De Huisvriend. Nieuwe serie. Jaargang 1

Tommy.
Novelle door Ellen Forest (Louise B.B.).

I.

Het was een mooie avond, maar koud, erg koud. Het firmament was blauwig-zwart, de sterren flonkerden vroolijk en de volle maan gaf een zilver-wit licht af. Massief klonk het geratel der cabs over het Victoria Embankement aan den kant der groote hotels, en zacht maar helder drong het geluid door tot de plaats waar de banken staan. De rivier zag blauw-groen, met lange gerimpelde strepen van zilver-wit, de weerschijn der maan, en lange, puntig uitloopende plekken rood en geel en groen der groote geïllumineerde ‘Pattisons Whisky’ en ‘Vinola Soap’ advertentiën aan de andere zijde der rivier aan den kant van Westminster.

De banken zijn bijna allen verlaten. Het is te koud voor vrijende paartjes, zelfs de armen, die er anders een rustplaats vinden, nadat Westminster Abbey, St. Pauls en andere kerken gesloten zijn, zijn nu gevlucht, het is te koud, veel te koud.

In de ‘Strand’ blaast de wind niet zoo fel, daar beschutten de hooge huizen hen, en het licht der winkels, al verwarmt het niet inderdaad, geeft toch een denkbeeld van warmte, en de arme eischt niet veel.

Het is op één der banken dicht bij de brug. Twee kleine jongens zijn het van 12 en 14. De een heeft de uniform der schoenpoetsers, de ander, de kleinste, is bijna ongekleed.

‘Tommy, ik ben blij dat je weer beter bent, jammer maar dat je nu je baantje kwijt bent! Wat hebben wij dikwijls gelachen hè, oude jongen, als zoo'n neger met zijn viool kwam! Wat doe je nu? Vondt je het niet naar in het hospitaal?’

[p. 136]

‘Naar? Neen hoor, ik wil wel altijd ziek zijn. Het is er net een paleis, alles zóó schoon, zóó schoon, zelfs de vloeren zijn schoon. En die lieve juffrouwen, die voor je zorgen, zij waschten mij, en kamden mijn haar en ééne gaf mij altijd een zoen; en Bill, toen ik wegging gaf zij mij een halve crown, kijk!’ en vol vertrouwen gaf hij het zijn vriendje in de hand, die het bekeek, draaide en nog eens draaide om het vooral goed gezien te hebben, en het dan, met straatjongens-hartelijkheid den ander een slag op den schouder gevend, weer terug gaf, met een: ‘Tommy, je bent een geluksvogel!’

De andere liet het zilverstuk gedachteloos in den zak glijden. De laatste opmerking had hij niet gehoord. Het fijne bleeke gezichtje, met de ingevallen wangen en de groote bruine oogen staarden peinzend voor zich uit, ver, heel ver staarden die oogen. Als hij den slag op den schouder voelde vervolgde hij overluid zijn gedachten.

‘Bill, en weet jij dat er een Hemel is?’

‘Een Hemel? neen, wat is dat? Tommy vertel eens?’

‘Een Hemel? Dat is waar God is, weet je, God, die de aarde gemaakt heeft in ééne week, en....’

‘In ééne week Tommy? Weet je dat zeker? Hoe is dat gegaan?’

‘Ja zie je Bill, alles weet ik niet, maar die dames hebben mij veel verteld, heel veel. God had een Zoon, die is net zoo klein geweest als jou kleine broertje, en die is groot geworden, heel groot, zoo groot als jou vader, en toen is hij gestorven omdat wij in den Hemel zouden kunnen komen.’

‘Wij? Neen Tommy, geloof dat nu nooit! Wat is er in den Hemel?’

‘O, alles wat mooi is. Engelen met witte vleugels, zóó wit als de lakens in het hospitaal, en daar zit God op een gouden troon, en alle menschen die dood gaan, zooals mijn moeder, die zoo koud was, en niet meer praten kon, gaan allemaal naar den Hemel, als zij goed geweest zijn en nooit gejokt hebben, of wat weggenomen, en dan zingen zij ook altijd en kunnen God zien.’

