De Huisvriend. Jaargang 1896

[p. 262]

‘Angelica’
door Truida Kok.

De kleine tuin van moeder Lahire baadde in het schitterend zonlicht van een warmen Junidag. Boven de witte anjelieren fladderden de kapellen en zoemden de insecten in de warme, trillende lucht.

‘Fui,’ zuchtte 't kleine, lachende vrouwtje, terwijl ze bedrijvig het dunne, witte goed uit een tobbe vol dampend zeepsop haalde, het even in een emmer met koud water uitspoelde, en 't dan handig in een mand wierp.

‘Allons, Joseph, ga maar met moeder mee.’

Joseph.... een jongske van veertien met een groot hoofd en korte, kromme beenen, sloeg de groote, donkere oogen langzaam op en zag zijn moeder half wezenloos aan.

‘Kom dan, Jojo, we zullen 't goed naar 't bleekje brengen, je moogt helpen dragen; daar, pak dit oor van de mand maar.’

‘'t Is niet zwaar,’ lachte het kind.... een vreemde, schetterende lach.

Handig zette de kleine vrouw de mand ineen schuitje, tilde 't kind er in en boomde het kleine vaartuig vlug naar den overkant.

‘Wil je blijven zitten, terwijl ik het goed neerleg?’

‘Ja, ja,’ knikte het kind wel een keer of zeven haastig achter elkaar.

Joseph was idioot, maar moeder Lahire zou 't nooit bekennen. Eens was mijnheer pastoor er over komen spreken toen Joseph twaalf werd en niet langer bij de zusters kon blijven. ‘Er is nog wel wat geld te vinden om je zoontje in een gesticht te krijgen,’ had hij goedig gezegd. Toen antwoordde moeder:

‘Maar Joseph is niet zot, dat moet mijnheer pastoor niet denken, een beetje achterlijk maar; o, ik zou hem niet kunnen missen.’

‘Neen, moedertje, wanneer het geen wensch van je is, hem ergens anders te hebben, dan zou ik hem ook maar bij me houden.’

Verder was er niet meer over gesproken, maar grootvader Huberty, die bij haar inwoonde, had tegen het voorjaar, tegen dat er gasten in 't ‘Hotel du Soleil’ kwamen, het huisje nog eens wat opgeschilderd en vooral de fijne, witte krulletters boven de groene deur: ‘Marie Lahire - Huberty - Blanchisseuse.’

‘Als er nu maar veel menschen in de “Soleil” komen met kleine kinderen of jonge meisjes, die witte en andere katoenen japonnetjes dragen,’ zeide moeder Lahire, half zuchtend, half lachend. ‘'t Is een kunst voor een arme weduwe om er te komen; vader, die ziekelijk is, en Joseph, die altijd honger heeft. Als ik Ange niet had.’

‘Geen zorgen moeder, ik wil er niets van hooren,’ had Angelica, haar eenige dochter, geantwoord. ‘Groote pofmouwen worden veel gedragen en die kunnen de menschen zelf niet wasschen. In Luik zag ik veel kanten kragen met plooitjes, die zijn moeilijk op te maken, als ze vuil zijn.... dus we zijn schatrijk wanneer de gasten vertrekken.’...................................

Het goed was op de bleek uitgespreid en met een haastigen sprong was moeder Lahire weer in het bootje naast Joseph.

‘Zoo warm, Jojo? Kijk, daar is grootvader,’ en toen tegen een ouden man, die geleund stond tegen 't huis: ‘Vader, zie je Ange al komen?’

‘Neen, 't is eenzaam en stil op den weg.’

‘Wil Jojo nog wat slapen in 't schuitje? Ja?’

't Groote hoofd viel achterover en leunde tegen de leege mand. Moeder Lahire stapte met korte, haastige pasjes naar binnen om voor het eten te zorgen.

‘Waar Angelica toch blijft?’

