De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Miss Cookson uit New-York.
Roman uit het Duitsch van Heinrich Lee.
(Vervolg van blz. 357.)

Bell begreep, dat, als Herwarth ging, hij nooit meer terug zou keeren, en toen vergat zij haar ouden wrok.

‘Herwarth,’ steende zij, ‘waarom - waarom hebt ge mij dat aangedaan? Ik - ik vergeef je! Maar na hetgeen er gebeurd is, kunnen we elkaar niet meer toebehooren.’

‘Ge vergeeft me,’ stamelde hij, ‘maar dan geloof je me ook, Bell, je gelooft, dat ik je liefheb? En jij, jij houdt ook nog van me. Nog altijd!’

De woorden kwamen hem als van zelf over de lippen, en als in een ijzeren schroef hield hij de geliefde in zijn armen gekneld.

Zij trachtte zich los te rukken, - het was vergeefs.

‘Ik bemin je niet meer,’ kuchte ze. ‘Ik wil, ik mag je niet meer liefhebben.’

Hij wist evenwel beter en fluisterde: ‘Je hebt me nog wel lief, al wil je het ook voor jezelve niet weten. En ik heb nooit opgehouden je te beminnen. Voor je vensters heb ik gestaan, gewacht - vol waanzinnige ijverzucht op die vreemde mannen, die nu in je huis zijn. Nu evenwel weet ik, dat ge hen allen voor de mal houdt en dat ge geen ander liefhebt dan mij alleen.’

Zij voelde hoe zij duizelde, hoe haar laatste tegenstand haar begaf; maar nog altijd kampte haar trots met haar liefde, maar zij voelde reeds hoe ook die haar verlaten zou.

Toen, op het beslissende oogenblik, werd er plotseling geklopt.

‘Bell,’ klonk een stem van buiten, ‘mag ik binnenkomen?’

Het was Fred.

Herwarth deed een stap achteruit. Hij zag er uit als iemand, die uit een droom ontwaakt is.

Een onbeschrijfelijke uitdrukking kwam op haar gelaat. Zij was gered, zij was weer zichzelve.

‘Binnen!’ riep zij.

Fred was reeds in zijn reispak. Hij kwam, zooals hij met Bell was afgesproken, om haar af te halen. Van een bediende had hij gehoord waar zij te vinden was en dat zij onverwacht bezoek gekregen had - eerst een dame en nu een heer.

Bij het zien van Herwarth bleef Fred verwonderd staan en zijn vragende blik richtte zich op Bell.

‘Ge kent dezen heer nog niet,’ riep Bell hem kalm lachend tegemoet, ‘het is mijn echtgenoot.’

Fred deinsde terug. Vijandig en uitdagend keek hij Herwarth aan.

Bell trad op hem toe. ‘Wees kalm, Fred,’ sprak zij.

Wat voerde zij in haar schild? De raadselachtige uitdrukking wilde maar niet van haar gelaat wijken.

Plotseling kwam er een gedachte bij haar op, en hoewel haar stem eenigszins beefde, sprak zij toch langzaam en op vasten toon: ‘Fred, wilt ge dezen heer eens zeggen, waarvoor ge hier komt?’

Fred begreep haar niet, maar zooveel werd hem duidelijk, dat het haar te doen was om haren echtgenoot, dien zij haatte en die nu plotseling op eene hem onverklaarbare wijze vóór haar stond, onaangenaam te zijn.

‘Ge hebt plan om met je yacht op reis te gaan, en ik zal je vergezellen,’ sprak hij. ‘Ik kwam om je af te halen.’

‘Alleen?’

‘Ja, alleen!’

‘Het is goed, Fred. Ga nu heen en wacht mij op; ik kom dadelijk.’

Fred wierp den andere nog een korten verachtelijken blik toe en verdween toen.

Weer waren zij alleen.

‘Ge zult met hem op reis gaan, met hem alleen?’ kwam het met moeite over Herwarth's lippen, terwijl hij alles, wat hij tusschen haar en dezen man gezien en gehoord had, meende te begrijpen.

