tot advocaat gepromoveerd was, zijn uìtstekende wangbeenderen gelijk laten maken met die van een Kaukasiër.
De directeur der inrichting deelde mij mee, dat er behalve deze duizenden fotografieën, in verhouding nog evenveel menschen waren, die rimpels laten wegnemen of kuiltjes in hun wangen en kin laten maken, van wie hij geen fotografie had. Hij wees mij aan, dat, ofschoon de fotografieën, die hij mij liet zien, mij een goed overzicht gaven van deverschillende
vooruitstekende ooren naar achter gebracht.
voor de behandeling. - na de behandeling.
uiterlijke schoonheden, die de fabriek aanbracht, veel belangrijke patiënten niet hun toestemming wilden geven om gefotografeerd te worden, en dat er onder dezen dikwijls personen zijn met lichaamsgebreken, waarvan het meerendeel der menschheid niets vermoedt.
De methoden, door de schoonheidsdokters bij hun verschillende operaties aangewend, schenen mij toe zeer eenvoudig te zijn, en de instrumenten, die zij zelfs voor het fijnste werk gebruikten, volstrekt niet samengesteld.
Vele der operaties zijn in een paar seconden afgeloopen, zonder den patiënt pijn te veroorzaken, maar in de meeste gevallen neemt men zijn toevlucht tot verdoovende middelen.
Om mij te laten zien hoe er een kuiltje in een wang gemaakt wordt, werd mij verlof gegeven in de kamer te komen, waar men de schoonheid eener jonge dame van negentien jaar op die wijze zou verhoogen.
Ik vond dat de patiënt volstrekt geen kuiltje in de wang noodig had om haar mooier te maken, en deze gedachte deelde ik ook aan den dokter mee.
Hij antwoordde, dat hij het volkomen met mij eens was, ‘maar zij is zoo verrukt over de wijze waarop ik haar vrij groote ooren klein heb gemaakt, dat zij verlangt dat ik nog een stap verder ga.’ Dezelfde dame gaf mij ook toestemming haar ooren te bezien, maar er was niets buitengewoons aan waar te nemen.
Toen zij in den stoel had plaats genomen, gaf de dokter de dame een handspiegel, met het verzoek er in te kijken en op haar vriendelijkste wijze te lachen. Terwijl zij zijn verzoek opvolgde, maakte de dokter een merk op haar wang, en gaf haar een verdoovend middel, waardoor zij na een kort tijdsverloop geheel bewusteloos was. Hij nam toen een klein, smal mes, en maakte een korte insnijding door de huid. Aan beide zijden verwijderde hij de huid een weinig, en nam toen een klein stukje van het vleesch weg. De assistent strooide wat antiseptische poeder over het rauwe vleesch, om ontsteking te voorkomen; daarna werd de huid weer bij elkaar getrokken en toegenaaid. Men vertelde mij dat de operatie toen was afgeloopen.
‘De wond zal binnen een paar dagen genezen zijn,’ vertelde de dokter mij, ‘en na verloop van dien tijd komt de patiënt terug en verwijder ik het litteeken door electriciteit. Er zal dan niet meer het geringste spoor van het mes te zien zijn, en zij zal een kuiltje in de wang hebben zoo mooi als men maar zelden aantreft.
‘Maar er zijn ook nog andere methoden, waarop ik kuiltjes maak,’ ging de dokter voort. ‘Ik laat dat afhangen van de soort van patiënt en de grootte van het kuiltje, dat men verlangt. Soms breng ik een electrische naald onder de huid, om het weefsel, waarmee het in aanraking komt, te vernielen. Bij het genezen krimpen de vleeschdeelen ineen; dit laat een holte achter en die holte vormt een kuiltje.
Een methode, die evenwel veel meer gevolgd wordt, is die, waarbij de electrische toepassing aan de binnenzijde van den mond geschiedt, eene methode waardoor eenige weefsels van den mond vernield worden en waarbij ook geen mogelijkheid bestaat, dat zelfs het kleinste litteeken achterblijft; alleen is het, zoolang de wond niet genezen is, voor de patiënt zelf wat ongemakkelijk.
Op den dag van mijn bezoek aan de fabriek liet een in de Amerikaansche sportwereld welbekende figuur, Jockey Lindstrom, zich een verhevenheid van den neus wegnemen. De operatie slaagde zoo goed, dat hij na afloop ervan er niet het minste tegen had om zijn portret te laten maken en de wereld in te zenden, hem voorstellende vóór en na de kunstbewerking.
Toen Lindstrom in den operatiestoel had plaats genomen en onder den invloed van een verdoovend middel gebracht was, maakte de dokter een verticale insnijding van tusschen de oogen tot aan het puntje van den neus en vouwde het versche vleesch aan beide zijden terug. Een stalen schaafje, in beweging gebracht door een kleinen electrischen motor, die zich in de aangrenzende kamer bevond, werd tegen het been geplaatst en in minder dan geen tijd was het een rechte lijn geworden. Een klein deel van het vleesch en de huid werd toen weggesneden, de kanten aan elkaar genaaid en... het werk was afgeloopen; alleen moest het litteeken na verloop van een paar weken nog door electriciteit verwijderd worden.
Op diezelfde wijze waren eenigen tijd geleden de al te ver vooruitstekende wangbeenderen van een Indiaanschen advocaat behandeld.
Vervolgens was ik getuige van een tegenovergestelde neusoperatie, namelijk het verhoogen van een neusbeen, dat te veel was ingezonken. Dit geval was moeilijker en veel gecompliceerder. De patiënt was eene vrouw, en nadat zij onder den
de bewerking van een neus.
voor de behandeling. - na de behandeling.
invloed van chloroform gebracht was, werd haar neus op dezelfde wijze geopend als dat ik het den dokter bij Lindstrom had zien doen. In plaats evenwel van, zooals hij bij laatstgenoemde gedaan had, een deel van het been weg te zagen, maakte hij het alleen wat ruw, en plaatste daarop een stuk been uit het lichaam van een konijn, dat opzettelijk voor dit doel een paar uur geleden geslacht was. De neus van de patiënt was vooraf zorgvuldig uitgemeten, zoodat, toen zij dien middag voor de eigenlijke operatie kwam, het konijnenbeen den verlangden vorm en insnijdingen reeds had.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