Ze stak haar hoofd uit het raam. Hoe verblindend wit was de weg en hoe straalden de rotsen af.... als.... daar kwam ze al aan, om den hoek.

Angelica - een tenger meisje van zeventien met bruine, stralende oogen, een schat van rood-bruinen krullen, een lachenden kleinen mond, een mooi bruin tint en aardige, beweeglijke handjes, die voor alles klaar waren.

‘Ange, hoe laat toch!’ riep moeder haar al uit de verte toe.

‘O, maar zie, hoe zwaar mijn vracht is. Zie dan, moeder!’ En voor ze nog in huis was, begon ze op te noemen: ‘Vier lichte japonnen, dit mandje gansch vol met klein kindergoed en dan al die rokken en hemden; we hebben weer werk tot overmorgen. Is het ander goed al op de bleek?’ En dan de mandjes neerzettend: ‘Moeder, heb je veel eten, ik heb zoo'n honger? Kom, laat ik me eens versieren, precies als de dames uit 't Hotel,’ en ze stak een paar witte anjelieren tusschen haar japon.

Grootvader knikte haar toe.

‘Doen de beenen weinig pijn, Grootvader?’ vroeg ze belangstellend.

‘En waar is broerke? Ah, daar komt hij al. Neen Jojo, niet zoo kussen; 't is zoo warm, hier zijn wat blauwbessen voor je, neem ze maar.’

Ange was de ziel van 't huis met haar luidruchtige manieren en haar grappig grensdialect, dat zoo opviel, omdat zij zooveel sprak zonder ooit een antwoord af te wachten.

‘Mijn hoofd loopt bijna om!’

‘Hoe zoo dan, kind?’ vroeg moeder.

‘Eerst strijken, dan Treezeke Bonhomme en Marie Nyssens afhalen om naar het chateau te gaan. Madame Durard wil me niet missen, en als ik hard vooruitga, kan ik van den winter nog veel met mijn kanten verdienen.’

Handig en vlug hielp ze Joseph, die telkens van zijn lepel stortte. ‘Allons Jojo, één - twéé - drie, daar komt weer een lepel, open den mond!’

Daarna, terwijl moeder de tafel opruimde, ging ze strijken in den kleinen tuin, vlak bij de anjelieren en ze zong voortdurend allerlei kleine liedjes, met een hoog, zuiver stemmetje, tot ze ineens ophield. Een groote,

[p. 263]

lange jongen liep met behoedzame passen tusschen het bleekgoed in.

‘Pas op! 't Is alles schoon,’ riep ze half verlegen, half verschrikt lachend.

Hij sprong in 't schuitje, boomde zich over en was in enkele passen bij haar.

‘Hier heb ik iets voor Joseph meegebracht, een jong konijntje, wit met roode oogen.’

‘O, Désiré, hoe schoon is dat diertje.’

Hij keek haar lachend in de stralende oogen en vroeg zacht: ‘van avond naar 't chateau?’

‘Ja,’ fluisterde ze, en toen ineens harder: ‘maar Treezeke en Hubertien gaan ook en Jozéfa en Felicité. Jozéfa gaat denzelfden weg terug als ik.’ Ze zag hem teleurgesteld aan.

‘O.... maar Antoine moet haar halen en wij gaan langs 't beekje, omdat het korter is.’

‘Langs het beekje? Dat is juist langer, Dé.’

Hij lachte. ‘Dáárom, tot van avond, ik moet naar de brouwerij, bonjour!’

O, die Dé! Hoe stout was hij en hoe lief!

Ze ging weer naar haar strijkplank en terwijl ze doorging met ‘Oh, petit oiseau ùu donc vas-tu’ heel vroolijk en met veel uithalen te zingen, legde ze het keurig gestreken goed in de mand naast haar. Van tijd tot tijd schudde zij met een energieke hoofdbeweging de springende krullen van haar voorhoofd.

