De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Nora's diamanten,
door Jo.
(Vervolg en slot van blz. 48.)

‘Toe, praat daar niet van. Gij kendet mij niet en ik bezat geen cent op de wereld. En dan... dit is een zaak van het verleden. Laat ons vrienden zijn en doe wat ik u gevraagd heb.’

‘O, wanneer gij eens wist hoe de verleiding mij kwelt. Het geld zou mij in staat stellen over elke moeilijkheid heen te komen. En ik zou u het geld in termijnen kunnen afdoen, hoewel het jaren duren zou. En dan nog... wanneer ik eens stierf. Denk eens aan al de risico, het onzekere.’

‘Laat ons daar niet van spreken. Ik durf het aan. Toe, mijnheer Dalmayer, zeg dat gij toestemt.’

‘Maar Roy, hij zal het weten moeten. Het is een groote som.’

‘Hij zal niets weten. Ik heb de diamanten hier.’

‘Diamanten?’

‘Ja, hier zijn ze. Gij moet trachten ze te verkoopen. Het bedrag is meer dan gij noodig hebt. Ik geef er niets om. Ik heb een halssnoer laten namaken en zal dat nu en dan dragen, hoewel ik niets om diamanten geef.’

‘Waarom doet gij dit alles?’ vroeg hij haperend. ‘Hebt gij mijn zoon gesproken? Hij vertelde mij eenigen tijd geleden, dat alles tusschen u uit was. Hij heeft niets en gij hebt fortuin.’

‘Neen, ik heb hem niet gesproken en gij moet er ook niet met hem over spreken. Hij is zoo trotsch, weet gij.’

De oude heer Dalmayer beschouwde haar vol bewondering. Er lag een zekere trots, een teederheid in haar stem, welke hij niet begrijpen kon.

‘Beloof het mij,’ zei zij haastig. ‘En neem het geld.’

Hij bracht de hand aan het voorhoofd. ‘Ik mag geen neen zeggen. Gij weet niet wat gij voor mij deedt. Ik kan u niet danken. Ik kan geen woorden vinden, gij hebt mij sprakeloos gemaakt.’

‘Ik wil liever niet bedankt worden,’ zei zij met een blos op de wangen. Ik deed het om hem. Ik kon het niet verdragen zijn trots te zien knakken.’

‘En ik mag het hem nooit vertellen,’ begon hij weer.

‘Nooit! Ach, gij begrijpt mij niet,’ zei zij mat.

Zij stond op om heen te gaan.

‘Ik kan u niet genoeg danken.’

‘Ik zei reeds, dat ik niet bedankt wil worden. En nu vaarwel.’

‘Ik weet uw adres niet.’

‘Dat behoeft niet,’ antwoordde zij, hem de hand gevende. ‘Ik zal nog eens terugkomen.’

De oude man geleidde haar naar de deur, te ontroerd om te spreken.

Nora ging heen in de gelukkige wetenschap Roy's vader voor ondergang te hebben behoed.

‘De firma gered,’ murmelde zij. ‘Roy gered! Nu voor het eerst stel ik het bezit der diamanten op prijs.’

* _* *

De oude heer Dalmayer was stiller dan ooit aan tafel dien middag. Roy begreep zijn vader niet.

Plotseling richtte de oude heer het hoofd op en zag zijn zoon in de oogen.

[p. 55]

‘Roy,’ zei hij zacht, ‘wij maken in het leven dikwijls abuizen, en wanneer wij ontwaken en onze fouten zien, is het een bitter oogenblik.

Roy zag zijn vader verwonderd aan, wachtende wat komen zou.

‘Ik heb een fout begaan,’ vervolgde hij, ‘toen ik tusschen u en juffrouw Harte kwam. Ik ontmoette haar vandaag. Ik had er geen idee van dat zij zóó was - een wezentje geschapen om u gelukkig te maken. Kan het niet meer in orde komen, Roy? Kunt gij niets aanwenden om...’

Roy schudde moedeloos het hoofd.

‘Neen, vader. Zij is rijk nu en ik... bezit niets... meer dan niets. Ik ben klerk op kantoor bij mijn vader en Nora heeft geld in overvloed. Ik zou nooit van mijn vrouws rijkdom kunnen leven.’

De oude heer bewoog zich zenuwachtig in zijn stoel.

‘Vrouwen geven niet om zulke dingen. Een vrouw die liefheeft geeft niets om geld. Wat is geld in vergelijking van liefde? Er is vandaag groote reden tot dankbaarheid, Roy, want ik heb een aanbieding van geld en gij zult spoedig nu in de firma kunnen worden opgenomen. Gij moest het nu met haar in orde brengen.’

