De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 4

Het jachtleven in het verre Westen.
Met illustratiën.

Er is een tijd geweest - hij ligt nauwelijks een halve eeuw achter ons - dat van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika de roep uitging, het wildrijkste land der aarde te zijn. De Europeesche

typen van een uitstervend geslacht.
(sioux-indianen.)

nimrods waren er trotsch op, in de uitgestrekte prairieën van het verre Westen op den buffel gejaagd, in het woeste rotsgebergte de sporen van de berggeit gevolgd of een der zoozeer gevreesde beren in een strik gevangen te hebben.

Onder deze koene jagers, die zich alleen uit jachtijver verleiden lieten zulk een verre reis te maken en allen aan de jacht verbonden gevaren moedig het hoofd boden, bevonden zich dikwijls personen van koninklijken bloede, zooals bijv. grootvorst Alexis van Rusland, hertog Paul Wilhelm von Wurtemberg, de prins van Wales, prins Maximiliaan von Wied en anderen, van wie de tweede en laatstgenoemden, na behouden thuiskomst, de beleefde avonturen op zeer interessante en wetenschappelijke wijze te boek stelden.

Gaan wij die en andere uit dienzelfden tijd dagteekenende jachtverhalen na, dan komt het ons voor, dat bij het neerschrijven van hun avonturen die heeren hun phantasie rijkelijk hebben laten werken, althans wat betreft den dierenrijkdom van het toenmalig Amerika. Wij lezen van buffelkudden, die uit duizenden en nog eens duizenden van dieren bestonden en de grassteppen bedekten zoo ver het oog zien kon. Van enkele vluchten wilde duiven wordt bericht, dat zij de zon letterlijk verduisterden, en verder hooren wij van ongekende massa's der kostelijkste zalmen, forellen en andere visschen, die de rivieren en zeeën bevolkten. Daarbij wemelde het van elanden, herten, antilopen, bevers, panters, bergleeuwen, beren, enz. enz.

Had iemand toen durven zeggen, dat het eenige jaren later noodig zou zijn, maatregelen ter bescherming van het wild te nemen, dan zou men dien persoon eenvoudig voor krankzinnig gehouden hebben.

En toch gebeurde dit ongeloofelijke iets. Menschelijke hebzucht en moordlust hielden zulk een groote opruiming onder de dieren van Amerika, dat het vasteland, in groote tegenstelling van zijn vroeger schijnbare onuitputtelijkheid, nu reeds met betrekking tot zijn dierenleven als zeer arm moet worden beschouwd; in ieder geval vindt men daar een grootere lijst van diersoorten, die op het punt zijn van uit te sterven, dan in eenig ander werelddeel.

Bovenaan op deze lijst staat de bison of buffel, een dier, welks gebied zich eens van Pennsylvanië tot voorbij Oregon en Nevada, van het groote Slavenmeer tot ver in Mexico

[p. 53]

uitstrekte, en waarvan men nu met moeite in het Yellowstone-National-Park eenige exemplaren voor geheele uitsterving

indiaansche wigwam.

behoedt. De eveneens over een groot deel van Noord-Amerika verspreid geweest zijnde Wapiti of Amerikaansch hert, is nu nog slechts westelijk van het rotsgebergte, in Oregon, Washington en Britsch-Columbia te vinden. Het gebied van den eland, een waardig familielid van het Europeesche diersoort van denzelfden naam, neemt insgelijks schrikbarend af. Niet minder

een ‘blokhuis’.

is het aantal der bergschapen en berggeiten, beren, panters, zeeleeuwen, bevers, zeeotters, Californische gieren, wilde duiven, flamingo's en vele andere dieren achteruitgegaan.

Al deze schepsels worden met ondergang bedreigd, evenals de Roodhuid, die eens de Amerikaansche wildernissen beheerschte en nu zijn verblijfplaats zeer beperkt ziet, zoodat hij alleen te voorschijn komt als een ondernemend man, zooals Buffalo-Bill, het in den zin krijgt den Europeanen, door voorstelling van allerlei woeste episoden, een blik te laten slaan in het eigenlijke leven der bewoners van het verre Westen.

Ja, de dagen van den heldenmoed der Indianen en de romantische jachtavonturen zijn voorbij. Het eerste ging ten onder den 15den December 1890, toen de laatste groote Sioux-hoofdman, Tatanka-Iyotanka of ‘Zittende Buffel’, verraderlijk doodgeschoten werd. En ook het trotsche, door Cooper, Irving, Sealsfield, Ruppius, Möhlhausen en andere schrijvers met recht verheerlijkte geslacht der Trappers zal van den aardbodem verdwijnen.

