De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 2

Bij de familie Protest.
Door M. de Vries.

Het laat zich niet kwaad aanzien in de huiskamer van de familie Protest; de lamp brandt helder, de temperatuur is aangenaam, het theewater zingt gezellig.

Er zijn vier leden van het gezin aanwezig.

De heer des huizes, een goede vijftiger, met pijp en courant, dampt al lezende er lustig op los.

Mevrouw Protest, geboren Evenzoo, die achter het theeblad troont, is tenger van persoon, slechts half zoo breed als haar echtgenoot; ook is ze nog eenige jaren jonger. Op haar bleek gelaat vertoonen zich echter reeds veel scherper lijnen dan dat bij hem het geval is.

Dat komt, zooals ze juist bezig is om aan haar twee oudste dochters te verklaren, omdat ze te jong getrouwd is. ‘Ternauwernood achttien jaar, het is er nog geen leeftijd voor,’ zegt ze. ‘Papa was er dan ook sterk tegen en trok er eerst geducht tegen te velde, maar mama zeide: ‘Allemaal gekheid! wat doen nu zoo'n paar jaren er toe? De dokter?... Och wat! die heeft zelf al zijn dochters nog, begrijp je nu niet, dat het voor hem een hard gelag is, dat ons kind al gaat trouwen?’

‘Nu! ik was het in dat alles volkomen met haar eens, dat behoeft geen betoog,’ vervolgt mevrouw, ‘zoo'n wicht van achttien jaar is niet wijzer.’

Haar dochter Anna, die pas dien leeftijd heeft bereikt, steekt haar niet onaardig gevormd neusje omhoog en snuift onheilspellend.

‘Toch had Papa aan zijn streng moeten vasthouden,’ zoo laat mevrouw zich verder hooren; ‘in andere gevallen wist hij er zijn zin wel door te drijven en nu ben ik het slachtoffer geworden van zijn ongewone en tevens zeer verkeerde toegevendheid.’

‘Nonsens,’ bromt mijnheer Protest, terwijl hij zijn courant voor een oogenblik laat zakken; ‘bij nadere beschouwing had het wat mij betreft ook wat later kunnen zijn, maar als jij van nature maar een sterker gestel hadt gehad, zouden die paar jaren te jong het je niet gedaan hebben.’

Mevrouw knikt gestreeld en verklaart zuchtend, dat ze tot haar leedwezen moet erkennen altijd zwak te zijn geweest.

‘Zwak! nu ja, wie is er tegenwoordig sterk? Iedereen voelt wel eens wat,’ zegt mijnheer, ‘maar als je dat steeds in het breede wilt uitmeten, wel! dan feliciteer ik de huisgenooten! Overigens moet ik je zeggen, dat er naar mijn idee bij jou altijd veel verbeelding in het spel is geweest. Als je mijn raad wilde volgen en je dacht minder aan jezelf, dan zou je van die zoogenaamde zwakte weinig bemerken. Het zijn niet altijd de bleeke lui, die er het slechtste aan toe zijn!’ Door zijn courant weer op te nemen, toont mijnheer Protest, dat hij de discussie als geëindigd beschouwt.

Mevrouw schijnt er echter anders over te denken. ‘De bleeke lui er niet altijd het slechtste aan toe,’ begint ze, maar...

‘Mama, brandt het lichtje onder den theepot wel erg helder?’ vraagt op dat oogenblik haar dochter Jeanne, die enkele jaren ouder is dan Anna.

‘Kind! wat val je me toch altijd in de rede,’ zegt mevrouw en ze buigt het hoofd om zich van den stand van het bewuste lichtje te overtuigen.

‘Ik vind de thee zoo koud en er is niets onaangenamer dan koude thee,’ klinkt de strijdvaardige toelichting. De twee jonge dames wisselen een blik van verstandhouding, terwijl Anna haar zuster daarbij bijna onmerkbaar toeknikt.

‘Nu! laat ik je dan geruststellen,’ zegt mevrouw ongedacht zachtzinnig, ‘het lichtje is van avond zoo helder als het anders haast nooit is.’

‘Zoo helder als het anders haast nooit is en u zegt altijd, dat die nieuwe lichtjes zoo uitstekend branden,’ zegt Anna op verwonderden toon.

‘Och ja!’ luidt het antwoord, ‘ik vond ze eerst werkelijk nogal heel goed, maar zooveel drukte als die mevrouw Steenmans van de week er over maakte, toen we bij mevrouw Liera waren, het was bespottelijk om te hooren! Ik heb haar dan ook eens goed op haar plaats gezet. Geven ze geen lucht, mevrouw, zeide ik, ik gebruik haast geen keer zoo'n lichtje of ik ruik het terdege. Maar wat denk je, dat ze toen zeide? Dat dat niet anders kon zijn dan van den lucifer, waarmede ik het had aangestoken.’

‘Daar kon mevrouw wel eens gelijk in hebben,’ zegt Jeanne, ‘want van die lichtjes zelf heb ik ook nooit een onaangename lucht bespeurd.’

‘Maar jij beweert ook om een haverklap, dat je verkouden bent in het hoofd,’ zegt Anna lachende; ‘wie weet dus hoe het over het algemeen met zulk een geteisterd reukorgaan gesteld is!’

Anna's aardigheid vindt bijval bij haar moeder. Jeanne's gelaat is met een donkere wolk overtogen.

[p. 192]

‘Je schijnt ten opzichte van die theelichtjes verwonderlijk veranderd te zijn, Anna,’ zegt ze na een oogenblik op gedempten toon; ‘anders als mama ze prees, hadt jij er allerlei aanmerkingen op. Die dingen deugden niet en het zingen van het theewater mocht je ook al niet behagen. In plaats van een gewonen theeketel moest het dus een bouilloir zijn, natuurlijk met een cosy in het gevolg om den theepot warm te houden, en zie! daar is nu die voorliefde voor bouilloir en cosy opeens verdwenen en luidt het: “Hoera! voor de theelichtjes!”’

