kleêrmaker, groote zaak, ja, toch gek hè, 'k kan 't maar niet, nou, juffrouw Sigtman was tout à fait in 't zwart, zelfs zwart geganteerd, ridicule, die doosche kleeding voor zoo'n jonge vrouw.’
‘A propos, mevrouw De Ruit komt ook theedrinken.’
‘Wat blief je, heeft die zichzelf geïnviteerd?’
‘Welnu, 'k heb 'r gevraagd. 'k Maakte toevallig 'n paar dagen geleden met 'r kennis. 't Is 'n welopgevoede vrouw, en d'r man is toch ook makelaar.’
‘Makelaartje!’ Mevrouw Pulmans lei den klemtoon sterk op ‘tje’, ‘maar goeie schepsel, moet ìk daarmeê gelijkstaan!’
‘Och, ze is pas in Rotterdam, nog zoo onbekend en 'k von 't wezenlijk 'n aardig vrouwtje, ze zal je bepaald meêvallen.’
‘Nou, we zullen zien.’
‘En de bruid?’ informeerde mevrouw Venne, den draad van 't gesprek weêr opvattend en haar vriendin 't kopje aanbiedend en een schoteltje kattetongetjes voorhoudend.
‘In witte zij, comme il faut, dank je wel, nee, één is genoeg, maar 't zat leelijk. Ze had bepaald geen korset aan.’
‘Zoo, d'r zijn tegenwoordig meer dames die 't niet meer dragen. 'k Weet er nog niet goed van af te stappen, maar natuurlijk, als 't moet...’
‘Maar me lieve, waar blijf de taille, de coup! O, 'k zou 't niet kunnen missen. 's Morgens bij 't déjeuner heb ik 't al aan, 'k zou anders niet eens m'n ochendjapon kunnen dichknoopen.’
‘Nee, dank je wel,’ mevrouw Venne was vrij wat gezetter dan haar vriendin, ‘'k trek 't pas aan als 'k me kleê, en dan met hulp.’
‘Verbeel je dat die zéloten voor reforme-kleeding d'r zin nog 's krijgen en 't mode wordt geen korset meer te dragen, wat zal dat monstruëus wezen.’
‘Och, waarom, wat eenmaal mode is kan eenvoudig niet monsterachtig zijn.’
‘Dus jij zou wel meêgaan?’
‘Zeker, net als jij, lieve, 't is nou nog geen mode, die 't nou niet dragen heeten excentriek, maar als 't mode wordt gaat 't uit hoor, 'k heb er te dikwijls maagpijn van.’
‘Guns, ik nooit!’
Hier stokte 't gesprek even, want mevrouw Venne wist niet goed, hoe hierop haar magere vriendin te antwoorden. 't Overgaan van de schel gaf uitkomst.
‘Dat zal ze zijn,’ meende mevrouw Venne.
‘Ja,’ zei mevrouw Pulmans, die juist in 't stoepspiegeltje kon zien, ‘dat is ze, en dezelfde hoed met linten, voor kerk en theevisite één hoed, wat kennen we onze wereld!’
Het dienstmeisje muilslofte door de gang en liet na even deurtikken mevrouw De Ruit binnen.
Deze maakte honderd verontschuldigingen over haar late komst, ‘met de kinderen, weet u.’
‘En maar 'n meid halve dagen,’ mompelde mevrouw Pulmans voor zich.
‘En dan ben 'k hier nog zoo vreemd, 't is in Gouda altijd zoo stil en hier is alles even druk, de kinderen komen niet in slaap; wil u wel gelooven dat 'k 's nachts haast niet slapen kan, dat ratelt den ganschen nacht maar door op die booten.’
‘Ja, in de Boompjes is 't altijddoor druk - dat u ook juist dáár moet wonen.’
‘Och, m'n man von 't daar nogal geschikt voor z'n zaken, zoo overal bij.’
‘De zaken wel,’ mompelde mevrouw Pulmans weêr.
Eindelijk was mevrouw De Ruit gezeten. Mevrouw Pulmans had onberispelijk haar neiging bij de voorstelling beantwoord, maar nam verder geen notitie van haar en zei tot mevrouw Venne als bestond er geen mevrouw De Ruit:
‘Ze zullen nou al wel in Nijmegen zijn!’
