De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 3

Alleen.
Door Christine.
(Vervolg en slot van blz. 88.)

Toen trachtte hij meermalen haar over te halen toch maar te trouwen, doch zij wilde niet toegeven, haar trots was te groot. En eindelijk... O, hoe goed herinnerde zij zich nog hun laatste gesprek!

Het was op een Zondag. Hare ouders moesten dien avond op visite naar den dominee. Zij waren alleen.

Ze had de schemerlamp aangestoken en zich toen op zijn verzoek voor de piano geplaatst; om hem genoegen te doen, speelde zij zijne liefste stukken. Maar toen ze geëindigd had, bedankte hij haar niet als gewoonlijk, doch bleef stil zitten en tot hare groote verwondering had hij tranen in de oogen.

‘Karel, wat scheelt je?’

Toen was hij losgebarsten:

‘Agnes, zeg me, ben je vandaag gelukkig geweest?’

‘Zeker! Ik vind het altijd prettig, als je overkomt, en nu van avond zoo samen, lijkt me heel gezellig. Ik begrijp niet, waarom jij nu droevig bent.’

‘Waarom? - Omdat ik weet, dat mijn geluk straks weer uit zal zijn; dan moet ik heen en in twee lange weken zal ik je niet zien, niet hooren! O, mijn God, dan te denken, hoe we dat geluk dag aan dag konden smaken, als jij slechts wilde.’

Hij greep hare beide handen en vervolgde diep ontroerd:

‘Agnes, lieveling, als het waar is, dat je van me houdt, stel het dan niet langer uit, word dan nu mijn vrouw! Je weet, hoe het leven op kamers mij tegenstaat, hoe ik verlang naar een eigen thuis. Mijn lieveling, je hebt immers zelf gezegd, dat ik genoeg verdien om een huishouden te kunnen oprichten. Stap dan nu over je vooroordeel heen, buig je trots; Agnes, uit liefde tot mij, laat me niet langer wachten!’

Zoo had hij gesmeekt, doch zij had hare handen losgemaakt en koel geantwoord:

‘Ik kan niet begrijpen, hoe je nu alweer begint te zeuren; je weet nu eenmaal, ik trouw niet met een klasseonderwijzer; ik bedank er voor om minder te zijn dan mijne familie en door mijne kennissen geminacht te worden!’

Toen was hij zeer bleek geworden en had gezegd:

‘Ik begin te gelooven, dat je me niet liefhebt; als dat zoo is, kan ons huwelijk toch nooit gelukkig worden, zelfs al was ik minister!’

Daarop had zij driftig uitgeroepen:

‘Jij bemint mij ook niet, anders zou je me niet willen dwingen tot iets, waarin ik geen lust heb. Maar weet je wat, laten wij elkaar de vrijheid geven, dan kan jij trouwen met wie er zin in heeft en kan ik doen wat ik verkies.’ Een weinig kalmer vervolgde zij:

‘Zie, Karel, ik heb het den laatsten tijd meer gedacht, telkens als wij het oneens waren, maar altijd nog vreesde ik het uit te spreken. Doch nu is het gezegd en ik geloof, dat dit goed is; vroeger of later zou het toch moeten gebeuren. Laten wij van elkander gaan. We behoeven daarom niet boos op elkaar te wezen. Ik voor mij wil altijd gaarne je vriendin blijven en ik hoop, dat je ook nog mijn vriend zult willen zijn.’

Doodsbleek had hij haar aangestaard en schor klonk zijne stem, toen hij antwoordde:

‘Dat je mij je vriendschap durft aanbieden, waar je mij de liefde ontzegt, is wel een teeken, dat je deze nooit hebt bezeten. Je vriendschap begeer ik niet; als je niets anders voor me gevoelt, is het beter dat wij scheiden. Maar dan ga ik nu heen, er is niets meer, wat mij tegenhoudt!’

‘Vaarwel!’ zei ze zacht en stak hem de hand toe tot afscheid, doch hij veinsde die niet te zien.

Hij verwijderde zich, maar bij de deur gekomen, keerde hij zich nog eens om, kwam terug, sloot haar hartstochtelijk in zijne armen en nokte:

‘Kwaads toewenschen kan ik je niet. Vaarwel, mijn schat, mijn alles!’

Toen kuste hij haar nog eenmaal en... was heengegaan.

Den eersten tijd na het verbreken van het engagement had ze een groote leegte gevoeld; ze wierp zich evenwel met kracht op de studie, haalde in korten tijd een paar taal-akten en verkreeg daarna hare tegenwoordige betrekking, die haar een onbezorgd bestaan verzekerde.

Voor het oog der wereld tevreden en gelukkig, had zij innerlijk toch vaak een gevoel, of haar iets ontbrak, vooral na den dood harer ouders. En nu op haar sterfbed werd

[p. 96]

het haar helder, dat zij meer zorg maar zeker ook meer geluk zou hebben gekend, indien zij vroeger minder hooghartig ware geweest.

Dan zou zij thans niet zoo alleen liggen; een trouwe echtgenoot en misschien liefhebbende kinderen zouden haar het afscheidnemen van deze wereld wel zwaarder maken, maar toch zou het haar gelukkig stemmen te weten, dat haar heengaan betreurd werd. Eenzaam was nu haar leven geweest, eenzaam zou ook haar sterven zijn - door eigen schuld.