‘Hier, Joseph, dat heeft Désiré Leclair voor je meegebracht,’ en ze gaf hem het kleine konijntje, dat ze zoolang in 't hok bij de anderen had gezet.

‘Is het niet een schoon dierke, Jojo? gansch wit. Lief van dien grooten Désiré.’

‘Ja, ja, lief dierke, kom dan,’ en met zachte, klein meisjesachtige manieren streelde en liefkoosde hij het diertje, telkens verschrikt opkijkend als Angelica een stuk, dat klaar was, in de mand legde.

‘Neen, Jojo, we blijven nog buiten, je hoeft nog niet te eten; eerst moet ik naar boven en weer terugkomen ook, blijf maar spelen.’ Ze wees naar een groot grijsachtig huis van dezelfde kleur als de rotsachtige berg waartegen het gebouwd was. Twee keer in de week ging ze daar met haar kantwerkkussens heen.

‘Mag ik je brengen en dan daar wachten?’ vroeg 't kind met een angstig vleierig stemmetje.

‘Neen Joseph, vandaag niet; kom, ga wat gras voor je konijntje plukken.’

O neen, van avond niet; en haar gedachten gingen een paar uren vooruit. Als Antoine Jozéfa maar halen kwam, zoodat ze met Dé alleen terug kon wandelen en praten en zeggen hoeveel ze toch eigenlijk wel van elkaar hielden...............

Voor het groote raam van het chateau zat Angelica en over haar Emilie Durard. Verder achter in de kamer Madame met de oudste dochter Marie en de vier andere meisjes. Vlug en handig werden de klosjes op en neer en onder door gegooid en de hoofdjes bogen diep over de kantwerkkussens. Emilie keek al langen tijd op en zeide eensklaps: ‘Ange, wat zie je daar buiten?’

‘Ik keek naar de anjelieren, zoo veel als er zijn, júffrouw,’ met een sterk accent op de eerste lettergreep.

‘Wel neen,’ plaagde Félicité, ‘ge ziet naar de brouwerij, waar die kleine huisjes gebouwd worden voor de arbeiders, is het niet?’

Ange schudde haar krullen naar achteren en streek over haar gloeiend voorhoofd.

‘O, die stoute; ik zag naar de anjelieren.’

‘Een bierbrouwer? Lang en donker?’ vroeg Emilie zachtjes en toen harder: ‘Als Marie de koffie ingeschonken heeft moet Ange even mee naar mijn kamer om te zien of de kanten op mijn rose japon kunnen blijven met het wasschen.’

‘Oho,’ lachte Marie en de vier andere meisjes keken wat ontevreden, omdat de dames zoo minzaam tegen Ange waren, die toch de armste was en niet eens de beste leerling van Madame. Die Ange! Ze had iets extra's, ze werd altijd anders behandeld.

‘Kom nu,’ vroeg Emilie. Ange dronk haar kopje uit en volgde. Toch wat verlegen, toen ze achter de juffrouw aan de deur uitging en de andere meisjes zoo keken.

‘Hoe mooi!’ riep ze, vol bewondering de kleine slaapkamer rondziende. ‘Wat zachte, mooie kleuren, alles wit met bloemen. Ik heb nooit zoo'n mooie kamer gezien.’

Emilie zag haar lachend aan. ‘Nu, dat is goed, kijk maar rond en vertel nu eens, of hij boven op 't kerkkoor zingt. Zondag was hij in 't bruin fluweel, zóó lang zóó donker.’ Verlegen lachend knikte Ange.

‘Toe Ange, vertel nu meer, ik vind het zóó interessant; hoe heet hij?’

‘Och júffrouw!’

‘Wat zie je nu boven mijn kast?’

‘O, zoo'n mooie plaat; de Heilige Elisabeth.’

‘Ja, mooi hè, maar hoe heet hij? Kom, ik ben niet praatziek, ik zal er met niemand over spreken. Ik heb geen vriendin en Marie is zoo verstandig en knap en het is hier zoo stil. Toe, laat ons geheimen hebben.’

