De Huisvriend. Jaargang 1896

Mislukt.

Daar zouden verzen vloeien

Op hoogverheven toonl

Gedichten moesten boeien

En roeren door hun schoon!

Dichtbloempjes moesten pralen

Tot Beatrice's eer;

Dichtloovers ruischend dalen

En dwarrelen op haar neer!

Vernuft zou woorden geven

Van rijken, diepen zin,

En leiden hooger leven

Ter blijde toekomst in

Van aardsche zaligheden,

Van voorspoed, vrede. rust,

Van een verrukk'lijk Eden

Vol hemelweelde en lust!

Helaas! de dichtvuurspranken

Des dichters dooven uit;

Slechts doffe tin-tan-klanken

Ontlokt hij zijner luit.

En, ondanks al zijn smeeken:

‘O, Muze! zweef mij voor!’

De nuf geeft taal noch teeken,

Apollo geen gehoor!

't Is al om niet! - zijn pogen

Doet onder voor zijn wil,

En in zijn waan bedrogen,

Zwijgt hij wanhopig stil.

Nog steeds het oud ervaren

Tot op Parnas incluis:

‘De bergen zullen baren!’ -

‘Wat wordt er?’ - ach, ‘een muis!’

W. Faber.

Pietersbierum.