De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 2

Kismet.
Oorspronkelijke Novelle door Nina.

I.

Werd er gefluisterd onder dien grooten boom? Of hoorde men enkel de ritselende bladeren, die elkander in de avondschemering sprookjes vertelden en idealen voorspiegelden van den tijd, als zij niet meer aan den ouden boom zouden hangen, om enkel nu en dan door eene kleine koelte even heen en weder bewogen te worden, maar met den flinken najaarswind vrijgeschud, onbelemmerd tusschen andere afgevallen bladeren zouden voorthuppelen, dartel voortgejaagd, lustig zwierend door de lucht, her- en derwaarts dwarrelend om eindelijk samen - te verrotten? Maar dat leelijke woord spraken zij niet uit.

Werd er gefluisterd onder dien grooten boom? Of hoorde men enkel het geklapwiek van vogelvlerkjes en uitgestrek van kleine vogelnekjes, om even over den rand van het nestje heen te turen in het verlangen om er uit te kunnen vliegen, en in de wijde wereld rond te kunnen fladderen om - dan door eene of andere wreede menschenhand te worden doodgemarteld? Maar daaraan dachten zij niet.

Er werd gefluisterd onder het geurig groen. Dat overoude liedje, dat altijd weer nieuw klinkt, werd gezongen door één en aangehoord door eene andere als was het nooit te voren zóó gevoeld en zóó vertolkt.

De jonge man had nooit te voren gevoeld hoe machtig de liefde is waardoor eene reine, edele vrouw kan boeien; en zij had nooit gedacht dat zij, in haar zwervend, eenzaam leven, iemand ontmoeten zou, die om hare liefde smeeken zou alsof het eene groote weldaad ware, die haar werd afgevraagd.

't Was of op eens een hemel voor haar openging! of de moeder die zij nooit gekend, de vader dien zij nooit gezien had, haar nu in de armen voerden van een groot geluk. Had zij geweten dat zij daarvoor gewerkt en gestreden had, hare taak zou haar lichter zijn gevallen; maar tot nu toe had zij werktuiglijk haren plicht gedaan, dankbaar van enkele zonnestralen genoten welke een paar vriendelijke woorden soms op haar pad wierpen, zonder zich ooit iets beters of gelukkigers voor te spiegelen. Want zij was gouvernante en had nooit, zelfs niet als kind, het geluk van een eigen thuis gekend. Al de vriendschap die haar geschonken werd, verdiende zij omdat zij door hare lieve natuur ieder, met wie zij in aanraking kwam, voor zich innam, maar niet omdat een heiliger band die zorgen tot een zegen maakte.

In hare vroegste herinneringen bewoog zij zich in het gezelschap van twee oude dames, waarvan de eene haar pleegkind met stipte nauwgezetheid op het rechte pad hield en de andere uit overgroote goedheid haar troetelkind bedierf; beiden steeds in tegenovergestelde richting haren invloed uitoefenend, zonder met moederlijk instinct die koesterende warmte te kunnen geven, die jonge schepseltjes doet ontbotten als een bloemknop in den zonneschijn.

Haar hartje was als eene bloem in het venster eener arme; gesjouwd en verplaatst om hier of daar een lichtstraal op te vangen; van wormpjes gezuiverd doch met ijskoud pompwater begoten; en de stengel groeide ijl op, licht zoekend, naar boven, tot er niettegenstaande al die zorg slechts een verarmde knop aan bloeide, die zich langzaam ontsloot tot eene kleine bloem.

Nu zou dat bloempje in een heerlijken lusthof worden overgeplant; in den vollen grond warme zonneschijn en malsche regendruppelen genieten; bewonderd en gekoesterd worden, ja, eindelijk voelen dat het goed is om te leven.

Zij hadden elkander reeds vaak ontmoet en gesproken, maar het meisje had nooit gemerkt dat zij dadelijk zijne gedachten en later zijn hart in beslag genomen had. Zij had

[p. 144]

er zich nooit rekenschap van gegeven waarom zij het prettig vond als hij kwam; waarom zij iets warms op haar wangen voelde als hij met haar sprak of waarom zij meer aan hem dacht dan aan andere jongelui die zij nu en dan zag.

Zij was slechts figurante op 't wereldtooneel en zou nooit een hoofdrol behoeven te vervullen. Al dat harde studeeren en poseeren om effect te maken in des levens drama was voor haar niet noodig. Maar zij wist wèl dat zij liever hare rol, hoe klein ook, met hem samen zou spelen dan met één van de andere acteurs.