Weer schudde Roy het hoofd.

‘Gij zijt zeer vriendelijk, vader, en ik hoop dat de zaken in orde zullen komen, maar ik zal Nora nooit terugwinnen. Ik hoorde... dat zij verloofd is...’

Hij stond haastig op en schoof zijn stoel achteruit.

De oude heer Dalmayer zuchtte diep. ‘Daarom mocht ik het hem zeker niet vertellen,’ dacht hij. Hij sprak niet meer over de zaak.

Roy werd, zoodra de omstandigheden het toelieten, als deelgenoot in zijns vaders zaak opgenomen.

V.

Een paar maanden waren verloopen.

Nora zat zwijgend voor de piano, de handen in haar schoot gevouwen, in diep gepeins.

Plotseling schrikt zij op, de schel had weerklonken.

‘Hé,’ zei zij verschrikt in zichzelf, ‘het was juist of het Roy's schel was. En juist op het uur, dat hij altijd kwam. Maar hij zal niet komen. In romans komen de verloofden terug, maar in het werkelijke leven blijven zij weg.’

Zij legde de handen op de toetsen, gereed te gaan spelen.

‘Mijnheer Dalmayer,’ diende het meisje aan.

Zij bloosde diep toen Roy binnentrad, maar verbleekte het volgende oogenblik.

‘Nora!’

‘Dat is mijn naam,’ zei Nora op wanhopigen toon. Haar hart klopte sneller. ‘Ga zitten. Ik hoop dat gij het goed maakt. Ik zal moeder even roepen.’

‘Ik kom niet om haar.’

‘Dat is niet beleefd’

‘Ik wil niemand anders als u spreken, Nora. Ik heb nu een goede positie en kan een vrouw onderhouden. Ik heb u liever dan ooit te voren. Kunt gij mij alles vergeven en mij weer liefhebben? Wilt gij mijn vrouw worden?’

‘Vergeven?’ vroeg zij zacht. ‘Dat is hier de vraag niet. Erkent gij, dat gij ongelijk hadt?’

‘Ik kon niet anders.’

‘En hoe kan ik weten,’ vroeg zij met schitterende oogen, ‘dat gij deze dwaasheid niet opnieuw zult herhalen? Gesteld eens, dat ik weer een erfenis krijg, zult gij dan weer hetzelfde doen? Neen, Roy, ik geloof niet dat ik het wagen kan.’

‘Nora, wees niet zoo wreed. Wanneer gij eens wist hoezeer ik lijd.’

Haar lippen trilden verraderlijk.

‘O Roy, wie was er eerst wreed? Wie offerde mij aan zijn trots op? Wie doorboorde mijn hart als met een dolk en verliet mij toen?’

‘Ik kon niet anders, Nora.’

‘Neen, uw trots was u liever dan ik. Neen, Roy, ik kan u niet vergeven.’

‘Ook niet na verloop van tijd?’

Hij zag haar zoo meewarig aan, dat zij zich bijna niet goed kon houden.

‘Gesteld eens, Roy, dat ik weer een erfenis kreeg?’

‘Het zou geen verandering brengen. Ik weet dat ik ongelijk had. Ik beken het en vraag u vergeving. Ik had alles moeten opofferen voor mijn liefde. Nora, ik heb u zoo lief. Zij zeiden mij, dat gij met Koot gingt trouwen, en o, hoe haatte ik hem!’

‘Ik ook.’

‘Werkelijk?’ vroeg hij verrukt, ‘En... hebt gij nog wel eens aan mij gedacht?’

‘Eens... per dag.’

Hij vroeg niet meer, maar nam haar hand.

‘Nora, laat alles weer zoo zijn als vroeger. Wilt gij, Nora?’

‘Misschien. En wat nog meer?’

‘Ja, nog iets. Wilt gij mij op uw verjaardag huwen?’

‘Wat zegt... uw vader?’

Hij nam haar mede naar de sofa en begon haar zacht van zijn vader te vertellen.

Zij lachte door haar tranen heen, innig verheugd over den gelukkigen gang van zaken.

* _* *

Een maand later zijn zij gehuwd.

Roy heeft iets van de diamanten begrepen en haar den avond voor hun huwelijk naar de waarheid gevraagd.

‘Stil,’ heeft zij geantwoord, haar hoofd tegen zijn schouder leunende, ‘de diamanten zijn goed belegd.’

Meer behoefde zij niet te antwoorden, want Roy had haar begrepen.