‘Weet je dat allemaal zeker?’

‘Ja Bill en nog veel meer. Al ben je nog zoo arm dan kan je er toch komen, en dan ben je daar net zoo rijk als de Lord-Mayor.’

‘Tommy, wat heerlijk.’

‘Ja Bill, mijn moeder is daar ook, zei die dame, en Bill, ik wilde ook zoo graag gaan.’

De kinderen staan op en wandelen naar de brug. Dáár blijft Tommy staan en over de leuning kijkend zegt hij; ‘Zie je Bill, als je daar nu invalt kom je in den Hemel uit!’

Hij buigt zich verder voorover, verder, verder en.... een gil van zijn vriendje! Voorbijgangers snellen toe.

II.

‘Tommy Bredfort, zuster, is dat niet dat zelfde jongetje dat gister uitgegaan is?’

‘Ja dokter, het arme kind, het hoofdje is vreeslijk gekneusd, hij is tegen de pijler aangekomen, de koorts schijnt te stijgen!’ en met een droeven trek om den mond maakt zij voor den dokter plaats.

‘Dokter’, zegt de zuster angstig, ‘is er nog hoop?’

‘Bijna geen, leg wat ijs op het hoofd en maak de lippen vochtig, kunnen wij hem het leven niet geven, wij kunnen mogelijk den dood verzachten.’ En de dokter gaat verder zijn ronde doen. De zuster blijft achter, zij is dezelfde, die dat kind der paria's geleerd heeft van een Hemel en een God; weinig dacht zij toen, dat niet alleen het oor het gehoord maar ook die ziel het zoo gretig aangenomen had. Groote tranen rolden over hare wangen, zij hield van den tengeren blonden knaap, met de mooie, trouwe oogen, en het groote, onuitputtelijk geduld. Zal hij die oogen niet meer openen? Zullen zij haar nooit, nooit meer aanzien?

‘Bill!’ klinkt het plotseling van uit het bedje. De kleine gestalte tracht zich op te richten, de bruine oogen zien zoekend rond.

‘Bill! dat was den weg naar den Hemel, waarom ga je ook niet - het - is - er - zoo - mooi!’ even zweeg hij, uitgeput van vermoeienis, dan vervolgde hij al zachter en zachter: ‘die - dame - wil - het - jou - ook - vertellen - van - God - en - van - Jezus - en - van den - Hemel - waar - je - nooit - meer - honger heb - ben - zal - en - nooit - meer - pijn, - kom - je - ook? - Oh! - Oh! - hoe - mooi - Bill! - Bill!’

Een snik, een zacht geluid in de keel en er was een kind minder, een engel meer.

Drie dagen daarna gaat een klein, wit houten kistje uit het kalme Westminster Hospitaal. Eén kleine gedaante volgt het in zijn zwart met rood schoenpoetsersbuisje. Daar komt een zuster het achterop. Zij vat de hand van den kleine, en zwijgend gaat het voort.... ‘Dag Tommy, Tommy!’ roept het andere kind der armen, hartstochtelijk uit. ‘Tommy als ik durf kom ik ook!’ Dan barst hij in hevig snikken los. ‘Kom, Bill, kom mijn jongen. Tommy is gelukkig en....’ maar ook haar stem is door tranen verstikt en weigert den dienst. Onbeweeglijk staan beiden daar, het kind der armen en de lenigster der smarten, dan neemt zij zijn hand en beiden fluisterden: Goeden nacht Tommy!’ En de wind in de dorre boomen fluistert ‘Goeden nacht!’

Eén steen meer op het kerkhof.

Hier ligt Tommy's lichaam
Zijn ziel is bij God.

Een arme jongen knielt ervoor, hij heeft bijna geen buisje aan. Een bouquetje violetjes heeft hij gebracht voor Tommy.