Langzamerhand was zij wijzer geworden. Er was iets in haar binnenste ontwaakt, dat tot nog toe gesluimerd had, en met dat innige bewustzijn kwam tevens de strijd tusschen gevoel en verstand, en trachtte zij haar geheim te verbergen alsof het iets kwaads ware.

Hij was de eerste die de verandering bespeurde waarop hij gehoopt had, en nu, den avond voor zijn vertrek, nu durfde hij spreken. Hij wachtte het oogenblik af waarop hij rustig en met volle teugen van die eerste liefdewoorden en liefdekussen kon genieten, in de

mevrouw pauwels - van biene.

stille avondschemering, waarin hij haar eindelijk alleen vond.

Hij had er den geheelen dag over gedacht, wat hij zeggen zou en hoe hij haar ontmoeten zou, doch toen hij in het zoele lommer haren rustigen, zielvollen blik ontmoette, las hij daarin het vragende, dat haar de laatste dagen vervulde alsof zij zich verraden had; denzelfden blik waarmede wij iemand zouden aanzien die ons betrapte op het bewonderen en hanteeren van een kostbaar juweel, dat wij haastig uit de handen werpen uit vrees dat de intredende denken zou dat wij het ons wilden toeëigenen, en dan te hooren dat het kleinood voor ons bestemd is! O! dat het overgroot geluk van die eerste liefde niet kan voortduren doch altijd eindigen moet in verzadigden hartstocht.

't Was doodstil; alles rondom hen zweeg vol eerbied om naar die heiligende liefdetaal te luisteren; geen belofte, geen vragen; 't was slechts één uur van overgroote zaligheid, dat het donker werd en dat anderen hun geheim nog niet ontdekken mochten.

Toen het meisje later alleen op hare kamer kwam, slaakte zij een zucht van onuitsprekelijke dankbaarheid; met de handen gevouwen en de oogen naar de wolken gericht, bleef zij voor het open venster staan, hare gelukkige stemming inademend met volle teugen in een droom van zoete weelde.

Omhoog blonken de flikkerende sterren, doch als zij even omhoogblikte was het of zij in een akeligen, zwarten afgrond zag. Zij dacht niet aan slapen; zij ontstak geen licht, want hare glinsterende oogen zagen het groote licht aan den hemel ontstoken en in een oogenblik van extase knielde zij voor dat licht als voor haren afgod neder, en, met de handen op het vensterkozijn gevouwen, verloor zij zich in liefelijke gedachten.

Onder het venster kraakten lichte stappen op het zand.

Bij het ruischen van een zijden kleed, hoorde zij twee vrouwenstemmen:

‘Ik ga naar binnen,’ sprak de eene, ‘'t is reeds laat en ik moet morgen vroeg op om Eric nog voor zijn vertrek te zien.’

‘Vertrekt hij toch?’ vroeg de andere; ‘ik dacht...’

‘Zeker, 't was reeds lang zijn plan; waarom zou hij niet?’

‘Ik begon juist vandaag te denken of iemand hier misschien hem boeide; hebt gij 't niet opgemerkt? 't Zou vreeselijk zijn; 't is maar goed dat hij vertrekt.’

‘Ik begrijp je niet,’ vervolgde Eric's moeder. ‘Wat zou vreeselijk zijn? Wie zou hem boeien?’

‘Vergeef me; doch ik meende voor het eerst vandaag iets te ontwaren in de manier waarop hij Muriel aanziet en met haar spreekt, dat mij vroeger nooit getroffen heeft; en schoon ik van den kant van 't jonge meisje niets bemerk dat mij kon doen denken dat zij elkaêr begrepen, vond ik 't toch beter er je opmerkzaam op te maken, opdat gij 't nog intijds zoudt kunnen tegengaan.’

‘Maar, als het zoo ware, waarom zou ik het dan tegengaan? Er is toch niets op het meisje aan te merken? Zij is allerliefst en verstandig, en schoon ik wel eene betere partij voor mijn jongen zou wenschen, toch, als 't hem gelukkig maakt...’

‘O, maar Stanie, ge weet toch dat dit nooit zou kunnen, 't zou onmogelijk zijn.... Weet ge dan niet? Ik dacht dat iedereen hare geschiedenis kende. Hebt gij nooit geweten wie zij is?’

‘Neen!’

(Wordt vervolgd.)