‘Gij hebt het gehoord!’

‘Ge hebt hem dus lief?’ vroeg hij heesch.

Haar doel was bereikt.

Eerst stokte haar stem. Toen sprak zij, haar trekken tot een koelen, ijskouden lach dwingend: ‘Geloof je nu, dat ik je niet meer bemin?’

Hij werd bleek en stond een oogenblik als wezenloos vóór haar. Toen evenwel vatte hij al zijn moed bij elkaar en richtte zich in zijn volle lengte op.

‘Ja, ik begrijp het. Daarom dus wilt ge tot elken prijs vrij zijn. Goed, ik zal je geen hinderpaal meer in den weg leggen, maar bedenk wel, dat ge mij nu ook niets meer te verwijten hebt. Voor een rechtvaardig rechter zal jou schuld grooter zijn dan de mijne. Vaarwel.’

En hoogopgericht, verwijderde hij zich.

Nu eerst was zij van hem verlost - voor altijd.

Het was een afgrond, dien zij zelve tusschen hem en haar had doen ontstaan, en het was onmogelijk er een brug over te bouwen. Dat voelde zij, en plotseling was het haar, als zonk er een diepe duisternis op haar neer.

En toch, er bestond nog een soort verband tusschen hen - Karla. Zij wilde haar belofte vervullen, Karla zou voortaan haar zuster zijn.

Juist wilde zij den bediende bellen, om Karla te laten roepen, toen deze in de grootste opgewondenheid de kamer kwam binnenstormen.

‘O, Bell, hij is weg,’ stamelde zij. ‘Hij heeft afscheid van mij genomen, alsof het voor zijn heele leven was. Gij hebt hem dat aangedaan, hij zal een ongeluk begaan.’

Bell trok haar tot zich, en voor het beeld, dat bij Karla's woorden haar voor den geest kwam, de oogen sluitend, trachtte zij het jonge meisje gerust te stellen. Ach, zij had zelve zooveel kalmte en zelfbeheersching noodig.

‘Bell,’ snikte Karla, ‘hoe kon je zoo liefdeloos en zoo wreed zijn!’ Zij wilde zich niet laten troosten. ‘En je hebt Herwarth van je gestooten om te kunnen trouwen met een ander, dien ge liefhebt en met wien ge op reis gaat. Is dat waar?’

Bell kromp in elkaar, als had zij een slag ontvangen; maar juist klopte Fred weer en maande tot spoed aan.

‘Het is hoog tijd, het rijtuig wacht,’ riep hij.

Maar er kwam een onverwacht antwoord over haar lippen. ‘De koetsier moet uitspannen,’ beval Bell op harden toon, ‘wij blijven thuis!’

[p. 363]

X.

De herfst en winter waren voorbijgegaan en het werd opnieuw lente.

Op de vijfde Avenue hielden de New-Yorker dames op Paasch-Zondag, volgens een oud gebruik, pantoffel-parade. Ruischende zijde in alle kleuren, strak-zittende en eenvoudige Engelsche stoffen japonnen, kostbare kanten, paarlen en edelgesteenten, gouden en zilveren ceintuurs en gespen, fladderende linten, waaiende slepen, knikkende en wuivende reiger- en struisveeren, op de hoeden bloemen en blâren, de vlekkelooze kostuums der heeren, hun gladde cylinders, gele handschoenen en witte dassen, alles schitterde bont en lustig door elkaar, terwijl er in alle talen levendig gepraat werd. Wat de Parijsche kleermakers en modisten aan elegance hadden kunnen uitdenken, werd hier door de New-Yorker schoonheden tentoongesteld.

Ook Bessie Wellingford ontbrak natuurlijk niet, zij behaalde triomf op triomf en was van een groote schaar bewonderaars en vereerders omgeven. Bell werd evenwel gemist. Zij had zich na het afscheidsfeest uit het gezelschapsleven teruggetrokken. In den winter was zij weliswaar naar New-York teruggekeerd, maar begin Maart reeds was zij overgezeild naar Longbranch, waar zij eveneens een villa had.

