De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 2

Op het strand van Le Portel
Oorspronkelijke Novelle door Nina.
(Vervolg en slot van blz. 56.)

De gevels der huizen waren achter draperiën van H. Maagdelijk blauw en wit verscholen; langs de nieuwsgierigen die rij aan rij op het voetpad geschaard stonden, kronkelde zich langzaam de fantastische menschenketen, in gemengd godsdienstige stemming. Tusschen de bewoners der verschillende visschersdorpen, die zich elk door hunne eigenaardige kleederdracht onderscheidden, droegen meisjes in het wit de sieraden der kerk en ‘Notre Dame de Boulogne’ nu en dan guitig omziende naar de flinke matrozen die de banieren omhoog hielden.

Waar elders bij wedrennen en regatta's de elegantjes hare toiletjes ten toon spreiden, daar pronken de visschersmeisjes van Vimereux en Le Portel met haar roode rokken en gouden sieraden bij de herhaalde processiën, welke de eenige afleiding zijn in haar eentoonig bestaan.

Inplaats dat dit bonte gewemel haar vroolijk stemde, ergerde het haar dat Pierre en al die flinke mannen met devote gezichten aan die vertooning deelnamen. Zij zette zelve ook wel zoo'n vroom gezichtje als zij op het tooneel zulke rollen moest vervullen, maar dan wist iedereen dat het comediespel was. Zou Pierre dan werkelijk zoo onnoozel zijn dat hij aan die wonderen geloofde en meende dat God gediend werd door 't offeren van geld en ten toon spreiden van kerksieraden. Bestond daarin het vroom-zijn dat hare moeder haar geleerd had? Alles ontstemde haar in den laatsten tijd. De tranen kwamen haar in de oogen. Zij keerde zich af van die menigte en liep zoo snel zij kon naar Portel terug en toen door het dorp naar 't stille strand.

De zee had zich tot ver voorbij het fort teruggetrokken, zoodat nu al de grillige rotsachtige steenvormingen boven het zand zichtbaar waren, en men, van de eene op de andere stappend, de steenmassa bereiken kon, die meestal uittartend te midden van de schuimende golven stond. Die eenzame ruïne, die hare verbeelding prikkelde als het tooverpaleis in een sprookje, lokte haar aan.

Vlug stappend, zooals zij vaak bij 't garnalen visschen, met haar schepnet gewapend, de visschersmeisjes had zien doen, wendde zij haar luchtigen tred van de eene rots op de andere; of tusschen de gleuven door over het natte zand, en kwam behouden aan hare bestemming.

Toen sloop zij over de afgebrokkelde steenen naar den achterkant van het fort, en dáár, waar niemand haar van het strand bespieden kon, zette zij zich tegen den muur geleund neder om eenige oogenblikken van de eenzaamheid te genieten.

't Was grootsche eenzaamheid! Met haren rug naar 't land gekeerd, zag zij niets dan de eindelooze vlakte! hoorde zij niets dan golfgeklots om zich heen, en van verre het ruischen van de zee, dat bij 't eentonig deinen 't vermoeide meisje in slaap wiegde. De avond viel. Het laatste goud van de ondergaande zon, was in het zilte water weggezonken; de schemering spreidde eenen dunnen sluier over al wat zij omvatten kon.

Als door deze lichte aanraking gewekt, schrikte Gabriëlle plotseling op en staarde verbaasd om zich heen.

Rondom de rots, waarop zij had gezeten, stond alles blank; er was geen droog plekje meer waarop zij hare voeten zetten kon; zij zag slechts wit schuimende koppen die haar tergend naderden.. Zij rilde van angst! Zich vastklemmend aan den harden steenen muur, kroop zij voorbij den hoek van het fort, en bemerkte dat hooge golven tusschen haar en het strand spoelden, en van de rotspunten hier en daar nog slechts enkelen, hooger dan de anderen, werden aangeduid door het schuim dat er spattend tegen aan klotste. Wanhopig wrong zij de handen en gilde zoo hard zij kon ‘Pierre!’ maar Pierre hoorde haar niet. Geen gevleugelde liefde kwam Andromeda verlossen. Eindelijk besloot zij er doorheen te worstelen: Zij kon daar toch den geheelen nacht alleen niet blijven; 't werd al donker en niemand bekommerde zich om haar. Zij zag hier en daar nog een zwarte stip boven water die zij bereiken kon, zoodat zij op eens al hare krachten inspande en den eersten sprong waagde, vlug ijlend over de naaste glibberige rotsen en dan weer in 't water dat hoog om haar heen plaste.

Eindelijk, toen het jonge verlaten schepseltje weder een stevig punt had bereikt, en van daar op een nabijzijnde steenmassa wilde overspringen, gleed haar voetje over het gladde zeewier, dat in lange ranken er omheen dreef, en viel zij met haar teere hoofdje voorover op de scherpe steenen, die onder het water, als snijdende wapenen verborgen lagen. Zij uitte een schrillen kreet.