‘Maar ik ben geen júffrouw.’

‘O, dat geeft niet. Ik vertrouw je wel. Zie, dit fijne waaiertje kreeg ik verleden winter in Brussel, van een officier, maar ik was pas zestien en mama wilde er niets van hooren; wij zullen elkaar wel trouw blijven en ik zal er je alles van vertellen. Jacques Bonraers, heet hij..... nu?’

Ange leunde uit het raam en keek naar de bloeiende acacia's, die een bedwelmenden geur over het cour verspreidden. ‘Désiré Leclair,’ klonk het zacht.

‘O, hoe lief van je. Als je trouwt krijg je een canapé van me present.’ Ze kuste Ange's wang en toen met iets brutaals om haar verlegenheid te verbergen: ‘Kust hij je wel eens?’

‘Ja.’

‘Dikwijls?’

‘Ja.’

‘Is hij er straks om je te halen en weet je moeder het?’

‘O ja!’ Emilie zuchtte.

[p. 264]

‘Was het met mij maar zoo ver! Ik zal je straks door den moestuin brengen, dan ben je gauwer het park uit. Wat zie je nu weer? Die plaat? Je lijkt er zelf wel wat op, maar je zuster, die gestorven is, nog meer.’ Ange keek verschrikt.

‘O, maar je begint precies als zij te worden.’

‘Och neen.’

‘Maar 't is een compliment. O, wacht, de japon. Ze kunnen er wel opblijven die kanten?’

‘Ja,’ antwoordde Ange droomerig en volgde juffrouw Emilie naar beneden, waar nu twee lampen opgestoken waren. Madame Durard zag de meisjes goedig bestraffend aan: ‘Zoo lang den tijd verpraat, foei, foei!’

Door de vensters vlogen nachtvlinders en insecten naar binnen, in breede kringen om de lampen fladderend en zoemend, telkens zich stootend aan kap of glas.

‘Zij gaan hun dood te gemoet, kijk nu!’ en Marie joeg een kleinen, grijsachtigen vlinder met haar zakdoek weg.

‘Mama, de kanten kunnen er op blijven,’ viel Emilie levendig in, ‘en Ange vindt mijn kamer zoo mooi.’

Nieuwsgierig zagen de vier anderen op. Ange was boven geweest in 't chateau en ze was de trap met al die beelden opgegaan. Die Ange toch!

de wijnpers.

‘En, mama, lijkt Ange nu niet op haar zuster Eugénie, die gestorven is?’

Ja, dat vonden ze allemaal.

‘En Eugénie leek weer zooveel op onze Heilige Elisabeth, die boven bij mij hangt, nog meer dan Ange.’

Arme Ange. Jozéfa bracht het gesprek spoedig op iets anders, want Ange sprak niet graag over treurige dingen. Ze wilde nooit van Eugénie vertellen.

‘Maar ze was jonger dan gij toen ze ziek werd?’ vroeg Madame.

‘O, ja Madame. Niny was zestien en ik word over een half jaar al achttien.’

‘Het moet wel een groot verlies zijn voor je moeder en dan dat ongelukkige jongske en grootvader, die toch ook niet meer werken kan. Was Niny lang ziek?’

‘Een halfjaar.’

‘Ze was een mooi, lief meisje, maar zoo stil; men merkte haar niet op, niet zoo'n wildzang als gij, Angelica.’

Ange boog 't hoofd over haar kussen. Ze was gansch en al beschaamd. Den heelen avond was ze zoo op den voorgrond geweest en daar hield ze niet van.

‘Kom, 't is al over half negen, we moesten maar opbergen,’ vond Madame Durard.

[p. 265]

wandbeschildering. Naar P. Meyerheim. (Zie blz. 268.)

[p. 266]

Een geschuifel van tabouretten en het inpakken der kantwerkkussens.