Het was het Paaschfeest van 1898.

In Februari was men getroffen geworden door het bericht, dat in de haven van Havanna het aan de Vereenigde Staten toebehoorende oorlogsschip ‘Maine’ door een explosie verwoest en gezonken was.

Waarover men op dezen Paasch-Zondag bij de pantoffel-parade op de Avenue voornamelijk praatte, en wat zelfs het bespreken der verschillende toiletten op den achtergrond drong, was de daardoor onvermijdelijk schijnende oorlog. Bessie verheugde er zich reeds op; als het werkelijk tot vechten kwam, zou zij als verpleegster meegaan, dat was weer eens iets nieuws.

Ook over Longbranch straalde de Paaschzon.

Longbranch is een drukbezochte, voorname zeebadplaats, van New-York nauwelijks een uur verwijderd, met voortreffelijke hotels, schoone villa's, prachtige parken en een beroemde renbaan. Het landhuis, dat Bell daar bewoonde, onderscheidde zich van het slot te Newport door eenvoud. Het bestond uit een klein, sierlijk Zwitsersch gebouw, voorzien van alle gemakken, maar zonder weelde. Juist deze bescheidenheid gaf het huisje zijn eigenaardig, behaaglijk karakter. Het was door een mooien, maar niet zeer grooten tuin omgeven, welke voor onbescheiden blikken door een dichte heining was afgeschoten, waarover de zeewind evenwel heen kon strijken. In de toppen der ahornboomen, die hun breede schaduwen over de perken en paden uitspreidden, floot de lijster; midden in het smaragdgroene grasveld klaterde, haar straal uit den bek van een bronzen zwaan opzendend, een fontein. Het was er heerlijk kalm en vredig.

Onder een tent van wit en rood gestreept linnen zat eenzaam een jong meisje, met een handwerkje bezig. Het was Karla; haar frissche roode wangen getuigden, dat zij lichamelijk gezond was. Toch rustte op haar gelaat een trek van stil verdriet, die het evenwel nog liever en aantrekkelijker maakte. Zij droeg een eenvoudige huisjapon van blauwe stof, die haar jeugdige vormen strak inspande. Het haar droeg zij niet meer in vlechten, maar in een wrong opgestoken, wat haar ouder en grooter deed schijnen. Het bakvischje van vroeger was een bevallige jonge dame geworden.

Bell nam juist een bad, dus was Karla alleen.

Het was nu reeds langer dan een halfjaar, dat Bell haar tot zich genomen had, dat zij onder haar hoede stond. Eerst had zij tegengestreefd en weg gewild; want had Bell geen schuld aan Herwarth's ongeluk? En niemand, niemand wist waar hij was. Zij wist alleen dat hij nog leefde, want zij had een brief van hem ontvangen, waarin hij haar nogmaals zei, dat hij van haar scheiden moest en dat, niettegenstaande hetgeen er tusschen hem en Bell was voorgevallen, hij in het vreemde land niemand anders had wien hij haar kon toevertrouwen. Daarom, als zij hem nog liefhad, moest zij bij Bell blijven. En dus vervulde zij zijn wensch en bleef; Bell was ook zoo goed en lief voor haar.

Maar waar was Herwarth nu?

Bell had op verzoek van Karla onderzoek laten doen, had zelfs getracht door een detective zijn verblijfplaats te doen opsporen, maar alles vergeefs. Ook later was er geen bericht meer van hem gekomen, en slechts dat hij haar in dien eenigen brief troostwoorden toegesproken had, dat zij zich om hem en zijn leven niet ongerust behoefde te maken, gaf Karla nog hoop. Zij zou wachten - wachten, tot hij terugkwam, en dan zou haar heele leven slechts hem gewijd zijn; voor haar zelve bestond er geen geluk meer op deze aarde.