Achttien à twintig jaar geleden zag de schrijver van dit stukje het nog in zijn vollen glans, toen hij met meerdere goede kennissen op zekeren avond in een door hooge bergen omsloten dal van de Yellowstone-rivier overnachtte. Door de ùìtstekende rotspunten was het boven onze hoofden zeer donker; alleen daar, waar de groenblauwe bergstroomen zich een weg gebaand hadden door de donkere steenmassa, zagen wij de in den maneschijn schitterende, met sneeuw overdekte toppen van het rotsgebergte.

In den aanblik van al deze heerlijkheid verzonken, werd ik plotseling een kleine schaar mannen gewaar, die langzamerhand op een rotsblok zichtbaar werden en als donkere silhouetten tegen de sneeuwvelden afstaken. Een oogenblik stonden de gestalten stil en begonnen, nadat zij onze legerplaats zorgvuldig hadden opgenomen, langzaam den berg af te dalen. Hoe nader zij kwamen, des te meer werd mijn belangstelling opgewekt, want ik merkte spoedig, dat ik een troepje van het echte geslacht der Trappers vóór mij had. Zeven in aantal, zochten zij deels rijdend, deels hun Indiaansche ponies bij den teugel leidend, een door het dal loopend pad.

Vooraan reed, recht op het zadel een met tallooze koperen spijkertjes beslagen buks balanceerend, een prachtige, bijna twee meter lange, door de zon gebruinde kerel, die inplaats van een hoed, een vossenvel op tulbandachtige wijze om zijn hoofd geslagen had, zoodat de staart van het dier in den nek van den man tusschen de schouders hing.

Het geheele gewaad van den ruiter was uit herteleder gemaakt, aan den zoom met lederen franje bezet, en hierover hing de voetbekleeding, die met bont borduurwerk, met paarlen en pennen van stekelvarkens versierd was. Aan den met patronen voorzienen lederen gordel hingen een breed jachtmes in met paarlen bestikte scheede, verder twee

[p. 54]

blinkende revolvers en een eveneens met Indiaansche ornamenten versierde tabakszak. Een scharlakenrood wollen deken was achter den ruiter op het zadel vastgemaakt. Volgens Indiaansch gebruik waren in de manen en den staart van het paard roode linten en veeren van adelaars gevlochten.

De opschik der andere jagers was even phantastisch; hadden de mannen zich niet door hun baarden en Kaukasische gelaatstrekken van de Roodhuiden onderscheiden, dan had men ze voor echte Indianen kunnen houden, want in hun kleederdracht trad het Indiaansche element krachtig op den voorgrond.

Na korten groet sloegen de jagers in de nabijheid van onze tenten hun legersteden op, maakten een vuur aan, bereidden een eenvoudig, uit wild bestaand avondmaal, stopten de korte pijpen en lagen zich toen, in hun wollen dekens gewikkeld, de zadels als hoofdkussen dienend, ter ruste. Toen wij den volgenden dag nog eens naar onze buren wilden kijken, waren zij reeds verdwenen - wie weet, waarheen?

Na dien tijd heb ik menigmaal, op mijn reizen door Amerika, bij het vuur van een Trapper gezeten - aan den rand der gletschers van het hooggebergte van Britsch-Columbia, in de vreemde landstreken van Wyoming en Dakota, alsmede op de eenzame prairieën van westelijk Kansas. Waar ik ooit met de sympathetische figuren van het verre Westen sprak, klonk uit hun verhalen de jammerklacht over het verdwijnen van den heerlijken tijd, toen zij met de Indianen de alleenheerschers waren in het uitgestrekte Westen, en de jacht hen, zij het ook een gevaarlijk, toch genoeglijk middel van bestaan opleverde.

De niet te weerhouden toenemende beschaving, die zich door den bijlslag van den houthakker, in het vallen der neerstortende boomen en in het krassen der emigrantenwagens aankondigde, bracht hen den doodsteek toe. Nadat er in het midden der 19de eeuw door de prairieën spoorbanen werden aangelegd en ook het rotsgebied toegankelijk werd gemaakt, was het moordzuchtigen en geldgierigen personen mogelijk in weinig tientallen van jaren den wilden stam in het verre Westen uit te roeien; ook werd door het onzinnig vellen der bosschen het wild verdreven, en op die wijze werd de Trappersstam van zijn eenig middel van bestaan beroofd, en zagen zij zich verplicht met het wild naar afgelegen plaatsen de wijk te nemen. Maar ook hierheen vervolgden hen de nooit verzadigde houthakkers, en op die wijze is het zeker, dat het geslacht der Trappers binnen korten tijd geheel van den aardbodem verdwenen zal zijn.