In de vestibule gaf Emilie Ange de rose japon en trok haar toen mee den moestuin in, langs de verbaasde meisjes.

‘Hier Ange, ik zal je een bouquet mooie rosen plukken’ en dan geheimzinnig:

‘Draagt hij nu je kantwerkkussen?’

‘Ja júffrouw, ik denk 't wel.’

‘Toe, je moet me Emilie noemen, en we zullen elkaar alles vertellen, gij van Désiré en ik van mijn Jacques en we zullen groote vriendinnen zijn; daar, veel plezier.’

Ze sloot het hooge, smalle poortje achter Ange.

't Was al half duister. In het dal waren al veel lichtjes opgestoken en in de warande van 't hotel hing een ballon, die een vreemd geel-rood licht gaf. In hun huisje was 't licht nog niet op; grootvader hield van lang buiten zitten....

Ah, Ange, wat duurde het van avond lang!

‘Désiré.... maar waar stondt je! achter 't acaciaboschje?’

‘Geef hier.’ En hij nam de rose japon en 't kantwerkkussen onder zijn rechterarm, terwijl hij zijn linkerarm om Ange sloeg.

‘Zou je graag weten, waar ik geweest ben?’

‘Ja.’

‘Bij je moeder. Wat heb ik lang gepraat; maar nu mag het ook. Zondags mogen we samen naar de kerk en 's avonds bij elkaar komen.’ Levendig en vroolijk sprak hij en zijn woorden rolden over elkaar. ‘Nu Ange!’ Toen met iets teleurgestelds: ‘en hier hebben we den ganschen winter naar verlangd, en nu het mag, nu zeg je niets. Waarom zoo stil, Ange?’ Hij trok haar naast zich op 't lage rotsachtige muurtje van de chaussée.

‘O, Désiré, het is zoo treurig.’

‘Wil je me dan niet meer?’ Tot antwoord sloeg ze beide armen om zijn hals.

‘'t Was zóó vreeselijk. Juffrouw Emilie wil vriendin met me zijn; ik heb haar veel, niet alles, van ons verteld en toen zeide ze, dat ik op Niny leek, en ik wil 't niet. Ik ben zoo bang.’

Ze snikte het uit en hij nam haar op zijn knie als een klein kind.

Op den grond lagen het kussen en de rose japon. De rozenbouquet was uit elkaar gevallen.

‘O, Dé, ik denk er altijd aan en ik wil in niets op haar lijken.’

‘Maar ze was een schoon meisje, even oud als ik, we gingen samen school.’

Ze scheen het niet te hooren en klagend ging ze door; haastig met afgebroken zinnen en korte snikjes:

‘'s Avonds in bed denk ik er aan zoolang tot ik inslaap, dan hoor ik haar hoesten en ik zie die zakdoeken weer, vol bloed, en hoe ze in 't kleine waschtobbetje lagen en ik er langs liep met dichte oogen en hoe ik bang was voor Niny, omdat ze sterven ging. Mijnheer pastoor had moeder voorbereid en ik luisterde alles af. Vóór haar portret heb ik het hoogste Mariabeeld gezet, om haar niet te zien onder het eten, en als ik nu op haar ga lijken, zal ik ook die ziekte krijgen en sterven. En ik wil niet sterven als jij leeft. Dé, help me!’

Hij was gansch verslagen, maar gauw begon hij te troosten met lieve woordjes en kussen en streek haar de krullen uit 't betraande, gloeiende gezichtje, en toen opgewekter: ‘O, domme, domme Ange! Je bent immers gansch anders dan die zuster. Zij, zoo stil en jij altijd vroolijk.’

Ange lachte even door haar tranen heen.

