Sarah Bernhardt in Duitschland.
Met illustratiën.
Sarah Bernhardt komt, en toch blijft de Elzas Duitsch! Dit is in Duitschland het laatste nieuwtje, dat een eenigszins komisch-politiek bijsmaakje heeft. Sarah, de groote, door de Franschen als eenige tragédienne verafgode Sarah, had namelijk eenige tientallen jaren geleden gezworen, nooit in het gehate Duitschland te zullen optreden, zoolang Elzas-Lotharingen niet weer in het bezit van Frankrijk zijn zou. Door de jaren of liever door het succes, dat Sarah's vrouwelijke en mannelijke collega's, zooals Coquelin, Réjane enz., in Duitschland en zelfs te Berlijn hadden, is zij in dit opzicht veel zachter gestemd en heeft zij een contract geteekend om in Duitschland zes weken voorstellingen
sarah bernhardt.
te geven. In deze maand zal zij in den koninklijken schouwburg te Berlijn in haar beroemde rollen optreden, en daarmee zal men in de rijkshoofdstad gelegenheid hebben te zien of zij de onvergelijkelijke is, waarvoor zij in andere landen sedert twintig jaar doorgaat.
Jammer is het, zeer jammer, dat zij niet eenige jaren vroeger in Duitschland is opgetreden, want over twee jaar zal Sarah Bernhardt haar zestigsten geboortedag vieren. Niettegenstaande dezen betrekkelijk hoogen leeftijd treedt zij nog op in de jeugdige rol van ‘La Dame aux Camélias’ en als de slanke hertog van Reichstadt in Rostand's ‘l'Aiglon’. Door in laatstgenoemd stuk en ook in andere als man op te treden, heeft haar beroemd orgaan veel aan klank verloren, maar in zulke excentrieke dingen vindt zij nu eenmaal veel genoegen.
Het geheele leven van deze rijk begaafde en talentvolle kunstenares heeft zich eigenlijk door excentriciteiten en bizarrerie gekenmerkt, want zoowel in het gewone leven als op het tooneel is zij eene koningin der pose, en zelden, ja bijna nooit is in Frankrijk eene vrouw er in geslaagd op 58-jarigen leeftijd het publiek nog zooveel belangstelling in te boezemen als Sarah Bernhardt, die niettegenstaande haar ouderdom en terwijl zij reeds lang grootmoeder is, nog altijd voor een der schoonste en interessantste vrouwen van Parijs doorgaat.
Tusschen de jaren 1875-1885 was het tijdperk voor haar grootsten roem; toen nam zij de wereld in door haar slanke, buigzame, elegante gestalte, door het fijn ovaal van haar gelaat, waaruit twee geestvolle oogen straalden, en door den betooverenden klank harer stem. Daaraan is nu natuurlijk veel veranderd.
De destijds door velen bespotte slankheid, eigenlijk magerheid, heeft voor een zekere gevuldheid plaats gemaakt; het haar is van kleur veranderd en ook de stem heeft veel aan liefelijkheid verloren. Niettegenstaande dat alles, is zij de wegslepende Sarah Bernhardt gebleven, wier Theodora, Tosca, Donna Sol en La Dame aux Camélias zonder weerga zijn. Het zijn allen uitingen van een bizonder temperament, van een zeldzaam vuur.
In den beginne was men haar in Parijs niet bizonder genegen, en eerst toen zij in den oorlog 1870-1871 als ziekenverpleegster mee ten velde trok, werd zij in het Théatre Français populair. Deze populariteit is steeds toegenomen, maar met deze hielden ook haar excentriciteiten gelijken gang. Nu eens legde zij zich toe op beeldhouwen en exposeerde in het ‘Salon’, dan weer maakte zij uitstapjes in luchtballons, hield redevoeringen, temde wilde dieren en gaf op die wijze de buitenwereld voortdurend stof tot praatjes. Haar groote overdrijving in het spel en haar steeds heftiger wordende redevoeringen maakten haar in Parijs veel tegenstanders.
In 1880 verbrak zij haar contract met het Théatre Français, wat haar 100,000 francs kostte, en ondernam daarna
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd