De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 2

Uren aan zee.
Novelle van Ellen Forest.

I.

Eén groote gouden glorie, de zon, boven. Ver in het verschiet, naar alle kanten, één vlekkeloos helblauw.

Achter, de klippen - en vóór, de zee, blauw als de hemelen boven - rimpelend, dartel plagend het zand, en spelend om de kleine, mollige voetjes van eenige kinderen, wier lach helder klinkt, telkens als het blinkend wit schuim hen tot aan de enkeltjes komt, of steentjes werpt tegen hun bloote voetjes.

Geen geluid, behalve dien lach, heel hoog, heel zuiver.

Dan, eensklaps, klapwieken, langzaam en dof, en in het zuiver ether, het blauwe boven, de zee onder, een meeuw, sierlijk en blank, soms hoog in de warmte-zware lucht, dan langzaam dalend, scheerend het water, even de vleugels vochtig makend, en dan - weg, ver weg, totdat zij een witte stip wordt in het azuur, ver, heel ver - eindelijk onzichtbaar.

Dan weer de lach der kinderen, want een krabbetje, arme onvoorzichtige, heeft zich gewaagd op het brandend wit zand.

‘Ik heb het! Ik heb het!’

Hooren zij niet dat de golfjes smeeken: ‘Geef terug, geef terug, hij was ons vriendje!’

Zij zijn onwetend wreed.

In de verte een zeil, wit als sneeuw. Niets dan een zeil.

Dichterbij een roeiboot, als een zwaan, statig glijdend over het blauw. Lachen en zingen, heel fijn en zacht.

Een idylle, die zomermiddag. Weg, mensch die geniet!

Weg nu! Straks wordt het banaal, en dat zou bederven dat heerlijk oogenblik.

De kinderen worden weggeroepen door een kijvende dienstbode.

De roeiboot komt aan wal, en die zooeven zongen als nimfen zullen straks blijken gewone menschen te zijn.

Weg! Weg! eer de illusie verwoest wordt.

II.

In het Westen, ver achter de klippen, de poorten des hemels open.

Purper en goud, vuur.

Bladeren der boomen gekleurd met een rijken gloed van warmte, vreemd, rood noch goud, spookachtig.

Eén nachtegaal, later dan de anderen, zingt. Eerst, half angstig, dan vrijer, hoog en zuiver, met wondere trillers. Dan vol en laag, een kreet van liefde, en een kreet van smart. En tusschen die twee niets dan een triller. De overgang is niet groot.

Het goud en purper, ver in het Westen, is niet meer.

Donker violet nu, met nauwe onderlagen, even nog een vuurrand langs het donkerpaars.

In het oosten de zee, donker, straks zwart. De witte golfkoppen brekend op het strand, dat koud is en grauwig.

De nachtegaal zingt niet meer.

Volkomen stilte. Hoorbare stilte, en plechtig alles; alleen nu en dan de bladeren, die zacht fluisteren met den wind. Over liefde en smart? Dat zong de vogel.

Dan nog grauwer de lucht, en ver, in zee, een licht, rood, helrood - de vuurtoren.

Ook de bladeren zwijgen.

Maar de golfjes komen nog steeds en zingen hun lied van vrede en rust, van rust en vrede. Zij spelen met het zand, en plagen de krabbetjes, die ze mede terugvoeren, telkens als ze dachten, eindelijk op het droge te zijn.

De golfjes zijn wreed als de kinderen, zelfs in hun spel.

Welke vrede, welke rust!

Niets, niets dan het lied der golven.

[p. 208]

Een vleermuis, zwart, groote kringen makend in het grauw van den avond.

Somber die vleermuis!

Dan, een schrille kreet in de vredige stilte, een late sperwer, hongerig, teleurgesteld, en ook dat gaat voorbij, de echo sterft weg, en niets blijft dan het grijs-grauw van den avond in de zee, de zingende golfjes... en, ver, heel ver, de vuurtoren.