‘Jij bent sterk; wat kun je zware dingen dragen! Zij was op school al zwak. Ze had een kuchende stem en kon nooit flink meezingen. Dat er gelijkenis bestaat is natuurlijk. Je moet 's avonds niet aan treurige dingen denken; dat is niet goed. Neen, Ange, ik ben niet bang, dat je jong zult sterven. Ik heb een gevoel, dat we samen zoo oud zullen worden. Mijn voorgevoelens komen altijd uit. Zijn er geen goede voorteekenen? Rozen aan onze voeten, vriendschap aangeboden door iemand van 't chateau, de machtigste en voornaamste van ons dorp. En kijk, hoe mooi het dal is, al die lichtjes bij de brouwerij, zelfs de sterren vallen op ons, zie dan!’

Kleine, lichtgevende insecten vlogen om hun hoofden.

‘'t Is weer goed, Dé, ik zal mijn best doen; 's morgens ben ik 't ook weer vergeten, dat verdriet van 's avonds.’

‘En Ange,’ terwijl hij de rose japon en het kussen weer opnam, ‘als je er over denkt, zeg 't mij dan en we praten er samen over; alléén denken is nooit goed.’

‘Niet?’

‘O, neen, wij moeten alles van elkaar weten, wij hebben elkaar gansch bijzonder lief. Zoo, op deze manier houden anderen niet van elkaar, wij alleen.’ En hij vertelde van 't gelukkige leven, dat stellig voor hen lag, zóólang, tot ze thuis waren en Ange weer gansch vroolijk was.

Grootvader plaagde haar over het late thuiskomen, en toen ze boven was in haar klein kamertje, zag ze de lichten schitteren voor de vensters van 't chateau. Die lieve Emilie, die zoo vriendelijk was, maar zeker niet zooveel van haar Jacques kon houden als zij van Désiré. Onder haar kruisbeeld geurden de rozen, en buiten, voor haar open raam, zag ze de lichtgevende insecten vliegen. Hetzelfde voorgevoel als van Désiré kwam nu over haar, en terwijl ze tot laat in den avond uit haar klein venster hing, geloofde ze vast in een gansch gelukkig leven met hem. Om het kleine huisje bij de bleek was een zachte geur van bloeiende linden en acacia's, dien de wind bracht van boven, van den begroeiden berg, waartegen het chateau gebouwd was...................

't Was een zomer zonder einde, warm weer en zachte avonden tot laat in September. De gasten van het Hotel du Soleil droegen veel lichte kleeren en moeder en Angelica hadden druk werk met het wasschen en strijken.

Grooter werd de vriendschap tusschen Emilie en Ange, maar 't was Emilie toch die de meeste vertrouwelijke

[p. 267]

verhalen deed van Jacques, die zoo blond en mooi was; en van den winter zou ze hem veel ontmoeten en ‘alles aan je schrijven, Ange!’

Mooie speldenkussens in den vorm van harten met schitterende zonnetjes, fijne bidprentjes en kleine beelden waren van 't chateau naar 't huisje bij de bleek gegaan, en Dé had ook een groot hart gekregen van schitterend rood fluweel, met gouden letters en fijne kwastjes.

Toen kwam October en ging de familie Durard naar Brussel. De vriendinnen zouden elkaar trouw schrijven, maar Ange kwam er niet zou gauw toe. Er was zooveel te doen. Jojo moest in huis gehouden worden, omdat hij al lang verkouden was, en grootvader kon zich moeilijk bewegen. De beenen werden weer pijnlijk, maar moeder en Ange bleven even vroolijk en gansch den dag klonk gezang of gelach uit 't huisje der Blanchisseuse.

Eens in 't laatst van November hadden ze een ergen schrik. De kleine rivier was aan den kant met een dun ijskorstje bedekt en Jojo was den tuin ingegaan, zonder dat iemand hem gezien had. Daar klonk een gil; Ange vloog de deur uit en zag het ongelukkige kind met de handen boven water.