Bell kon zij niet begrijpen. Bell was zoo goed en toch zoo hard; zij bleef onverzoenlijk. Zij had haar gevraagd: ‘Bell, als wij hem vinden, zult ge hem dan vergeven?’ Maar het antwoord had geklonken: ‘Laat dat onderwerp rusten.’ Misschien was het ook goed dat hij nooit terugkwam of eerst na verloop van vele, vele jaren, als zij allen oud, zeer oud geworden waren. Dan zou hij zijn liefde voor Bell wel overwonnen hebben, dan zou hij niemand meer liefhebben dan zijn zuster, en dan zouden zij bij elkaar blijven, want zij wilde nooit iemand beminnen of trouwen. Zij beschouwde de liefde als het grootste ongeluk der wereld. Steeds moest zij erover nadenken. Waarom moest Herwarth ook verliefd worden? Waarom had hij er zich niet voor in acht genomen? Zij was bepaald besloten nooit verliefd te worden, dan kon haar tenminste zoo'n ongeluk niet overkomen. 't Was tot heden nogal gemakkelijk geweest dit besluit gestand te doen, want er kwam slechts één man in haar nabijheid, en dat was Fred Bennet.

Iederen dag kwam hij op bezoek, maar daarvoor was hij ook Bell's eenige bloedverwant en had er bovendien tijd genoeg voor. Slechts als Bell niet thuis was, moest hij zich met háár tevredenstellen en dan praatten zij samen wat. Een klein lachje verscheen er op Karla's trekken, als zij er aan dacht hoe gesloten en stijf mijnheer Bennet in den beginne tegen haar geweest was, als was hij haar eenigszins vijandig gezind, hoewel zij hem volstrekt niet beleedigd had. Nu was het evenwel anders geworden, den laatsten tijd namelijk, sedert zij hier in Longbranch waren en het lente geworden was.

Het kwam voortdurend meer voor dat, wanneer hij kwam, Bell er toevallig niet was, en zij hun gesprekken alleen voerden. Over alles sprak hij met haar en het meest over Duitschland, over haar vaderland, waarvan zij hem nooit genoeg vertellen kon. Slechts over Herwarth sprak hij nooit; hij vroeg ook nooit naar hem.

‘Nu, hoe bevalt Fred je?’ had Bell haar eens gevraagd en daarbij gelachen, wat zeer merkwaardig was, daar Bell nu bijna nooit meer lachte.

Mijnheer Bennet beviel haar goed en dat zei zij ook aan Bell, waarop deze geantwoord had: ‘Dat verdient hij ook, want hij is een voortreffelijk mensch.’

Anders was Bell in haar oordeel zoo hard, zoodat Karla deze woorden niet kon vergeten.

Een geluid, dat van den kant van het tuinhek kwam, deed haar het hoofd omwenden. Een lichte blos kleurde haar wangen en zij wist niet, of zij haar werk uit de hand zou leggen of er mee voortgaan.

Het was Mr. Bennet, die den tuin betrad.

Hij kwam uit New-York, waar hij thans vlijtig op zijn bureau werkte. De kamer, die hij in een der badhotels gehuurd had, gebruikte hij slechts als hij in Longbranch eens een nacht overbleef. Hij kwam vandaag met het plan om Bell en Karla voor de pantoffelparade af te halen.

[p. 364]

Toen hij Karla zag, en bemerkte, dat zij alleen in den tuin was, trad hij op haar toe. Karla had gelijk gehad - hij was haar in den beginne met wantrouwen, ja zelfs met tegenzin tegemoet getreden, want zij was Herwarth's zuster en bovendien een Duitsche. Hoe meer hij evenwel met haar bekend werd, des te meer veranderde zijn gevoelen voor haar. Een meisje, zooals Karla, had hij in zijn leven nog niet leeren kennen. Zij vormde een groot contrast met de eigendunkelijke, zelfbewuste Amerikaansche meisjes, waarmee hij opgegroeid was. In den beginne was zij voor hem een schuchter kind geweest. Het kinderlijke, de grondtoon van haar karakter, wat Karla voor hem zoo bizonder maakte, bleef haar ook nu nog bij, nu zij toch reeds goede vrienden geworden waren. Maar zij was veel meer dan een kind en Fred had bepaald behagen in Karla gevonden. Zij kon het toch niet helpen, dat zij Herwarth's zuster was; dat was niet haar schuld.