III.

Grijs met zware wolken, wit en zwart, snel drijvend naar Oost, naar West.

De zee donkerblauw, met breede, zwarte strepen, schaduw der wolken, die komen en gaan.

Bladstil.

Een angstige stilte, en zwaar de hitte, drukkend, verstikkend.

Eén breede, gouden zonnestraal, vol dansende zonnestofjes, die glimlacht door de wolken. Een lichtstreep op het water, en de golfjes zilver en goud, en glinsterend, pronkend met flonkerende juweelen,

regeeringsgebouw te pretoria.

als een schoone coquette.

De zonnestraal speelt, en de zee coquetteert.

Soms lacht ze, vroolijk, en blinkt en glinstert; dan pruilt ze, en ziet somber en droef.

Eensklaps weer alles grijs, loodgrijs, en heel ver vurige donderkoppen.

Dan, rommelend, dof, lang aanhoudend de donder.

Alleen de donder, en, daartusschen, angstig, hel, de bliksem.

Het water donkergrijs, de lucht zwart, gesneden telkens door het hemelvuur, dat vliegt in zig-zaglijnen van Oost naar West, van Noord naar Zuid.

Zware regens, kletterend, eentonig tusschen het rommelen van den donder en den flikkerenden bliksem.

Maar niet lang.

De regen vermindert. De wolken jagen voort, voort, altijd voort.

Blauw in het Oosten, en even, heel even een zonnestraal....

Een breede regenboog, gerezen uit de zee, over de golven, in rijke kleuren, vol tintelenden gloed.

Een mooi mysterie, ultra violet tot flets geel.

Gods belofte in de wolken.

Sterker de kleuren, vreemd de reflectie.

De toppen der klippen in toovergloed, en het groen, en de zee, en de boomen.

De regen houdt op, een frissche bries, een kus van Gods adem, koel tegen het voorhoofd.

In het Zuiden, witte wolken als sneeuwkoppen van blauwe luchtbergen.

De tinten verzwakken, langzaam, langzaam, een schaduw nog, dan verdwenen.

En de zon schijnt weer, de zee lacht weer en tooit zich met flonkerend goud, en hoog op de klippen, de jubeltoon van een vogel, heel dankbaar.

IV.

De lucht niets dan zwart, akelig, angstig, kil.

De zee, donker, donkerbruin, met groote wit gerande golven, hoog, huizen hoog, bulderend, donderend.

En de wind loeiend door de naakte boomen, als een losgebroken waanzinnige, akelig huilend, als een gewond dier in den nacht.

En de kale boomen huiverend, krakend, zwiepend hun eng zwarte takken, als groote drakenarmen, klaar tot wurgen, rekkend zich, en als trachtend te grijpen.

Kraaien, rauw krassend, en meeuwen laag op het donkere water, schril scheeuwend, vol angst.

Weer, ver, op de eenzame zandbank, het roode licht. De vuurtoren, het baken in zee.

Meer lichten, verderop en dichterbij, rood en groen, en geel, als doffe sterren op het sombere zwart.

Maar de lichten gaan, alleen de vuurtoren blijft.

En de golven rijzen, hooger, hooger, en de nacht is woest.

Een lang, glinsterend licht, als een meteoor, achter zich latend een schijn, een noodsein. Het komt uit op de golven.

Ginds, veraf, noodkreten boven het gebulder der elementen.

Geen maan, geen sterren, niets, niets dan de vuurtoren, en het krassen der meeuwen, en verder... die noodkreten.

Is dat Gods stem, is dat oproer der elementen? Is dit zijn toorn?

Wie weet het?

Een zwart voorwerp.... Groote God! Barmhartig Vader! De zee spoelt het nader, nader, nader.

Een lijk!

De zee, een coquette eenige maanden geleden, is een furie nu.

Ook zij is wreed, als de kinderen en de golfjes.