‘Wie?’ Mevrouw Venne dacht over corsetten, in stilte hopend 't maar spoedig mode mocht worden die knellende dingen niet meer te dragen; ze durfde echter voor alle aardsche schatten niet tegen de mode zondigen, - en over de toch wel wat dwaze trotschheid van haar vriendin Pulmans, die toch maar uit 'n plattelandsapotheek kwam, ergens bij Groesbeek vandaan geloofde ze.
‘Wel, de pas getrouwden. Ze wilden om vier uur op reis gaan, hoorde 'k, en morgen vanuit Nijmegen Duitschland in. 'k Geloof ze 'n stuk van Zwitserland willen nemen en dan over Parijs retourneeren.’
‘'t Voorjaar is anders niet verkieselijk voor Zwitserland. Nou, Harweg was vroeger reiziger, je weet wel, hij 's nog bij m'n broêr geweest die in tabak en snuif doet, die weet wat reizen is, 't zal vlot genoeg gaan.’
‘Jij was nooit in Zwitserland, wel?’
‘Nee, 't is Venne die zegt dat 't voorjaar voor Zwitserland niet deugt, en in 't najaar is 't te druk op 't kantoor, 'k zal er dus wel nooit komen.’
‘Komt dat jonge mevrouwtje niet, hoe heet ze ook weêr, Treesje Don!’
‘Nee, ze kon niet, de meid ging van avond uit, ze houdt er maar één, en ze durfde de kinderen niet bij 't kindermeisje laten. Maar Truida Mortels en Jeanne van der Wielen zouën komen! 't Wordt al wel wat laat, hé!’
‘'t Is even halfacht,’ merkte mevrouw De Ruit op, zoo zacht en beleefd, als maakte ze nog eens weêr een excuus.
‘Mevrouw Mortels, zoo, komt die! Hebje nies meer gehoord van d'r huwelijk. 't Is nog altijd sans enfants, hè! Ze zeggen dat ze niet goed met d'r man leeft, dat heb je toch wel gehoord. Ze zien d'r telkens flaneeren met bekende lions, en dan gaat ze zoo vreeselijk opzichtig gekleed.’
‘Ze heeft geen kinderen en geen zorgen.’
‘'t Moet toch niet in den haak wezen, je kan natuurlijk alles zoo niet zeggen.’ Mevrouw Venne begreep dat ze meer zou hooren als mevrouw De Ruit niet aanwezig was; ‘er wordt zooveel verteld, en dan, Mortels is toch 'n zeer gezien notaris, ze komt in de beste kringen...’
‘Maar d'r man is al zoo oud.’
‘Ja, dat geeft ook stof tot praatjes. Hier en daar zegt m'n ziet m'n d'r zelfs liever niet in de conversatie, ze heeft altijd zoo'n flux de bouche, ze zegt soms dingen die liever niet zoo bij d'r naam genoemd willen zijn!’
Mevrouw De Ruit was geheel oor.
‘Was Jeanne niet in de kerk, die komt overal waar wat te zien is, heeft ook al niks om handen, kind noch kraai!’
‘Jeanne, ja zeker, guns, 'k zou 't heelemaal vergeten, verbeel je, die had 'n hoed op met binders, om te gieren, zoo'n piepjong vrouwtje.’
‘'k Geloof zes en twintig.’
‘En al twee jaar getrouwd, niet?’
‘'k Weet niet precies, 'k geloof 't wel.’
‘Hm, ja, och tegenwoordig met al die moderniteiten. De man verlangt naar 'n kind en de vrouw weet wel waarom ze kinderloos blijft.’
Weêr ging de schel, weêr muilslofte 't dienstmeisje door de gang. De dames Mortels en Van der Wielen kwamen binnen.
Na zooals gebruikelijk is vingers gedrukt en lieve lachjes gewisseld te hebben, zei de gastvrouw: ‘wat 'n coquet hoedje heb jij daar op,’ het bewuste hoofddeksel van mevrouw Mortels ter kapstokhanging aanvattend.
‘Vindt u,’ antwoordde deze, ‘'k heb 't pas, 'k von 't nogal 'n leuk dopje.’
‘Guns,’ zei mevrouw Pulmans, om dat merkwaardig hoofdversiersel te bezien haar gemakkelijke houding verlatend, en 't hoedje dat mevrouw Venne haar reikte, op de hand balanceerend, ‘neê maar, wat 'n vreeselijk snoezig hoedje. 'n Modelhoedje, niet?’
‘Wel neê. 't Kan mij niet schelen of iemand plezier er in vindt dezelfde versiering te dragen als ik, 'n hoed 'n hoed.’
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
