,

[p. 63]

 

Maer dat het water mijn bestraelt,

 

Of dat de wreede doodt mijn haelt,

 

Oorlof ick moet scheyden,

 

Ik kan niet beyden,

 

Want siet de zon is neer gedaelt.

 

Adieu den Heer wil u bewaren,

 

En op de reys gesontheyt sparen,

 

En altijdt hoeden voor ongeval,

 

voor storm, wint, of lager wal,

 

Ik sal verlangen, Om u t’ontfangen,

 

Hier weder in ons Neerlands dal.

 

Hy gingh aen boort met groot benouwen,

 

Om dat sijn Lief so bleef in rouwen,

 

Zy liet so meenigen droevigen traen,

 

Over haer tooder wangen gaen,

 

Het Kinder baren,

 

Dat doet mijn bezwaren,

 

Waer door mijn hert meest is belaen.

 

Ik had bedroefde dagen en nachten,

 

Want ik mijn Bruydegom verwagten,

 

Maer ik heb haest vernomen klaer,

 

Dat hy op ‘t schip gestorven waer,

 

Godt wil hem geven,

 

Het eeuwigh leven,

 

Daer wy verlangen naer allegaer.

 

Komt wreede doodt wilt my verslinden;

 

Wilt mijn wegh halen met mijn kinde,

 

Uyt dit bedroefde aerdsche Pleyn,

 

Dat ik magh soeken de Liefste certeyn,

 

hebt gy met schroomen,

 

Den vader genomen,

 

Laet ons niet blijven nu alleyn.

 

Oorlof gy Dogters jongh van jaren,

 

hebt gy een Lief wilt met hem paren,

 

Eer dat zy trecken uyt het Landt,

 

Zo blijft gy niet als ik in schant,

 

Met soete woorden,

 

Hy my bekoorden,

 

Waer door mijn eer raeckte van kant.