‘O God!’ jammerde ze en sprong er aan den kant in. Oogenblikkelijk had ze hem, droeg hem binnen, trok zijn natte kleeren uit en legde hem in moeders groot bed. Hij was zeer dof na dien tijd en Ange had ook wat koude gevat. Ze had die natte kleeren zoolang aangehouden, maar hoe werd ze geprezen! Moeder Leclair had haar een dappere engel genoemd, haar naam wel waard. Désiré's oogen schitterden van geluk, dat moeder, die zóó moeilijk was, Ange zoo lief vond.

Het werd nu Januari en Ange hoestte erg. De dokter wilde haar geen verlof geven om met guren wind uit te gaan. Nu, 't was niets, dan deed moeder de boodschappen maar. Met Nieuwjaar had Emilie een doos vol lekkers en mooiigheden gestuurd en Ange had een langen dankbaren brief teruggeschreven.

Eens was ze weer gansch bedroefd. 't Was onder kerktijd. Zij moest thuis blijven om den oostenwind, maar Désiré kwam en troostte haar.

‘Je hoest wel, maar 't is niet erg.

‘Ik geef ook op.’

‘Maar je hebt geen bloedspuwingen.’

‘O neen, gelukkig niet.’

‘En zie je, Ange, andere menschen, menschen die... die tering hebben bij voorbeeld, denken altijd dat ze niets mankeeren, dat ze gansch gezond zijn, dat heeft moeder me verteld, en jij bent zoo ongerust. O, neen, ik ben niets bang!’ en hij lachte; maar toen hij weg was, zette ze het vaasje met pluimen en papieren rozen wat meer naar 't venster, zóó dat de schaduw juist op Niny's klein portretje viel. Ze vroeg moeder ook eens, of die niet bezorgd over haar was, maar moeder lachte haar uit: ‘O, Ange, neen, niet in het minst; kom, ik moet koffiewater halen, zot kind dan toch!’ En buiten hoorde Ange haar nog lachen, zoo hoog en schel; bijna zoo schetterend als van Jojo klonk haar lach.

Toen sprak Ange er nooit meer over, maar als ze alleen was, keek ze lang achter elkaar in 't spiegeltje van haar naaidoos. Och, neen, ze werd ook niet magerder, juist kreeg ze dikker wangen van het thuiszitten. En in haar vrijen tijd haakte ze kanten en randen voor gordijnen, die juist zouden passen voor de vensters van die kleine huisjes bij de brouwerij, of ze klopte kantjes, die madame Durard voor haar in Brussel verkocht, en waarmede ze nog wat verdiende........................

Juni - alles in bloei: de rose losse roosjes en de blauwe klokken tusschen de rotsen. De witte acacia-allée, die naar 't chateau voerde, leek een groote, witte poort, en beneden in het dorp stroomde de kleine rivier langs velden vol bloemen.

Bijna iederen dag kwam Emilie van 't chateau met een overdekt schoteltje, met mooie plaatjes of bloemen, en ze praatte vroolijk met Ange en met moeder Lahire, en Jojo streek ze over zijn wonderlijk, hoog voorhoofd. Maar als ze boven onder de acacia's doorging en niemand haar zag, dan begroef ze haar blond gezichtje in 't fijne zakdoekje en schreide om Ange en dien armen Désiré, die toch ook wel zooveel van Ange zou houden als Jacques van haar; maar toch, als ze nu nog eens beter werd................

Mijnheer pastoor kwam nu dikwijls in 't huisje der blanchisseuse en met Desiré had hij eens zeer lang en ernstig gesproken. Moeder Lahire ging hem uit den weg zooveel ze kon, ze wilde niets ernstigs hooren, nu vooral niet, nu ze telkens aan Niny dacht; en waarom toch? Ange had dezelfde ziekte niet, dit was gansch iets anders. Ze werd beter, vast en zeker.....

Lichte japonnen, witte rokken en fijn, klein kindergoed, alles schoon en gestreken op stoelen en 't bed uitgespreid.

Buiten bij 't schuitje zaten grootvader en Jojo te kijken naar eenige gasten uit 't Hotel du Soleil, die bezig waren te visschen.