‘Hoera! voor de theelichtjes?’.... verbazing en verontwaardiging strijden bij Anna zoozeer om den voorrang, dat ze bijna niet uit haar woorden kan komen.

‘Kinderen, babbelt nu toch asjeblieft niet langer over zoo'n kleinigheid,’ verzoekt mevrouw op dat oogenblik, ‘het is wezenlijk de moeite niet waard, om er zooveel beweging over te maken.’

Jeanne wil blijkbaar nog iets zeggen, maar het zal een geheim blijven wat dat is, want:

‘Als jullie een oogenblik den mond kunt houden, zal ik je eens wat voorlezen,’ klinkt het en mijnheer Protest, die reeds even met ongeduld heeft gewacht, richt het oog op dat gedeelte van de courant, waarbij hij voor alle zekerheid den vinger heeft gehouden.

Het gelaat van de dames getuigt bij

dr. w.j. leijds.

alle drie al zeer weinig van welwillende belangstelling.

Mijnheer begint te lezen:.... ‘Verder berichten wij met leedwezen, dat de heer Van Heegvliet, sedert veertien jaren lid van den raad dezer gemeente, in bovengenoemde vergadering bekend heeft gemaakt, dat hij om gezondheidsredenen zich genoodzaakt ziet met 1 Mei zijn mandaat neder te leggen. En dan lieve menschen,’ vervolgt mijnheer Protest spottend, ‘komt er een relaas om van te duizelen. Het is een aaneenschakeling van groote woorden en uitdrukkingen als: “deze eminente man,.... een ontzaglijk verlies,.... de ledig komende plaats moeilijk te vervullen,” - plezierig voor zijn opvolger!’ merkt mijnheer lachende aan, - ‘het groote leedwezen zijner medeleden en zoo nog veel meer! Een ontzaglijk verlies? Ik noem het een groote zuivering! Jongen! als die Vlierenberg en Piet Koerman ook hun ontslag eens namen, wat zou dat daar een verfrissching geven! Onverdraaglijke kerels! Ze waren altijd met hun allen tegen mij in, en als ze me dan niet tot zwijgen konden brengen, betichtten ze me van oppositie. Waarachtig! al was ik herkozen geworden, ik had het in geen geval aangenomen,’ besluit mijnheer Protest met verheffing van stem.

‘Ja, dat hebt u na de verkiezing al dadelijk gezegd, papa,’ doet Jeanne zich hooren, ‘en daarom is het me altijd een raadsel geweest, waarom u niet liever vooraf hebt laten weten, dat u niet meer in aanmerking wenschte te komen. Ik voor mij zou dat eervoller gevonden hebben, dan zooals het nú is gegaan.’

Met een vernietigenden blik kijkt haar vader haar aan en met een majestueus gebaar op het handwerkje wijzende waaraan ze bezig is, zegt hij: ‘Jij zoudt gevonden hebben!... Waar kan jij anders van weten, dan van zulke nietigheden? Een oordeel vellen over zaken, die je bevatting ver te boven gaan, wel zeker! We zullen het vrouwenkiesrecht er door halen en dan mettertijd jullie zitting geven in den raad. Groote goedheid! dat zou me een boeltje worden.’

‘Misschien werden we er dan ook wel uitgegooid,’ mompelt de beleedigde Jeanne.

Gelukkig gaat dat voor haar vader verloren; er is iets of beter gezegd iemand anders genaderd, die zijn aandacht in beslag neemt. Hoewel verdoft door den afstand, alsmede door de gesloten deuren, is het toch reeds lang tot de familie doorgedrongen, het hooge kinderstemmetje, en gehoord werden ze door allen, de uitgelaten lachjes en gilletjes, waaruit met zekerheid viel op te maken, dat kleine Lien, het jongste dochtertje, zich in de keuken kostelijk amuseerde. Maar bij gemis aan afwisseling kan zelfs het grootste genot gaan vervelen en zoo heeft Lientje nog met een laatste lachje, alsmede een bijzonder schel gilletje de keuken verlaten; daarna is ze de gang doorgestormd en heeft ze door een paar harde stompen tegen de deur van de huiskamer te kennen gegeven, dat ze aldaar toegang verlangt. Haar wijze van aankondigen levert bij deze gelegenheid het twijfelachtige voordeel op, dat niemand de deur voor haar behoeft te openen, aangezien die bij den tweeden stoot met kracht openvliegt. Lientje valt naar binnen.

‘Kind! je zult me nog een doodschrik op het lijf jagen!’ zegt mevrouw, terwijl ze opstaat om haar dochtertje te hulp te komen en de deur weder te sluiten; ‘is dat toch onbesuisd te werk gaan! En die zusters van je zouden het kalm aanzien, al viel je jezelf een ongeluk! Geen van de twee verroert zich om je te helpen!’

‘Lien valt zich zoo gauw geen ongeluk, mama, en we behoeven toch niet allen tegelijk overeind te vliegen voor dat kind? U waart er al dadelijk bij,’ zegt Jeanne.

‘Hè! hoe vervelend,’ pruttelt Anna. ‘Ik was juist aan het steken tellen en nu kan ik weer opnieuw beginnen!’

‘O, ma!’ zegt de nog hijgende kleine, een aardig ding, blijkbaar in het minst niet ontsteld door haar buiteling, ‘ik heb zoo'n pret gehad! Wat heb ik die Betje geplaagd! Och! och! ze werd woedend!’

(Slot volgt.)