Nu zat hij tegenover haar en Karla had haar handwerk weer opgenomen. Ook deze handwerken, waarmee zij zich veel bezighield, hadden voor hem iets bizonders, bijna onbegrijpelijks. Zulke zaken kon men toch in den eersten den besten winkel klaar koopen, en geen van de hem bekende dames zou het in den zin komen, zich met zoo iets bezig te houden, afgezien nog ervan, of zij het ooit geleerd hadden. Nu was het een haakwerk, waarmee Karla bezig was.

‘Waarom, Miss Karla?’ vroeg hij, terwijl hij haar fijne vingers gadesloeg, koopt ge dat toch niet in den winkel, waarom plaagt ge er uzelve mee?

‘Maar dat is geen plagen, mijnheer Bennet,’ antwoordde zij opgewekt, ‘ik doe het wel graag.’

‘Maar het is toch een onnutte arbeid?’

Ook dat kon zij hem niet toegeven. Dat, wat men klaar in de winkels kocht, heeft zoo iets koels en gevoelloos; daarentegen heeft dat, wat men zelf maakt, iets vriendelijks, iets gemoedelijks en tegelijk is het een souvenir aan degeen, die het gemaakt heeft.

Fred Bennet begreep het evenwel niet, van zoo iets had men alleen in Duitschland maar verstand.

Urenlang, zonder haar in de rede te vallen, kon hij naar haar zitten luisteren. Hun gesprekken waren evenwel nooit erg geestig, zij hadden er geen van beiden veel aanleg toe.

Fred sprak van de pantoffelparade, maar, nadat hij haar uitgelegd had, wat het was, schudde zij het hoofd. Zij had geen kostbare japon en zij had er ook geen noodig. Voor wien ook? Bij Bell was dat wat anders, en Karla vroeg Fred of zij wilde gaan zien of Bell klaar was. Dit zeggende stond zij op, maar Fred verzocht haar te blijven. Hij had haar nog iets mee te deelen.

‘Wellicht nog een paar dagen en dan vertrek ik van New-York en moet ik ook u verlaten.’

Karla stiet een lichten kreet uit; zij had zich in den vinger geprikt.

Zoo?’ was alles wat zij antwoordde.

Fred verklaarde haar verder, dat de oorlog wel tot een uitbarsting zou komen, waaraan niet meer te twijfelen viel, daar het congres nu vijftig millioen had toegestaan. De marine werd mobiel gemaakt en de kusten in staat van verdediging gebracht. Alle jonge mannen uit de club, waartoe hij behoorde, waren besloten in het leger als vrijwilliger dienst te nemen.

‘En als er nu geen oorlog komt?’ vroeg zij zacht.

‘Dan blijf ik hier, miss Karla!’

Zij keek zoo ingespannen naar haar werk, en hij zag haar zoo oplettend aan, dat zij geen van beiden zagen, hoe er voor het huis een vrouwengestalte zichtbaar werd.

Bell kwam van het strand, van haar morgenbad. Dat kon men ook zien aan de eenvoudige witte japon en den dito hoed. In de hand hield zij een uitgespannen parasol.

Toen zij die beiden zag, bleef zij staan en een trek van tevredenheid kwam op haar gelaat.