Het bloed sijpelde uit den gewonden slaap en teekende roodachtige aren op het grauwe water. Met het bloed vlood langzaam het leven weg zonder dat één hand naar haar werd uitgestoken. Bleek en koud lag zij op het eenzame strand.

Donkere wolken versnelden het avondduister en heel de omgeving verloor in éénzelfde wasige tint hare duidelijke lijnen.

In ongedurige ongerustheid over Gabriëlle's afwezigheid her- en derwaarts slenterend, verstoord om de onverschilligheid van moeder en zuster over hare late tehuiskomst, was Pierre zeewaarts geloopen en stond blootshoofds, met de armen over elkaar geslagen tegen de pas gedoopte schuit geleund, turend of hij ergens iets kon ontwaren.

[p. 64]

Hij liep eindelijk over de rotsen, welke rondom het fort boven water staken; kroop door de nauwe bogen van de waterkeering, angstig zoekend naar het eenige kostbare dat hij ooit in zijn leven had bezeten en dat hij nu op eens verloren had. Hij kon niet huiswaarts keeren zonder dat te hebben teruggevonden: hij had een voorgevoel dat het ergens dáár moest zijn.

De vloed stuwde de golven schuimend tegen de rotsen en liet van het strand niets meer begaanbaar dan de ruwe glibberige steenen, waarover Pierre wankelend van den eenen op den anderen stapte, instinktmatig voortgedreven naar de plek waar de gewonden zangvogel stom, koud en roerloos aan zijne voeten lag.

Hij wist, al was het duister om hem heen, al was de natte gedaante onkenbaar, hij wist dat het Gabriëlle was. Hij nam haar in zijn armen, legde het hoofdje liefkozend tegen zijn schouder aan en torste haar langs den moeielijken weg, altijd in den waan dat zij nog leefde en dat hij zorgde voor het schoone kind dat hij beschermend tegen zich aandrukte, verlangend om haar thuis te koesteren en te verwarmen. Maar de afstand was groot. Zij was zoo zwaar, zoo loodzwaar, en geen enkele beweging, geen enkel geluid gaf hem moed, tot hij eindelijk met moeite de visschersboot bereikte en met eene laatste poging

aankomst te johannesburg van een reiswagen,

zijne armen steunend op de plecht, met zijnen dooden last aan boord kon komen om, naast het lijk, bewusteloos op den bodem neer te zinken. Toen, door een rooskleurigen gloed omgeven, de schitterende morgenzon als uit de rippelende golven oprees en de dauwdruppels droogde, welke als dikke tranen waren neergevallen, opende Pierre de oogen en bewoog de armen die nog altijd Gabriëlle's koud lichaam omvat hielden.

Eenige mannen stonden om hem heen, trouwe visschersgezellen, die bij het eerste morgenschemeren opweg waren gegaan om de angstige moeder, in het zoeken naar de twee vermisten bij te staan. Het duurde lang eer Pierre ten volle tot bewustzijn was gekomen, waarom en hoe hij, torsend met zijn zwaren last, dien nacht de pink bereikt had.

Nu bleef hem niets meer over dan één harer wenschen te vervullen, en het verlangen, om door dat ééne zijne toewijding te toonen, staalde zijne zenuwen en gaf hem kracht Hij liet de ‘Gabriëlle’ weer met het zeildoek van der vorigen Zondag omspannen en door den strandwachter bewaken. Toen begaf hij zich naar de overheid van de gemeente, om toestemming tot eene buitengewone begrafenis te bekomen. Hij bekommerde zich niet om de smalende opmerkingen van enkelen zijner makkers; hij wilde aan haren wensch voldoen, alsof hij door eene gelofte gebonden was.

Grauwe nevel omfloerste den volgenden morgen het strand van Le Portel, en droef, eentonig klotsten en rolden de golven nader naar het kleine vaartuig dat zeewaarts gestuurd en getrokken werd door sombere mannen. Wat vreugde hadden zij zich voorgesteld van dien eersten zeetocht, en plagend hadden Marie's vriendinnen Pierre beloofd dat zij allen zouden helpen om de boot in zee te sleepen.

En thans? Die bontgekleurde bloemen en frissche kransen bedekten eene doode en zij bleven huiverend op eene afstand staan, nieuwsgierig doch niet mêe-lijdend.

De trouwe, jonge visscher was op zijne post met een paar kloeke gezellen. Het gold hier één hunner makkers en zij gevoelden dat er iets was waardoor dit vreemde schepseltje aanspraak op deze plechtige vereering had gekregen, en dat Pierre's diep gevoeld verdriet deze zending wettigde.

Zwijgend staken zij van wal. Regelmatig klonken de riemslagen in de ochtendstilte; sprakeloos stonden allen op het strand, starend naar de zwarte hulk die zich langzaam verwijderde.

Op eens, nauw hoorbaar over het ruischende water, klonk een zacht gezongen Ave Maria, en mengden zwakke vrouwenstemmen zich onwillekeurig tot een koor, als een plechtige lijkzang over de deinende golven.