En allengs zette zich een hevig verlangen in hare ziel vast naar Karel. Hem nog eenmaal te zien en te spreken, hem vergiffenis te vragen, leek haar de grootste heerlijkheid.

Drie jaren geleden had zij toevallig eens zijne pleegmoeder gesproken:

‘Och juffrouw!’ had die gezegd, ‘het is toch zoo jammer, dat u geen paar bent geworden. Hij is toch zoo goed en kan u nog altijd niet vergeten. Nu zal hij wel nooit trouwen, geloof ik.

‘Karel, vergeef me!’ lispelde de zieke zacht.

III.

Het is eenige dagen later. Tot verwondering van de verpleegster is de patiënt den laatsten tijd zeer onrustig. De koorts neemt toe en de pijnen worden heviger; daardoor gaat zij sterk achteruit.

‘We zullen spoedig het einde hebben bij dezen voortgang,’ antwoordde de dokter, toen de verpleegster vroeg wat hij van de kranke dacht.

Zuster Marie heeft er reeds zoovelen zien heengaan, en toch - ook ditmaal zal het haar smart veroorzaken. Zie, ze vouwt hare handen en bidt zachtjes:

‘O, God, maak haar den laatsten strijd niet zwaar, doe haar zacht en kalm inslapen!’

‘Zuster,’ klinkt een matte stem.

Reeds staat deze naast het bed en vraagt vol liefde:

‘Verlangt u iets?’

‘Ik wilde zoo gaarne weten, gij zult mij de waarheid zeggen, nietwaar? of het reeds spoedig zal afloopen. Genezen zal ik niet meer, dat heb ik al eenigen tijd gevoeld, maar zou mijn lijden nog lang duren?’

‘Neen, mijn lieve, lang lijden zult ge zeker niet; als de ziekte geen keer neemt, en daar vrees ik voor, zult ge spoedig worden opgenomen in een betere wereld; ge zijt te zwak om nog veel te kunnen doorstaan.’

‘Dat is goed, want ach! die pijnen vermoeien mij zoo. Maar vóór ik sterf... Zuster, ik wilde u een wensch meedeelen.’

‘Spreek maar vrij; als het mogelijk is, zal hij vervuld worden.’

‘Ik wilde zoo gaarne afscheidnemen van een vriend uit mijn jeugd, ik verlang zoo hem nog eenmaal te zien. Wel is het lang geleden, dat wij vrienden waren, misschien zelfs is hij mij vergeten, doch hij was zoo goed. Als hij weet dat het een stervende is, die naar hem vraagt, zal hij zeker komen. Zuster, wilt ge hem schrijven? Zijn adres ligt in mijn lessenaar, Karel Daalberg. Wilt ge?’

‘Ik beloof het u; maar praat dan nu niet meer. Ik zal u het drankje ingeven en tracht dan wat te slapen.’

Rustiger dan anders lag de zieke en weldra bemerkte de verpleegster, dat zij in een kalmen slaap was gevallen.

IV.

Niet spoedig kwam er antwoord; reeds waren tweemaal vier-en-twintig uren voorbijgegaan. Indien Karel had willen komen, had hij er reeds kunnen zijn.

Ach, waarom kwam hij niet?

De zieke werd weder onrustig; bij het minste geluid sloeg zij de oogen op en luisterde scherp toe, maar telkens scheen zij teleurgesteld. De koorts verhief zich met nieuwe kracht; twee gloeiende blosjes teekenden zich scherp af; de ademhaling was gejaagd en moeilijk.

Doch eindelijk kwam de hospita boven met een brief, aan zuster Marie gericht. Hij was van Karel.

Toen de verpleegster hem had gelezen, dacht zij na, hoe zij de zieke het geschrevene het best zou mededeelen.

‘Is het van hem?’ hoorde ze thans fluisteren.

‘Ja, maar houd u rustig, anders vertel ik niet, wat hij schrijft!’

‘Komt hij?’

‘Ja, ten minste over een poosje; nu kan hij niet, want...’ Hier zweeg de zuster, niet wetende of het de patiënt ook smartelijk zou aandoen, als zij de ware reden hoorde.

‘Waarom niet? Zeg mij de waarheid, zuster.’

‘Hij schrijft, dat hij wegens ongesteldheid van zijne vrouw niet dadelijk kan komen, doch zoodra deze hersteld is....’

‘Zijne vrouw!’ murmelde de zieke en het hoofd zonk moede in de kussens.

Eenige uren later opende zij nog eenmaal de oogen. Daar de verpleegster zich een weinig ter zijde het bed had neergezet, meenende dat hare patiënt sliep, zag deze niemand in de kamer.

En nameloos weemoedig klonk het zacht: ‘Ach, alleen!’

Maar eensklaps verhelderde haar gelaat. Ze zag iets, ja, zeker! Half richtte zij zich op en met blijde stem riep ze: ‘Vader! moeder! ik kom!’

De zuster snelde naar het bed, doch hare taak was hier afgeloopen. Zacht drukte zij de doode de oogen toe.