‘Ze is nu bediend,’ had Désiré aan Emilie gezegd, ‘van morgen al;’ toen beet hij zich op zijn lippen en keerde zich ruw om.

Moeder Lahire streek steeds door toen Désiré binnenkwam; behoedzaam legde ze stuk voor stuk weg, omdat er toch maar niets aan zou komen.

Zwijgend wees hij naar boven.

Daar lag ze in een klein bed, tusschen al de vazen, die Emilie gevuld had.

't Raam stond open en een zachte geur van pas gemaaid gras kwam naar binnen.

‘Desiré!’

‘Ja, Ange, ik ben 't.’

‘Ik ben zoo moe,’ en toen harder en heescher: ‘Dé, vertel nog eens van 't voorgevoel, 't was zoo mooi.’

En nog heescher en benauwder dan haar stem klonk de zijne, toen hij vertelde, dat hij vast, ‘O God, Ange, zoo vast,’ vertrouwde op een lang, gansch gelukkig leven met haar in 't kleine huisje bij de brouwerij.

Zacht schudde ze met 't hoofd: ‘Toch niet, Dé, toch niet!’

[p. 268]

‘O, ja wel.’ Hij trok de schouders luchtig op. ‘Je hebt geen pijn, kleine Ange?’

Zijn lippen trilden en alles zag hij als in een vreemden, lichtblauwen nevel. De lucht was zoo scherp, de zon scheen zoo verblindend schel.

‘Dé, ik ben zoo moe.’

Hij nam haar klein handje en ze sloot met een korten zucht de groote, bruine oogen, die eens zoo schitterend waren, om ze nooit meer open te doen..........................

‘Hoe gelukkig nog maar, zoo zonder benauwdheid,’ vonden de buren, ‘Niny had zoo geleden.’

Op haar stoel, alleen in de kamer, zat moeder Lahire, midden tusschen haar schoon goed, en zacht kreunde ze: ‘Ik wist 't al zoo lang, langer dan een van allen, maar ik durfde het niet weten, ik wilde niet, ik durfde niet!’ en ze hoorde Jojo's lach niet, die langzaam aan kwam loopen, omdat moeder vergat hem eten te geven......................................

Drie dagen daarna werd ze begraven op het kleine kerkhof tegen de helling van den berg. Volgens de gewoonte van de streek, droegen de jonge meisjes het smalle kistje, bedekt met een wit laken, waarop een groot kruis lag.

Langzaam naar boven!

Achter de draagsters kwam moeder Lahire met moeder Leclair, dan al de andere vrouwen, dan grootvader met zijn knikkende knieën en Désiré; tusschen die twee Jojo, met groote verbaasde oogen, die niets begrepen.

Ernstig klonk het gezang der koorknapen over den kalen, zonnigen weg.

Bij de acacia-allée hielden ze even stil. 't Was zoo warm. Désiré drukte Jojo's klein beweeglijk handje, dat hem deed denken aan twee andere handjes, die altijd voor alles klaarstonden.

‘Stil maar, zoet jongske,’ fluisterde hij 't kind snikkend in, dat hem nog verbaasder aanzag en immers gansch stil was.

Daar grepen de draagsters de handvatsels weer en Emilie Durard, die vooraan ging, strekte haar klein blank handje uit. 't Blonde hoofdje boog zich en de linkerhand voelde naar haar zak, waar een brief van Jacques in kraakte.

‘O Ange, ik wil zoo graag goed zijn om jou, ik zal zoo mijn best doen, mijn geluk te verdienen, ik zal nooit slecht zijn, je nooit vergeten; maar je hebt er toch niets aan en ik weet zelf niet waarom ik dit telkens denk en zeg.’ Maar ze herhaalde 't steeds opnieuw in zich zelf, terwijl ze langzaam voortliep met dien langen stoet den ganschen zonnigen weg langs naar boven, naar het kerkhof, waar hooger boomen waren, waar schaduw was.................................