De aantrekkingskracht, die Karla op Fred uitoefende, was haar lang geen geheim meer, en zij verheugde er zich over. Reeds lang was het haar wensch, dat hij eindelijk van zijn hartstocht voor haar genezen zou, en dat een ander meisje er in slagen mocht, hem het geluk te schenken, dat hij verdiende. Nu was hij op den goeden weg; en zou ook Karla niet in hem een man krijgen, zooals men niet beter vinden kon? Karla was een erfdeel, waarvoor zij moest waken. Haar wil had zij doorgedreven, en wat er nog zwaks in haar geweest was, dat had zij met voeten vertreden. Zoo, in plaats van een hart, een steen in de borst, wilde zij verder leven - tot het eindelijk uit was.

En nog altijd was zij zijn vrouw en droeg zij zijn naam. Hitchock had haar uitgelegd, dat het niet mogelijk was met het proces voort te gaan, nu men niet wist waar de heer von Schöneck gebleven was. Waarom liet hij niet iets van zich hooren?

‘Misschien is hem een ongeluk overkomen,’ had de oude man op zijn kalmen toon gezegd, ‘misschien behoort hij al lang niet meer tot de levenden. Lieden, die men tot vertwijfeling brengt, overkomt heel licht iets. Maar, daar hoeft ge u niet ongerust over te maken, wij wachten nog een half jaartje en dan laten wij hem voor dood verklaren - voor de wet natuurlijk. Dan zijt ge weduwe.’

Dit gezegde gaf haar een steek in het hart, maar zij liet het niet merken; niemand zou de trotsche Bell zwak zien.

Nog altijd bemerkten die twee haar niet, zoo verdiept waren zij in hun gesprek - nu greep Fred Karla's hand.

Bell trad in de veranda terug.

Zij lachte, maar deed het niet zonder bitterheid, terwijl zij fluisterde: ‘Hij heeft gezworen mij voor eeuwig te zullen beminnen en nu heeft hij een ander lief. Hoe goed dat ik het nooit geloofd heb!’

Veertien dagen na Paaschzondag, op den 23sten April, kwam de oorlogsverklaring en Fred begaf zich naar Longbranch om afscheid te nemen.

Eerst was hij met Bell alleen. ‘Vaarwel,’ sprak zij tot hem; ‘ik wou dat ik een man was, dan ging ik mee. Wil je wel gelooven, dat ik jaloersch op je ben?’

Bij dit afscheid voelde hij de verandering, die er met zijn hart had plaats gehad. Zijn vreugde over zijn vertrek was vermengd met smart over de scheiding, maar deze gold Karla en niet Bell.

‘Bell,’ sprak hij, want nu het hem zelven duidelijk geworden was, begreep hij, dat het ook haar niet verborgen had kunnen blijven, ‘wat denk je van mij - van Karla en mij?’

‘Dat zij je liefde waard is en dat ik er mij van harte over verheug.’

Hij zag dat zij zich niet gekrenkt voelde, en dankbaar drukte hij haar de hand.

‘Bell,’ sprak hij toen, ‘hoe moet ik nu weten of zij de rechte is, of zij niet slechts een noodzakelijke plaatsvervangster is - voor jou?’

‘Wacht tot je terug bent, en als je haar dan niet vergeten bent, trouw haar dan.’

‘Als zij mij tenminste geen blauwtje laat loopen, evenals gij.’

‘Dat kunnen wij dadelijk eens probeeren.’

Juist trad Karla binnen.

‘Fred wil afscheid van je nemen,’ sprak Bell, ‘hij gaat ten oorlog.’

‘Ten oorlog?’

Karla werd bleek van schrik, en toen Fred haar de hand toestak en haar met zijn warme, bruine oogen aanzag en niets anders zei dan: ‘Ik kom afscheid van u nemen, miss Karla,’ werd zij weder rood.

Nog denzelfden dag besteeg Fred met zijn vrienden een der stoombooten, die geregeld tusschen New-York en Florida varen, om zich onder commando van generaal Sampson te stellen.

(Wordt vervolgd.)

[p. 365]

zonder dak. Naar de schilderij van Eug. Dieffenbacher.